«مناقب‌العارفین» که گاه به اختصار از آن تحت عنوان «مناقب‌ افلاکی» یاد می‌شود، کتابی به زبان فارسی است که شمس‌الدین احمد عارفی‌افلاکی، از مریدان شیفته مولانا و به دستور مراد و استادش شیخ جلال‌الدین عارف‌چلبی، نوه مولانا، نوشته است. این کتاب حاوی اطلاعات ارزنده و نفیسی درباره شرح احوال و افکار مولانا و نیز خاندان، استادان، جانشینان و بازماندگان اوست که اولین بار در سال 1974 میلادی در استانبول ترکیه به دست پروفسور تحسین یازیجی تصحیح شد و بعد از آن از روی همین تصحیح در ایران هم به چاپ رسید. این تصحیح اشکالاتی داشته و یازیجی از دوست ایرانی خود یعنی توفیق سبحانی که تجربه فراوانی در اینگونه پژوهش‌ها دارد، خواسته تا این اشکلات را تصحیح کند و اکنون این کتاب با ویرایش و اضافات توفیق سبحانی از سوی انتشارات دوستان در ایران به چاپ رسیده است.

حسین معصومی همدانی در آئین اردیبهشت مفاخر و مراسم نکوداشتی که برای او با مشارکت موسسه خانه کتاب در همدان برگزار شده بود، گفت: چند سال پیش در یکی از مجلات نطرسنجی کرده بودند که چرا ایران را دوست دارید و اشخاص مختلفی جواب داده بودند اما بنده با خودم گفتم که سوال درستی است یا نه، زیرا دوست داشتن وطن دلیل نمی‌خواهد.

در آئین نکوداشت حسین معصومی‌همدانی؛ پیام محسن جوادی؛ معاون امورفرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی توسط مدیرعامل خانه کتاب قرائت شد آیت‌الله غیاث‌الدین طه‌محمدی؛ نماینده ولی‌فقیه در همدان، نیکنام حسینی‌پور؛ مدیرعامل خانه کتاب، فاضل عبادی؛ مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان همدان و علی‌اصغر محمدخانی؛ عضو هیات مدیره خانه کتاب و معاون شهر کتاب در آئین نکوداشت حسین معصومی‌همدانی حضور یافتند و به ایراد سخن پرداختند.

کلاس درس ریاضی یکی از مدارس ابتدایی در اواخر دوره قاجاریه. این تصویر گویای قرار گرفتن اعداد به جای سیاق است که آموزش آن در مکتب‌خانه‌ها متداول بود. سیاق فن تحریری محاسبات به روش قدیم و دربردارنده علائم اختصاری مأخوذ از اعداد عربی بود.

چکیده ای از سخنرانی دکتر آیدنلو(که پیش از این در بنیاد ایرانشناسی سخنران رانده بودند) بدین قرار است. ایشان شماری از آن بیت ها را برشمرد و گفت: -­ بیت بسیار پرآوازه‌ای هست که همواره آن را از فردوسی دانسته­ اند؛ اما بی­گمان و بی هیچ تردیدی سروده ­ی او نیست. آن بیت چنین است: «چنین گفت پیغمبر راستگوی/ ز گهواره تا گور دانش بجوی»

رئیس فرهنگستان هنر در روز بزرگداشت خالق «شاهنامه»، ماندگارترین سند هویت ملی و ادب حماسی ایرانیان، از تاسیس «بنیاد فردوسی» و پروژه‌های فرهنگستان در این زمینه خبر داد.

۲۵ اردیبهشت «روز ملی فردوسی» نامیده شده است. نوشتار حاضر با نام اصلی «مشروعیت جنگ و مطلوبیت صلح از دیدگاه حکیم طوس» به بررسی دیدگاه یکی بزرگترین حماسه‌سرایان جهان می‌پردازد.

زادروز حکیم ابوالقاسم فردوسی را پایان دهه سوم از سدة چهارم (۳۲۹ یا ۳۳۰ق) و درگذشتش را در دومین دهه قرن پنجم (میان سالهای ۴۱۱ تا ۴۱۶) ذکر نموده‌اند. به عبارتی در مهمترین دهه‌های قرن چهارم و دهه اول قرن پنجم که از درخشان‌ترین دوره‌های فلسفه اسلامی و به عبارتی دوره بنیانگذاری این فلسفه به دست بزرگانی چون ابویوسف یعقوب بن اسحاق کندی (درگذشتة ۲۵۲ق) و مهمتر، فیلسوف بزرگ ایرانی ابونصر فارابی (د ۳۳۸ق) است.

هم‌اندیشی ادب و اندیشه از فردوسی تا خیام با حضور علما، استادان، فرهیختگان و دوستداران علم و دانش در تالار اجتماعات شهید مطهری انجمن آثار و مفاخر فرهنگی برگزار شد.

سلسله مجالس علمی بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، مجلس دوم به نام و افتخار دکتر سید محمد دبیرسیاقی، فردوسی و روایات ملی ایران برگزار شد. در ابتدای گفت و گوی علی بهرامیان و دکتر ابوالفضل خطیبی،بهرامیان گفت: هزار سال و بیش از آن روز و لحظه تاریخی می گذرد که دهقان زاده ای بزرگوار اهل طوس خراسان عزم جزم کرد تا با تکیه بر مآخذ، روایات بازمانده از ایران باستان را به شعر درآورد و پارسی را زنده کند.

فضل بن دوكین معروف به ابن‏ نعیم محدث، فقیه و راوی اخبار تاریخی در سال 130 ق در عراق به دنیا آمد. او از راویان بسیار معتبر حدیث به شمار می‏رود و مورد احترام و اعتماد علمای اسلام است كتاب الصلاة از اوست. همچنین دوكتاب المناسك والمسایل الفقه را به او نسبت داده ‏اند.

شیخ محمدباقر بن محمد جعفر بهاری همدانی از علمای قرن چهاردهم هجری در سال 1277 ق در شهرستان بهار از توابع همدان به دنیا آمد. وی پس از پایان تحصیلات مقدماتی، راهی نجف اشرف شد و در نزد ملا حسینقلی همدانی به سطوح بالای علمی دست یافت.

بانو نصرت امين در سال 1265 هجرى شمسى در شهر اصفهان ديده به جهان گشود. از چهار سالگى به مكتبخانه رفت تا به فراگيرى قرآن و زبان فارسى بپردازد و اين زمانى بود كه در زمينه تحصيل علوم و معارف دينى بالاتر از سطح روخوانى قرآن هيچ مجال و زمينه اى براى حضور زنان نبود؛ بخصوص در سالهاى 1280 به بعد كه تحصيل علم براى پسران هم آسان و ميسر نبود تا چه رسد به دختران .

چون ۵۱ فصلی كه به‌نام قانون اساسی در دوران مظفرالدین‌شاه تنظیم شد، وافی به مقصود نبود و در این قانون از وظایف مردم نسبت به دولت و بالعكس سخنی نرفته بود، بنابراین برای نوشتن متمم قانون اساسی، كمیسیونی تشكیل گردید و آن ‏قانون در ۱۰۷ اصل تنظیم شد و برای امضا تقدیم محمدعلی‌شاه قاجار گردید.

ابن مُنذر فقه و حدیث را از دانشمندان برجسته آموخت و پس از آن عازم شهر مكه شد. او ضمن استماع حدیث و دانش‏اندوزی، تا پایان عمر در این شهر مقدس سُكنی گزید و به تالیف كتب متعدد همت گماشت. الاجماع در فقه و الاشراف در حدیث در زمره‏ی آثار ابن مُنذر می‏باشند.