مقاله

ریچارد‌هالبروک دیپلمات آمريكایی در نزدیکی‌های انتخابات سپتامبر 1996 در بوسنی به مشکلی مي‌اندیشید که به دغدغه ذهنی او تبدیل شده بود و مشکل همانا بازگرداندن زندگی آرام به این کشور جنگ‌زده بود. او مي‌گفت:«فرض کنید انتخابات، آزاد و عادلانه اعلام شود» و آن کسانی که انتخاب شدند «نژادپرست‌ها، فاشیست‌ها و جدایی‌طلب‌هایی باشند که آشکارا مخالف [صلح و یکپارچگی] هستند. معما همین‌جاست» در واقع نه‌تنها در یوگسلاوی سابق بلکه به شکل گسترده‌اي در تمام دنیا چنین است. رژیم‌هایی که به صورت دموکراتیک انتخاب مي‌شوند [اغلب رژیم‌هایی که از طریق رفراندوم دوباره صلاحیت‌شان از سوي مردم تایید شد] به‌طور معمول محدودیت‌های قانونی بر قدرت خویش را نادیده گرفته و شهروندان خود را از حقوق و آزادی‌های اساسی محروم مي‌کنند. از پرو تا فلسطین، از سیرالئون تا اسلواکی، از پاکستان تا فیلیپین ما شاهد ظهور پدیده مختل‌كننده و بر هم زننده‌اي در زندگی بین‌المللی هستیم: پدیده‌اي به نام «دموکراسی غیرلیبرال».

آنچه در مقاله زير آمده فصل اول كتابي است كه در مورد زيست نامه و انديشه‌هاي سياسي «زكي‌الارسوزي» و مفهوم بعث عربي به قلم تعدادي از انديشمندان ژاپني و عرب نوشته شده است. ديدگاه غالب بر اين است كه ميشل عفلق نخستين كسي است كه «بعث عربي» را پايه گذاري كرد اما نويسنده اين مقاله معتقد است كه «زكي‌الارسوزي» نخستين نظريه‌پرداز بعث عربي است نه عفلق. اين نوشته همچنين به تحولات سوريه پس از دوران استقلال، درگيري‌هاي داخلي در «فدراسيون سوريه» و قيموميت فرانسه بر سوريه و سير تحول و تكامل انديشه بعث عربي در سوريه و عراق پرداخته و انديشه پايه گذار اصلي آن زكي ارسوزي را از ابتدا تا زمان مرگ به شكلي مفصل و دقيق مورد تحليل قرار مي‌دهد. تا كنون كتابي در مورد زكي‌الارسوزي و انديشه‌هاي او و مقايسه‌اي تطبيقي ميان انديشه‌هاي سياسي وي با ميشل عفلق به فارسي در نيامده است. خلاصه‌ای از فصل اول اين كتاب را در اينجا از نظر خواهيد گذراند و در آينده‌اي نزديك به همين قلم در قالب كتابي مفصل به دست چاپ سپرده خواهد شد.

حسین ناصحی از آهنگسازان ایرانی در زمینه موسیقی سمفونیک بود. وی در سال ۱۳۰۴ش در تهران متولد شد. ناصحی از سال ۱۳۱۸ش در هنرستان عالی موسیقی به تحصیل پرداخت. ساز تخصصی وی ترومبون بود و استاد او در تهران یکی از استادان چک به‏نام ژوزف اسلادک بود. ناصحی در ارکستر رادیو به رهبری پرویز محمود نوازندگی می‌کرد و در سال ۱۳۲۲ش جزو دانشجویانی بود که بنا به دعوت دولت ترکیه برای ادامه تحصیل روانه آنکارا شد و در کنسرواتور دولتی آنکارا در رشته آهنگسازی زیر نظر نجیل کاظم آکسس تحصیل کرد

« نزول این جلسه به خوبی محسوس است و هرچه در این باب بیشتر صحبت بشود، باز جای صحبت دارد. وقت‎هایی پیش می‎آید که مفاخری به صورت خودمانی درمی‎آیند، یعنی ما فکر می‎کنیم این را که می‎شناسیم، این را که بلدیم. این را که می‎دانیم. اما واقعیت این است که این طوری نیست و گاهی روایت‎ها که متعدد می‎شود کار حقیقت هم تابناک‎تر می‎شود. می‎شود آن قصۀ مشهوری که هر کسی بخشی از فیل عظیمی را لمس می‎کرد و روایت خودش را می‎گفت و این روایت‎ها چقدر متفاوت بود. بحث در باب تفاوت این روایت‎هاست.

