ادبیات

از ناشناس. گویا از کارهای تازه‌تر باشد. شاید سدۀ 13ق.

از ناشناسی که شاید نام او در بخش نانوشتۀ دیباچه بوده است، که از بجا ماندۀ دیباچه برمی‌آید، نگارنده، نخست رسالۀ «الاستعارات» (نک‍ : هف‍‌ ) ابوالقاسم سمرقندی را گزیده «بلوغ الادب» نامیده است، سپس آن گزیده را خود شرح کرده است و می‌گوید «بلوغ الادب» را مانند متن در 3 «عقد» ساخته بودم و این شرح نیز به همان ترتیب و حامل متن است.

ناشناخته. از کارهای ساختۀ هند، سدۀ 11ق به این سو.

نامه‌هایی ست كه برای آموزش عملی نامه‌نگاری گرد آمده است. بی‌دیباچه، بی‌نام كسان مشخص.

ناشناسی از سدۀ 8ق به آن سو، که شیوۀ نگارش: واژۀ (ج = چ، ک = گ) چنین می‌نمایاند.

متن از سکاکی (مفتاح العلوم)، تلخیص از خطیب دمشقی، شرح از سعدالدین تفتازانی (د 792ق/1390م).

ناشناسی از سدۀ 8ق به آن سو. چنان می‌نماید که یکی از ترک‌زبانان، عبارت‌های کوتاه فارسی را گرد آورده.

از یوسفی هروی، یوسف بن محمد بن یوسف (950ق/1543م). برای پسرش رفیع‌الدین حسین و دیگران، به سال 940ق/1533م: این نامه کزوست بدعت فن نظام/ و «بدایع الانشاء» نام/ تکرار کن چو نام او را یکبار/ شک نیست که ره بری به سال اتمام (940).

از سعدی شیرازی (د 691ق/1292م).
همان خ 1/211.

از تفتازانی، سعدالدین مسعود (د 792ق).

به گمان بسیار از همان یوسفی هروی، یوسف بن محمد بن یوسف پزشک (د 950/4-1543م).