مقاله

برخی بر این باورند که درد جامعه‌ی ما «ترس» است، لیکن راقم این سطور معتقد است که درد بزرگ و اصلی جامعه‌ی ما «نترسیدن» است و ای کاش که درد جامعه ما «ترس» بود! دلیل بسیاری از بداخلاقی‌های رایج جامعه ما، «نترسیدن از خدا» و در رتبه ای بالاتر فراموش‌کردن ذات مقدس اوست....

در ابتدا باید اشاره‌ای کنم به تمایز دو رویکرد نخبه‌گرایانه و عامه‌گرایانه در سیاست. به نظرم معمولا رویکردی که حضور در عرصه سیاست و فعالیت سیاسی را محدود و منحصر به گروهی نخبه اجتماعی می‌داند؛ رویکرد نخبه‌گرا (Elitism) دانسته می‌شود که البته «نخبه‌سالاری» معادل مناسب‌تری برای آن است. نکته مهم آن است که این رویکرد اغلب جنبه تجویزی هم می‌یابد، زیرا فرض بر آن است که عموم مردم توانایی لازم برای درک خیر و مصلحت خود را ندارند.

دموکراسی نوین یونان در چهار دهه اخیر و پس از پایان دیکتاتوری سرهنگ‌ها بارها مورد آزمون قرار گرفته است. چه شخصیت‌هایی بوده‌اند که از سال 1974 برای به قدرت رسیدن در کشوری که با نام‌های فیلسوفان و افسانه‌های خود زنده است هر چهار سال یک بار و برای انتخاب حزب برتر و سپس تشکیل پارلمان، سخنان امیدبخشی را به مردم خود تحویل دادند.

پرسش این است که چرا مخاطبان ایرانی به آثار ترجمه‌شده اقبال بیش‌تری نسبت به ادبیات ایرانی دارند؟ باید به این موضوع عمیق‌تر نگاه کنیم، چرا که معمولا در هر زبانی تنها پنج تا ده درصد آثار ادبی خوب هستند و به شهرت می‌رسند و 90 درصد بقیه یا آثار خوبی نیستند یا مورد توجه قرار نمی‌گیرند.

چقدر شایسته است که در کشور ما شرایطی به وجود آید که هر استاد و پژوهشگری در هر جای کشور که باشد به منابع تحقیق دسترسی داشته باشد.

در مناظره تلويزيوني كانديداهاي رياست جمهوري درباره فرهنگ و هنر كه حدود پنج ساعت به طول انجاميد، شايد فقط 10 دقيقه درباره موضوع بحث شد؛ آن هم بسيار كلي، سطحي، شعاري و فاقد برنامه و راهكار

این يک رديه کهنسال زيدی از نيشابور سده پنجم بر کتاب المقنع شريف مرتضی درباره مسئله غيبت امام است.نويسنده اين رديه از شاگردان برجسته امام زيدی الناطق بالحقّ ابو طالب الهاروني در نيمه سده پنجم قمری و در نيشابور بوده است؛ به نام ابوالقاسم محمد بن احمد بن مهدي العلويّ الحسني النّيسابوري که در ميان جامعه زيديان اين شهر فعال بوده و حاکم جشمي نيز از محضر او بهره مند بوده و به واسطه وی در آثارش و از جمله در جلاء الأبصار از ابو طالب الهاروني روايت می کند....

گاهي عظمت ‏يك موضوع مانع از بررسي تحليلي آن مي‏شود و ابعاد مختلف مطلب، آنگونه كه بايد و شايد مورد بررسي قرار نمي‌گيرد. رهبري حضرت امام و شخصيت والاي آن بزرگ از اين گروه موضوعات است؛ به طوري كه تاكنون، حتي درصدي از حق مطلب ادا نشده و ناگفته‌ها و نانوشته‌ها در اين زمينه بسيار است.

اخلاق را باید از کودکی آموخت و ضروری است که در مدارس ما از همان کودکستان و دوره ابتدائی بچه‌ها را به پایبندی به اخلاق عادت دهیم و خمیرمایه نهال اخلاق را در جانشان بکاریم.

وقتی آمریکا بودم سردبیر مجله‌ای به اسم «پارس ریویو» بودم. مجله ‌ای بود درباره ادبیات معاصر ایران. به دلیلی ذوقی که در این زمینه داشتم بخش‌های زیادی از کارها را خودم ترجمه می‌کردم یا می‌نوشتم. برای جور شدن مطالب این مجله با ایران در تماس بودم و کتاب‌های تازه‌ای را که در مورد ادبیات و نویسندگان ایران درمی‌آمد برایم می‌فرستادند.