نسخه های خطی و عکسی

از کارهای تازه است با سربندهای درخور: فرماندۀ کل، سی نیرمیجر، عموم صاحبمنصبان، سان، درخواست برای مرخصی صاحبمنصبان تحت امر، آجودان، معاون آجودان، رئیس لوازمات، صاحبمنصب نقلیه، صاحبمنصب مهمانخانه، فرمانده گروهان، فرمانده رسد، وکیل‌باشی، مهمانخانۀ وکیل‌ها، صاحبمنصبان جزء، رئیس جوخه...

از ابونصر اسماعیل بن حماد جوهری، از مردم فاراب (د 393ق). واژه‌ها است به ترتیب حرف پایانی، در 28 «باب» و نخستین حرف را در «فصل»هایی داده، تنها واژه‌های صحیح را آورده است.

از میرزامهدی‌خان منشی استرآبادی (د پس از 1173ق/ 1760م).

از خواجه نصیرالدین محمد بن طوسی (597-672ق/1201-1273م). گزارشی است بر «الاشارات و التنبیهات» ابن سینا (375-427ق)، با توجه به شرح فخر رازی که به گفتۀ طوسی در دیباچه، وی در رد نظریات ابن سینا از مرز شرح‌کننده گذشته است. سپس قطب رازی کتابی در داوری میان آن دو به نام «المحاکمة بین شرح الاشارات» را نگاشت.

ناشناخته. با دید شیعی، که از «من لایحضره الفقیه» صدوق بسیار بهره برده است. با سربندهای «باب» و هر باب در چند «فصل». در نخست سیرت النبی را ماند.

از ناشناس. در ص. ع. به نام «اسرار خلقت» نامیده شده است. عقایدی ست با دید شیعی، در آن از «توحید مفضل»، «کافی» کلینی و «انوار النعمانیة» سید نعمت‌الله جزایری (1050-1112ق) نام برده شده است. بخشبندی نشده.

از سیدمحمدمؤمن بن محمدزمان تنكابنی دیلمی.

از قره داود، یکی از شاگردان سعدالدین تفتازانی (د 791ق)، که نام «داودیه» در پایان یکی از نسخه‌ها (ش 1593، 1708) آمده است. متن «شرح الشمسیة» (نک‍ : هف‍‌ ) همان تفتازانی است. در آن آمده: اعلم اولاً ان الاستاد (رح) جعل فی شرح الرسالة الشمسیة فی وجه ضبط الکتاب المذکور (گ 6 ر). حاشیه‌ای است با سربندهای «قال الشارح، قوله».

از انجوی شیرازی، جمال‌الدین حسین.

از شیخ نورالدین علی كركی (د 940ق/1533م).

سرودۀ علی‌اكبر باستانی پاریزی، مدیر دبستان دولتی پاریز، كه در 1317خ، در 2062 بیت، به انجام رسانده است. پس از حمد و نعت و ستایش از خاندان پهلوی و اندرز به فرزند، به جغرافیای طبیعی ایران می‌پردازد: مرزها، كوهها، رودها، دریا و دریاچه‌ها، آب و هوا، جغرافیای سیاسی ایران...