مقاله

شخصيت امام خميني آنقدر در عصر خود بزرگ است كه هر كس از يك منظر به او مي نگرد: يكي با تامل در نگره هاي فقهي او فقيه مي داندش. ديگري از منظر فلسفه او را فيلسوف مي نامد. سيمي كه تفسير حمدش را شنيده معتقد است او عارف برجسته از مدرسه «عرفان ابن عربي» است. سياست ورزان هم كه با كارستان انقلابي او روبه رو شدند سياستمداري برجسته قلمدادش كردند. هر نگاهي به ايشان بيندازيم بي ترديد چتر سياسي او پهن تر بود و ابعاد ديگري از انديشه او مثل فقاهت، فلسفه، عرفان، نو انديشي و... همه زير سايه سياست او قرار گرفت. با طرح يك سوال مي توان ورود ديگري كرد. اين سياستمدار يا مصلح اجتماعي به چه قصدي برخاست و قيام كرد؟ گام اول، عميق انديشي در اين باره است.

رسول صدرعاملی، روزنامه‌نگار همسفر امام‌خمینی (ره) در پرواز تاریخی انقلاب (پاریس - تهران) که در طول سه ماه حضور ایشان در فرانسه (نوفل لوشاتو) تنها خبرنگار ایرانی بود که گزارش‌ها و عکس‌هایش را در روزنامه "اطلاعات" می‌توانستیم مشاهده کنیم، درباره‌ی آن روزها برخی ناگفته‌های کمتر گفته شده را مطرح کرد.

مهم ترين بُعد شخصيتي امام خميني (ره) بنيانگذار جمهوري اسلامي ايران عرفان ايشان است كه زيربناي وجودي شخصيت شامخ آن حضرت به شمار مي رود. عرفان امام علي العموم كليه ابعاد سياسي ، اجتماعي و فكري ايشان را به نور حق منوّر گردانيده است. زماني كه امام با صلابت مي فرمايند: «امريكا هيچ غلطي نمي تواند بكند» پشتوانه اين موضع، اتصال عرفاني ايشان به حضرت حق، به عنوان تنها منشا و سرچشمه قدرت است.

از سال 1341 كه نهضت مقدس امام خميني « قدس سره» آغاز شد تا سال 1357 كه اين نهضت به ثمر رسيد با ظهور انقلابي بي نظير كه ثمره آن تحقق نظام جمهوري اسلامي بود، همواره تني چند از عالمان مجاهد با ياري مردم فقير و زجر كشيده، خود را به آتش و خون زدند و با تحمل سختي هاي بسيار مبارزه را تا پيروزي نهايي ادامه دادند. طي اين سال ها ضمن نبرد نابرابر ايمان و كفر، مناديان حق و حقيقت ديني، با الگو قرار دادن مبارزات صدر اسلام و با جديت وصف ناپذير، نهضت مقدس امام خميني« قدس سره» را استمرار بخشيدند و روحيه سلطنت ستيزي را تقويت كردند و در هر مناسبتي با نام رهبر تبعيدي خود حركت انقلابي جمعيت هاي تظاهرات كننده را پرشتاب و با توان ساختند. در مطلب حاضر كه گزارشي عيني از واقعه روز 15خرداد است مولف عصر 13 خرداد 1342 / 10 محرم 1383 در محل مدرسه فيضيه قم را به دقت به نگارش درآورده و سعي كرده حضور روحانيون، طلاب، اهالي قم و زايران حرم حضرت فاطمه معصومه (س) در آن روز را به خوبي توصيف كند.

سياست به معناي حسن اداره است، يعني انساني كه پستي دارد و از او به ساس[ العباد يعني سياستمدار بندگان تعبير مي شود، به معناي آن است كه حسن اداره امور را داشته باشد در آن اموري كه تحت مسووليت اوست. البته حيطه مسووليت هر انساني با ديگري متفاوت است. امام خميني عملاثابت كرد كه عرفان با سياست قابل جمع است

گرچه واژه (بيت) در لغت معناي روشن و ساده يي دارد ليكن در مصطلح قرآني و نيز در فرهنگ ديني در زمره واژه هاي معنادار و قدسي است كه با جلال و شكوه تمام از آن ياد مي شود: واژه هايي همانند (بيت الله الحرام) (بيت عتيق) (بيت المقدس) (اهل بيت) و نظاير آن در باور اسلاميان و خصوصا شيعيان بسيار عزيز و عظيم است.

اگر آزادی را بت بشماریم و جامعه را از آن محروم سازیم، انسان‌ها چگونه می‌توانند تشخیص دهند که بت چیست و خدا کیست تا از بت‌ها دور شوند و به خدا بپیوندند؟ ۱-امروز ساعت ۷، وقتی روزنامه شرق به دستم رسید، چشمم به این تیتر اصلی در صفحه اول افتاد: بت آزادی را باید با ایستادگی شکست

چند هفته پس از آن که یک استاد فلسفه در حوزۀ علمیه قم آزادی را «بت» نامید و فتوای وجوب شکستن آن را صادر کرد!(۱) جامعه ما اینک با هیاهوی تازه دیگری روبرو شده است. پاره‌ای از خطیبان جمعه و بعضی از مراجع تقلید حوزه علمیه قم مدعی شده‌اند که آنان کلیدداران بهشت و جهنم خدا هستند و می‌دانند که آن درها چگونه باز و بسته می‌شوند و به دولت، عامرانه هشدار می‌دهند که با اِعمال خشونت شریعت را جاری سازد تا درهای جهنم به روی مردم بسته شود و درهای بهشت باز گردد!!!

مقدمه: تاریخ اندیشه بی اغراق با یونانیان آغاز می شود. اندیشیدن و آن گونه که امروزه مرسوم است فلسفیدن، دغدغه یونانیان بود و حتی پیش از آن که سقراط دانش را عین فضیلت بخواند و فروتنانه خود را دانا به این دلیل که بر نادانی اش آگاه است بنامد، بسیاری از یونانیان در تلاش برای درک معنای هستی برآمدند. هراکلیتوس، پارمنیدس، زنون، تالس و بسیاری دیگر از پیشاسقراطی ها نخستین خشت های ساختمان بزرگ اندیشه را بنا نهادند و بشریت را مدیون خویش ساختند.

کافکا در سال 1883 در پراگ به دنیا آمد و در سال 1924 در آستانه 40سالگی در وین در گذشت. در حاشیه جامعه ادبی روزگار خود می‌زیست و بعد از جنگ جهانی دوم بود که جهانی شد. در زندگیش کودکی بود رویاپرداز در خانواده‌ای کاسبکار، جوانی بی‌گرایش دینی در میان اقلیت یهودی و شهروندی خواهی نخواهی یهودی در جامعه‌ای مسیحی؛ و به این ترتیب مصداق کامل این سخن دورنمات که: «هر انسان یک نمایشنامه خاص خود است، خواهی خنده‌آور باشد یا غمبار و بسا که این هر دو است، هم خنده‌آور، هم غمبار. انسان چنان پیچیدگی دارد که جز در فردیت تجلی نمی‌یابد.