اخبار

«دانشنامه حقوق ایران» در ایران بدون سابقه قبلی به رشته تحریر درآمده از نقایصی به دور نیست که امید است با همکاری استادان و مولفان و همکاران در مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی به‌زودی شاهد انتشار جلدهای بعدی این اثر باشیم.

سیدابوالقاسم انجوی شیرازی،سال‌های طولانی با نام مستعار «نجوا» به پژوهش در زمینه فرهنگ مردم ایران پرداخت و به استاد فرهنگ مردم ایران‌زمین مشهور است.

مرتضی راوندی از مورخان بزرگ اما کمتر شناخته‌شده ایرانی در دوره معاصر است. وی نویسنده مجموعه کتاب ۱۰ جلدی تاریخ اجتماعی ایران است. وی دلبستگی بسیاری به ایران و تاریخ آن داشت و تاریخ ایران را تاریخی پرفرازونشیب و بسیار عجیب‌وغریب می‌دانست.

میثم غلامپور، مولف کتاب «دماوند» از مجموعه «از ایران چه می‌دانم» در یادداشتی چنین نوشت: سرزمین دماوند تاریخی کهن دارد و آثار و کتاب‌های به یادگار مانده از سده‌های گذشته در دلشان، روایت‌گر جایگاه تاریخی این سرزمین هستند.

جای کتابی نگاشته شده با انگیزه علمی، توسط متخصصان هر مدخل، در مجموعه‌ای علمی و معتبر و در عین حال جامع همه شاخه‌های دانش حقوق و در یک کلمه «قابل اعتماد» خالی بود.

کتاب مثنوی «منّ و سلوی» سرودۀ میرزا‌محمد نورالدین نعمت‌خان مشهور به عالی شیرازی (سدۀ یازده و دوازده) به تصحیح مجید محسنی وادقانی منتشر شد.

ویراست تازۀ کتاب «تذکرۀ اربیل (وقایع‌نامۀ آربِلا)»، اثر مؤلف ناشناس و با ترجمۀ محمود فاضلی‌بیرجندی، پس از 13 سال، از سوی انتشارات مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی (مرکز پژوهش‌های ایرانی و اسلامی) منتشر شد.

دوازدهمین رخداد و همایش بزرگداشت روز ملی مردم‌شناسی و زادروز ابوریحان بیرونی مردم‌شناس نخست حوزه ایران فرهنگی برگزار شد.

حمید رضا دالوند، استاد تاریخ و زبان‌های باستانی فضای علمی باز دوران ابوریحان را معلول سیاست‌های باز و آزادانه دوران حکومت سامانیان و آل بویه در شرق و غرب ایران دانست.

«رساله در عروض» و «منهاج العروض» کهن‌ترین رسائل مستقل در فن عروض فارسی هستند. هر دو رساله بر اساس شیوه یوسف عروضی بنیانگذار عروض فارسی نوشته شده‌اند. چون این شیوه عروض‌نویسی به مرور منسوخ شد، گزارش این رساله‌ها از نظر تاریخ عروض فارسی بسیار اهمیت دارد. همچنین این رساله‌ها کمک شایانی به روشن شدن سیر انتقال و تأثیرگذاری شیوه یوسف عروضی تا نیمه قرن هشتم هجری می‌کند.