منطق

از عصام‌الدین اسفراینی، ابراهیم بن محمد بن عربشاه (د 943 یا 951ق/1468 یا 1538م). حاشیه‌ای ست بر چند جای از «تحریر القواعد المنطقیة» (نك‍ : هف‍‌ ) قطب‌الدین رازی. نسخه‌ای دیگر از این حاشیه در «مرعشی» 3/148 از كتابخانۀ آیت‌الله مرعشی نشان داده است.

از مولانا محمد حنفی تبریزی (د 900ق). گزارش «آداب البحث» (نک‍ : هف‍‌ ) قاضی عضدالدین ایجی است.

از مولانا ابوبکر روستمی (رستمی؟).
همان خ 2/266.

از خواجه نصیرالدین محمد بن طوسی (597-672ق/1201-1273م). گزارشی است بر «الاشارات و التنبیهات» ابن سینا (375-427ق)، با توجه به شرح فخر رازی که به گفتۀ طوسی در دیباچه، وی در رد نظریات ابن سینا از مرز شرح‌کننده گذشته است. سپس قطب رازی کتابی در داوری میان آن دو به نام «المحاکمة بین شرح الاشارات» را نگاشت.

از برهان‌الدین بن كمال‌الدین بن حمید. حاشیه‌ای ست بر شرح «الرسالة الشمسیه» كاتبی قزوینی (د 693ق)، از قطب‌الدین محمد رازی (د 766ق) (نك‍ : تحریر القواعد المنطقیة، هف‍‌ ). در دیباچه می‌گوید: این حاشیه‌ای ست تنها بر «صدر» (مقدمۀ) آن. و از هموست «الفوائد البرهانیه».

از احمد بن یوسف الچرمکی. گزارش «آداب البحث» مولانا محمد برکلی است.

حاشیه‌ای ست بر «تهذیب المنطق و الکلام» تفتازانی. آغاز و انجام افتاده.

از قره داود، یکی از شاگردان سعدالدین تفتازانی (د 791ق)، که نام «داودیه» در پایان یکی از نسخه‌ها (ش 1593، 1708) آمده است. متن «شرح الشمسیة» (نک‍ : هف‍‌ ) همان تفتازانی است. در آن آمده: اعلم اولاً ان الاستاد (رح) جعل فی شرح الرسالة الشمسیة فی وجه ضبط الکتاب المذکور (گ 6 ر). حاشیه‌ای است با سربندهای «قال الشارح، قوله».

ناشناخته، شاید از عبداللطیف که در پایانۀ آن آمده است: «المسمی بعبد اللطیف علی حاشیة الیزدیة». حاشیه‌ای است بر «الحاشیة تهذیب المنطق» (نک‍ : هف‍‌ ) ملاعبدالله یزدی.

از کمال‌الدین مسعود شیروانی (و گفته شده شیرازی) رومی، که در هرات می‌زیسته و در مدرسۀ گوهرشاد درس می‌داده و همانجا 905ق درگذشته است.

از محمد بن حسین، شاگرد مولانا حیدر بن احمد، که بایستی از نیمۀ یکم سدۀ 13ق باشد (نک‍ : الحاشیة علی شرح الرسالة الوضعیة، از همو).