« جلال آل احمد در سال 1339 در منزل خلیل ملکی آشنا شدم، اگر چه او را از روی نوشته‎هایش خوب می‎شناختم، و در همان دیدار و آشنایی نخست او را آدمی رُک و صمیمی و خوش بیان و خونگرم یافتم. او بر خلاف گذشته‎اش در حزب توده و نیروی سوم کار سازمانی سیاسی نمی‎کرد و به جامعۀ سوسیالیست‎ها که ملکی و یارانش همان روزها تشکیل داده بودند نپیوسته بود. امّا علاقه و ارادات بی‎کرانی به شخص ملکی داشت و نسبت به او نرمی و فروتنی بسیاری از خود نشان می‎داد، و در جلساتی هم که هفته‎ای یک بار در منزل ملکی برای بحث و گفتگو دربارۀ زیباشناسی و تاریخ هنر، از جمله با حضور هوشنگ کاووسی، بهرام بیضایی، داریوش آشوری و سیروس طاهبار تشکیل می‎شد شرکت می‎کرد.

این مقاله نقدي بر كتاب «در باب حكمت زندگي» اثر آرتور شوپنهاور با ترجمه دكتر محمد مبشري است.«در باب حكمت زندگي» اثر مشهور آرتور شوپنهاور با ترجمه محمد مبشري از سوي انتشارات نيلوفر منتشر شده كه چندي پيش چاپ سوم آن به بازار آمد. كامران جمالي شاعر و مترجم كه آثار متعددي از زبان آلماني به فارسي برگردانده، نگاهي دارد به ترجمه دكتر مبشري از كتاب شوپنهاور. بيشتر دانسته هاي ما درباره شوپنهاور، فيلسوف آلماني، از ماخذهاي دست دوم است. اما «در باب حكمت زندگي» كتابي است به قلم خود او.

در دنيا، دولت هاي بزرگ و كوچكي هستند كه منافع ما را تهديد مي كنند و ما هم خواسته ها و مطالباتي داريم كه آنان حاضر به پذيرش آن نيستند. دشمني و خصومت به همين سادگي شروع مي شود. آن ها حكومت ما را وابسته به خود مي خواهند و ما استقلال همه جانبه را مطلوب مي دانيم. آن ها نفت ما را مي خواستند و ما با ملي كردن نفت، از آنان خلع يد كرديم. آن ها از ديكتاتور كشورمان دفاع مي كردند تا منافع خود را پاس بدارند و ما خواستار آزادي و رهايي از سلطه استبداد بوديم كه منجر به تهديد منافع آنان مي شد. اي كاش اين خصومت ها نبود ولي ظاهراً چاره اي نيست.

در اين مكتوب سعي شده، نخست پيش درآمدي از مفاهيم و مراتب اعتدال ارائه شود و در ادامه ارتباط اين مفهوم را با ساير مشي ها و گفتمان ها مورد مداقه قرار دهيم.

توسعه عبارت است از توان آگاهانه استفاده از امكانات و استعدادها و سازماندهي عقلايي زندگي فردي و جمعي در بالاترين سطح شناخته شده. حال منابع طبيعي و انساني كه ايران دارد از مهم ترين استعدادها براي توسعه يافتگي است و اين در حالي است كه توسعه درايران همواره نامتوازن بوده است. به عنوان مثال در پاره يي مقولات مانند سد سازي يا تونل، پيشرفت در حد عالي است ولي در فرهنگ و فرهنگ سياسي به جاي پيشرفت، پسرفت به چشم مي خورد. هرچند كه در مجموع امروزه ديگر ايران يك كشور جهان سومي به شمار نمي رود و جالب اينكه پيشرفت در جامعه ايراني بيشتر از پيشرفت دولت است و اين تخلف باعث افت مشروعيت سياسي مي شود چنان كه شده است.

رئیس‌جمهور با تاکید بر کارآمد بودن «صلح» در برابر «جنگ» پیشنهاد کرد که طرح «جهان علیه خشونت و افراطی‌گری» در دستور کار سازمان ملل متحد قرار گیرد.