مقاله

نقد کامو از فلسفه‌ی معاصر به بهانه‌ی سالروز تولد وی؛ لحن کنایه‌آمیز کمدی فیلسوفان یک هدف مهم و دقیق دارد و آن تزویر و دوروییِ فلسفه‌ی معاصر -بیش از همه فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم- است. به بیان دقیق‌تر، آنچه کامو واقعاً نمی‌توانست تحمل کند گونه‌ای از فلسفه بود که از خلال فضای آکادمیک و روشن‌فکری فرانسوی فهمیده می‌شد.

ظاهراً در هر نفسی که فرو می بریم گذشته از سرب و سم ، مقداری کژخوانی و کژبینی هم وجود دارد وگرنه چرا باید یادداشت « سادة» شفیعی کدکنی در مقدمة گزینة اشعار پرویز ناتل خانلری(مروارید،1394) که پیش از این در کتاب با چراغ و آینه[1] هم چاپ شده بود ، اینهمه هیاهو و حرف و حدیث به پا کند و بر خلاف واقع فهمیده و نقد شود.

دانش سياسى در اين پژوهش، مجموعه‌اى وحدت‌يافته از سنت‌سياسى است. منظور از سنت‌سياسى، مجموعه‌اى از ميراث علمى و عملى، و تجارب بازمانده از گذشته دور و نزديك، اسلامى و غير اسلامى است كه همراه ما، يا در زندگى سياسى ما حضور دارند.

طبق نظر دکتر زرین‌کوب «در واقع قدیمی ترین نمونه کلام و وزن که به زبان فارسی موجود است، تصنیف‌های عامیانه است: حراره‌ها، سرودها، سرود اهل بخارا،سرود اهل بلخ، و جز آنها». او از قرائن چنین برداشت می‌کند که چون سرگذشت پهلوان‌ها و نام‌آوران نزد عامه رنگ قهرمانی بیشتری می‌گرفته است، موضوع چامه‌ها و سرودهای عامیانه شده و نمونه آن در ادوار ساسانیان و داستان‌های راجع به بهرام گور و ترانه‌های راجع به خسرو و پرویز… استاد در تبیین این موضوع می‌فرماید:

نشست «نقد عقل تاریخی در فلسفه‌ی دیلتای» از سوی گروه روش‌شناسی و تاریخ‌نگاری پژوهشكده‌ی تاریخ اسلام با حضور منوچهر صانعی دره‌بیدی، استاد دانشگاه شهید بهشتی و دكتر محمدعلی مرادی برگزار شد. گزارش پیش رو سخنان صانعی دره‌بیدی در این نشست است. ایشان ترجمه آثار دیلتای را در کارنامه خود دارد.

الساندرو باوزانی۱ ایران‌شناس ایتالیایی، صاحب تحقیقاتی در زبان و ادب فارسی و تاریخ ادیان ایران، در ۲۹مه۱۹۲۱ در رم به دنیا آمد و در ۱۱ مارس ۱۹۸۸، در حالی که ایران‌شناسی ایتالیا هنوز انتظارات بسیار از او داشت، در همین شهر درگذشت.

در پی جنگهای روسیه با ایران در دوره قاجار، در تاریخ ۳ آبان ۱۱۹۲شر۲۵ اکتبر ۱۸۱۳م «عهدنامه ننگین گلستان» میان دو کشور امضا شد که بر پایه آن، بخشهایی از شمال غربی کشور به روسیه تزاری واگذار شد؛ یعنی مناطق ارمنستان، ایالتهای شرقی گرجستان و قفقاز (شامل: قره باغ، گنجه، بادکوبه (باکو)، شکّی، شروان، قوبا، دربند، داغستان) و هر جا از ولایات تالش که بالفعل در تصرف روسیه بود. مردم ایران که چنین ننگی را برنمی‌تافتند، در دو سوی این مرزهای واهی سر به مخالفت برداشتند و درنتیجه، چند سال بعد دور دوم جنگها آغاز شد

ارتباط و تناسب میان فرهنگ عمومی رایج در جامعه و فرهنگ رسمی که بر اساس ارزش‌ها و باورهای مردم توسط سیاستگذاران این عرصه تبیین می‌شود، می‌تواند شاخص و معیار مناسبی برای ارزیابی وضعیت فرهنگی جامعه و نیز میزان توفیق سیاستگذاران و راهبران حوزه فرهنگ در ارتقای سطح فرهنگی جامعه تلقی شود. فرهنگ در سطح رسمی مشتمل بر چارچوب‌ها و ارزش هایی است که توسط سیاستگذاران تبیین و با هدف گذاری مشخص، نقشه راه ترسیم می‌شود. در این سیاستگذاری نهادهای رسمی از جمله دستگاه‌های نظارتی، آموزشی و نیز مدیران و متولیان فرهنگی هر یک به سهم خود نقش‌آفرین و تأثیرگذارند.

متفکران اسلامی در برابر دانش غیر بومی و همچنین دانش‌های جدیدی که به عنوان «علم مدرن» شناخته می‌شوند، سه رویکرد متفاوت داشتند. رویکرد اول، «رویکرد تهذیب و تولید» بود به تعبیری وقتی شخصیت‌هایی همچون خوارزمی، ابوریحان بیرونی، ابن هیثم و ابن‌سینا با دانش جدید ایران و روم مواجه شدند با آن به صورتی تهذیبی برخورد کردند یعنی در اقتباس این علوم به شیوه‌ای گزینشی عمل کرده، برخی مباحث را گرفتند و برخی را رها کردند و از «تهذیب» به «تولید» روی‌آور شدند.

اگر فرهنگ استان هرمزگان را یک جلوه فرهنگی بدانیم که در طول تاریخ مشخصه های خود را یافته است,روی دیگر آن جلوه، جلوه هویتی است. بنابراین در سنخ‌شناسی هویت (قومی، ملی، جهانی، دینی، جنسی) هویت فرهنگی هرمزگان را می‌توان هویت بومی نام نهاد.