منطق

ناشناخته. نام نگارنده در دیباچه نیامده است و می‌گوید: برای یكی از شاگردان خود، این را در «مقدمه»ای و 5 «باب» نگاشتم، و در پایان «خاتمه» ای: الباب الاول فی المعانی المفردة، فصل فی الكلی و الجزئی. الباب الثانی فی القول الشارح. الباب الثالث فی القضایا و احكامها. الباب الرابع فی صورة الادلة و الحجج. الباب الخامس فی مواد الادلة. الخاتمة. اسامی العلوم كالمنطق و الكلام و النحو و غیرها.

از قره‌باغی، به آنچنانکه در پایانۀ نسخه‌ها آمده است. حاشیه‌ای ست بر «شرح الایساغوجی» (نک‍ : هف‍‌ ) حسام‌الدین کاتی.

از عصام‌الدین اسفراینی، ابراهیم بن محمد بن عربشاه سمرقندی (د 943 یا 951ق).

از مولانا جامی المهربانی، به آنچنانکه در پایانۀ نسخه آمده است. حاشیه‌ای است بر «شرح الایساغوجی؛ الفوائد الفناریة» (نک‍ : هف‍‌ ) از محمد فناری (د 834ق)، که شرحی است بر «الایساغوجی» (نک‍ : هف‍‌ ) اثیرالدین ابهری.

از خواجه نصیرالدین محمد بن طوسی (597-672ق/1201-1273م). گزارشی است بر «الاشارات و التنبیهات» ابن سینا (375-427ق)، با توجه به شرح فخر رازی که به گفتۀ طوسی در دیباچه، وی در رد نظریات ابن سینا از مرز شرح‌کننده گذشته است. سپس قطب رازی کتابی در داوری میان آن دو به نام «المحاکمة بین شرح الاشارات» را نگاشت.

از محیی‌الدین، به آنچنانکه به خامۀ نویسندۀ دو نسخه آمده است، و بایستی از محیی‌الدین تالشی ]حاجی خلیفه 1/207[ باشد. حاشیه‌ای است بر «شرح الایساغوجی» (نک‍ : هف‍‌ ) حسام‌الدین کاتی، با سربندهای «قال، اقول».

-

از احمد بن محمد بن خضر.

از قره داود، یکی از شاگردان سعدالدین تفتازانی (د 791ق)، که نام «داودیه» در پایان یکی از نسخه‌ها (ش 1593، 1708) آمده است. متن «شرح الشمسیة» (نک‍ : هف‍‌ ) همان تفتازانی است. در آن آمده: اعلم اولاً ان الاستاد (رح) جعل فی شرح الرسالة الشمسیة فی وجه ضبط الکتاب المذکور (گ 6 ر). حاشیه‌ای است با سربندهای «قال الشارح، قوله».

در پایان نسخه آمده: تمت الحاشیة المسماة بابی البقاء و ما میرابوالبقاء را می‌شناسیم.

از مولانا محمد حنفی تبریزی (د 900ق). گزارش «آداب البحث» (نک‍ : هف‍‌ ) قاضی عضدالدین ایجی است.