نسخه های خطی و عکسی

اندوه، تعقیبات، آیت‌های قرآنی، ماه نو دیدن، قربانی گوسفند، دعای چشم‌زخم، دور ساختن دشمنان، دعای عدیله.

متن از شیخ بهایی، بهاءالدین محمد (د 1030ق/1621م). در اعمال و آداب و وردهای روزانه، در 6 «باب»

از میرزا شمس‌الدین ابوالفتح تبریزی، متخلص به «جرعه». خوشنویس، زندۀ 1273ق، که در این سال «دیوان قاآنی» به خامۀ او چاپ شده است.

از سیدمحمد مجاهد یزدی اصفهانی (د 26 صفر 1242ق/ 1826م) بن میرسید علی طباطبایی صاحب «ریاض». با سربندهای «مفتاح» در شهر اصفهان در 1226، به انجام رسانده و در 1329ق بازنویسی كرده و در 1270ق و 1296ق چاپ شده است. در اصول فقه، كه جز «مقدمۀ واجب»، «اجتماع امر و نهی»، «مسألۀ ضد» و «حجیة ظن» و چند موضوع دیگر را ندارد.
در دیباچه و انجامه به آن نامی داده شده است، گویا نام «مفاتیح الاصول» برگرفته از سربندها و موضوع کتاب باشد.

از مجلسی دوم، محمدباقر (د 1110ق).

از شیخ طوسی، ابوجعفر محمد (د 460ق/1068م).

از سراینده‌ای با تخلص «عطار» كه بارها نام خود را در منظومه آورده است.

....

از میرزا مهدی‌خان استرآبادی منشی نادرشاه (1148-1160ق/ 1735-1747م)
نسخه‌های آن با یکدیگر جدایی دارند: نسخه‌های در دست گزیده‌هایی از منشآت روزگار صفویان است، بیشتر از میرزامهدی خان استرآبادی.

از «بزرگترین وزیر اسکندر قانیوس و از کتاب‌های فرزانگان، ارسطاطالیس و دیگران» و تجربه‌های خود این کتاب را ساخت ]دیباچه[ در دیباچۀ 91 سطری آن از قانیوس حکیم، وزیر اسکندر که پیشگام این دانش بود و بایستی این کتاب را از او دانست و از کتاب‌های دیگر و نیز کتابی که در خزانۀ امیر ابوالحسن (بی‌نشانۀ دیگر) بوده و بهره برده است یاد می‌کند.

آغاز: الحمدلله الذی زین بنی آدم بالنطق. شاید کهن‌ترین دستور فارسی‌نویسی