مقاله

خوشوقتم که در اين فرصت کوتاه در نکوداشت دوست ديرينه ام دکتر نصرالله پورجوادي که بي گمان يکي از برجسته ترين چهره هاي فرهنگي ايران امروز ماست سخني چند بگويم و گوشه اي از خاطرات گذشته را که در پشت غبار زمان گم شده است دوباره زنده کنم. در اوايل سال 1348 بود که با دکتر پورجوادي حين خدمت سربازي در پادگان آموزشي آشنا شدم. پورجوادي تازه از آمريکا برگشته بود. در آنجا در رشته فلسفه ليسانس گرفته بود. من هم در رشته ادبيات فارسي از دانشگاه تهران ليسانس گرفته بودم. دوره شگفت آوري بود.

دکتر نصرالله پورجوادي را سال هاست که مي شناسم. از بهار 1348 خورشيدي که او و من و نيز تني چند از جوانان آن روزگاران، که امروز همه مي توانيم از دوستي چهل وچند ساله خود با يکديگر سخن بگوييم، به خدمت سربازي رفتيم. غير از او و من ياران ديگر، که جمله از مشاهير علم و ادب اند، اينانند: بهاءالدين خرمشاهي، کامران فاني، سعيد حميديان، حسن انوشه و...

گفتن و نوشتن درباره استاد دکتر نصرالله پورجوادي، کاري سهل وممتنع است. مي توان با کمي کوشش و کنکاش، سيري در اينترنت و منابع مکتوب کرد و نوشته ها و انتشارات و گفت وگوهاي وي را يافت و زندگينامه اي دقيق يا کلي درباره او نوشت. ولي شناخت پورجوادي به عنوان يک مدير موفق، کارآمد و ماندگار فرهنگي لزوما از طريق سير دنياي مجازي يا فهارس نشريات فرهنگي به دست نمي آيد. در اين يادداشت کوتاه قصد ندارم وارد وادي نوشتن درباره زندگي و کارنامه علمي شخصي او شوم چرا که اولاحوزه مطالعات و تخصص او عمدتا در موضوعاتي است که من دانش بسيار ناچيزي در آنها دارم و ثانيا ديگران در اين مورد حق مطلب را ادا کرده يا خواهند کرد.

از فرهنگ گرانسنگ ايراني و ميراث درخشان زبان پارسي، دري به هزارتوي باغ سرسبزي باز مي شود که در جاي جاي آن، مي توان زير سايه سار درختان تناور درنگ کرد و از سرچشمه هاي جوشان عشق و معرفت جان را مصفا کرد. سال ها و سده هاي متمادي است که عطر جان پرور شکوفه هاي باغ انديشه و عرفان ايراني، به مشام انسانيت رسيده و در اين روزگار که ابرهاي سياه جهل و خشونت و سختگيري و تعصب، بخش هاي وسيعي از سرزمين هاي اطراف ما را فرا گرفته، اوج انسان دوستي و عشق و محبت را مي توان در گنجينه بازمانده....

خدايا، انديشه‌ام را در مسيري معنوي و روحاني قرار ده، تا روحم را با تو درآميزم، و لذت ِ بودن ِ با تو را در لحظه لحظه‌ي زندگي‌ام دريابم.خدايا، انديشه‌ام را چنان محكم ‌ساز كه به حقيقت و عقلانيت متعهد باشم، و تنها بر پايه فهم و تشخيص خودم از زندگي، زندگي كنم، تا بتوانم از آنچه جامعه و ديگران از من مي‌خواهند فراتر بروم.

جامعه ايران، جامعه بزرگي مي‌شود. بزرگ، اينجا به معناي يك وصف كلي و تعارف‌آميز نيست. ساختار و صفات جمعيت ايران واقعا در حال دگرگوني‌هاي مهمي است. روابط و مناسبات در متن جامعه متحول مي‌شود. در نهادهاي بدنه اجتماعي تغييرات معناداري روي مي‌دهد. در نهاد خانواده، نهادهاي ارتباطي، صنفي، مدني و بقيه. جامعه از خود علائم رشد و بلوغ نشان مي‌دهد. اين اتفاق كوچكي نيست.

دست‌كم در شرايط فعلي اقتصادي ايران تهيه و ارائه يك گزارش كامل و دقيق از همه واقعيت‌هاي اقتصاد ملي در ساعت 10 بامداد روز يكشنبه 13 مرداد 1392 گريزناپذير است البته اگر تهيه و ارائه چنين گزارشي از وضعيتي كه رئيس‌جمهوري سابق به رئيس‌جمهوري منتخب جديد تحويل مي‌دهد به يك رويه و سنت براي آينده تبديل شود ...

ترجمه محسن الويرى (خندان) : نظريه شيعه اماميه در باره امامت بتدريج در قرن نخست اسلامى مطرح شد و در نيمه قرن 2 ق/8 م از سوى هشام‏بن حكم صورتى معين و تعريف شده يافت.[1] به نظر نمى‏رسد تا حدود صد سال بعد يعنى تا رحلت امام يازدهم امام حسن عسگرى عليه‏السلام در 260 ق/874 م، تغيير قابل ملاحظه‏اى دراين نظريه رخ داده باشد

در ابتدا لازم مي دانم خدمت خوانندگان محترم عرض كنم كه اين نوشتار، چكيده و تلخيص پژوهش حقير در رابطه با صلح امام حسن (ع) است كه اصل پژوهش به دليل مطول بودن، قابل ارائه در رسانه ها نبوده، پس بنابراين به صورت اجمال و بسيار مختصر و با قلمي روان و ساده تنظيم شده است تا تقديم به شما عزيزان كنم: باشد كه خداوند توفيق نشر اصل پژوهش را عطا فرمايد

ريشه هاي سلفي گري را بايد در تجدد اسلامي پايان قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم، تحت تاثيرمتفکراني چون سيد جمال الدين افغاني*، محمد عبده و رشيد رضا جستجو کرد. اين شخصيت ها به بازگشت به دوران محمد پيامبر اسلام و نخستين نسل اسلامي فرا مي خواندند (سلف به زبان عربي به معني نياکان و پيشينيان است).