یاد «فیلسوف گفت وگو» در حلقه اندیشمندان

1397/4/9 ۰۸:۱۹

مراسم گرامیداشت داریوش شایگان با حضور جمعی از اندیشمندان و اهالی قلم برگزار شد. طی چند ماهی که از درگذشت داریوش شایگان می‌گذرد، محفل‌های یادبود متعددی برای گرامیداشت او برگزار شده و اغلب حاضران در این یادبودها گلایه کرده‌اند که چرا ما از بزرگان مان غافل می‌شویم! و تنها هنگامی به یادشان می‌افتیم که آنان را به آغوش خاک سپرده ایم، نمونه‌اش فقدانی است که از درگذشت استاد شایگان احساس می‌شود، مرد اندیشمندی که از مطرح‌ترین هندشناسان جهان در دوران معاصر است اما نظام آموزشی هیچگاه از حضور او برای تدریس در دانشگاه‌ها بهره نگرفت.

مراسم گرامیداشت داریوش شایگان با حضور جمعی از اندیشمندان و اهالی قلم برگزار شد.

طی چند ماهی که از درگذشت داریوش شایگان می‌گذرد، محفل‌های یادبود متعددی برای گرامیداشت او برگزار شده و اغلب حاضران در این یادبودها گلایه کرده‌اند که چرا ما از بزرگان مان غافل می‌شویم! و تنها هنگامی به یادشان می‌افتیم که آنان را به آغوش خاک سپرده ایم، نمونه‌اش فقدانی است که از درگذشت استاد شایگان احساس می‌شود، مرد اندیشمندی که از مطرح‌ترین هندشناسان جهان در دوران معاصر است اما نظام آموزشی هیچگاه از حضور او برای تدریس در دانشگاه‌ها بهره نگرفت.

به گزارش «ایران»، شامگاه پنجشنبه سالن استاد شهناز خانه هنرمندان ایران میزبان جمعی از اهالی قلم و اندیشه بود که برای گرامیداشت یاد و خاطره داریوش شایگان جمع شده بودند. در ابتدای این مراسم مجید رجبی معمار، مدیرعامل خانه هنرمندان، از شایگان به‌عنوان متفکر عاشقی یاد کرد که همین عشق به سرزمینش همواره تفکرش را اعتلا می‌بخشید. او گفت:«معنویت حضوری است که ما در دنیا داریم و زوال جسم معنویت را از ما نمی‌گیرد. شایگان در میان ما حضور دارد و حضورش از هر زمان دیگری پررنگ‌تر است.»

غلامرضا اعوانی، فیلسوف و پژوهشگر کشورمان ضمن اظهار تأسف از اینکه ما قدر بزرگان خود را نمی‌دانیم گفت:«ما همیشه از گنجینه‌هایمان درست استفاده نمی‌کنیم. باید از خودمان بپرسیم چرا نظام آموزشی و دانشگاهی ما از شایگان برای تدریس در دانشگاه‌ها دعوت نکرد. در حالی که او یکی از بزرگان هندشناسی جهان است.»

غلامحسین ابراهیمی دینانی، اندیشمند و پژوهشگر حوزه فلسفه نیز در این جمع از شایگان با عنوان «مجمع البحرینی که دو دریای فرهنگ غرب و شرق را به هم متصل می‌کرد» یاد کرد و پرسید: چگونه می‌توان فرهنگ‌ها را به یکدیگر نزدیک کرد؟ و گفت: «شایگان در دو دریای فرهنگ غرب و شرق غوطه‌ خورده بود و با تمام وجودش غرب و شرق را بدرستی فهمیده بود.»

این استاد حکمت و فلسفه ضمن بیان خاطراتی از سال‌هایی که با شایگان، هانری کربن، سیدحسن نصر و علامه طباطبایی در یک کلاس درس می‌نشسته‌اند، ادامه داد:«کمتر کسی را چون شایگان می‌شناسم که همزمان به فرهنگ غرب و شرق تسلط داشته باشد.»

رضا داوری اردکانی، فیلسوف و متفکر پیشکسوت نیز با تأکید بر اینکه شایگان در فرهنگ ما جایگاه بی‌همتایی دارد گفت:« سال 1358 در تایلند از سوی یونسکو کنفرانسی برگزار شد و من نیز آنجا سخنرانی داشتم. در این کنفرانس هر فردی که مرا می‌دید آدرس شایگان را می‌پرسید و این برایم بسیار عجیب بود.»

او حتی به شاعری شایگان هم اشاره‌ای کرد و افزود:«شایگان در جوانی شاعری را ترک کرد اما تا آخر عمر شاعر باقی ماند. فیلسوف و شاعر ویژگی هایی دارند که همواره جاهای تاریک را می‌بینند شایگان کسی بود که تمام این مناطق تاریک را دیده بود.»

محمد صنعتی نیز با تأکید بر اینکه شایگان دوستی جایگزین‌ناپذیر بود گفت: «شایگان نمونه فرهیخته‌ای است که در جامعه بحران زده ایران به آن نیاز فراوان داریم. همواره در گفت‌وگوها و دیدارها خلاق بود، با او می‌شد ساعت‌ها نشست و گپ‌وگفت‌های معناداری داشت. شایگان هرگز در پی تحمیل عقیده‌اش نبود. باید توصیه شایگان را بپذیریم که معتقد بود منطق کینه‌توزی را کنار بگذاریم و به گفت‌وگو روی بیاوریم، از تجربه دیگری سود ببریم. شایگان در مدرنیته زیسته بود اما همچنان تجربه عرفانی مجذوبش می‌کرد. عاشق این سرزمین بود و با عرفان رابطه‌ای دیرینه داشت.»

علی دهباشی، سردبیر نشریه بخارا هم یکی دیگر از سخنرانان این مراسم بود، او گفت:«شایگان و نفس حضورش یک استثنا و متفاوت از اندیشمندان هم عصرش بود.در زمان حیات او بسیاری تلاش کردند که نوشته‌ها و اندیشه‌هایش را تحریف کنند، من برای انتشار ویژه نامه او تمام این نوشته‌ها را گردآوری کردم و با متن اصلی تطبیق دادم. هرکسی حق دارد هر اندیشه‌ای را نقد کند اما برای اثبات نظر خود نباید مطالب کسی را وارونه جلوه دهد.»

دهباشی با بیان اینکه تعدادی از آثار شایگان هنوز امکان نشر نیافته‌اند گفت: «امیدوارم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مسیر انتشار کتاب‌های شایگان را تسهیل کند. ایده ترجمه یا تألیف بسیاری از کتاب‌ها که در کتابفروشی‌ها موجود است را او به افراد می‌داد و اصرار داشت که در مقدمه کتاب‌ها چیزی درباره او ننویسند. شایگان در تمام حرف‌ها و نوشته‌هایش تنها یک درد داشت و آن هم درد ایران بود.»

منبع: روزنامه ایران