منطق

حاشیه‌ای ست بر «تهذیب المنطق و الکلام» تفتازانی. آغاز و انجام افتاده.

ناشناخته. نام نگارنده در دیباچه نیامده است و می‌گوید: برای یكی از شاگردان خود، این را در «مقدمه»ای و 5 «باب» نگاشتم، و در پایان «خاتمه» ای: الباب الاول فی المعانی المفردة، فصل فی الكلی و الجزئی. الباب الثانی فی القول الشارح. الباب الثالث فی القضایا و احكامها. الباب الرابع فی صورة الادلة و الحجج. الباب الخامس فی مواد الادلة. الخاتمة. اسامی العلوم كالمنطق و الكلام و النحو و غیرها.

متن و شرح هر دو از مولانا علی قزلچی (پیرامون سدۀ 12ق). وی دو رساله در «آداب البحث» دارد.

از سعید بن محمد الصفاری ]دیباچه[. روزگارش به دست نیامد. گفتاری است بخشبندی نشده.

ناشناخته، شاید از عبداللطیف که در پایانۀ آن آمده است: «المسمی بعبد اللطیف علی حاشیة الیزدیة». حاشیه‌ای است بر «الحاشیة تهذیب المنطق» (نک‍ : هف‍‌ ) ملاعبدالله یزدی.

از خواجه نصیرالدین محمد بن طوسی (597-672ق/1201-1273م). گزارشی است بر «الاشارات و التنبیهات» ابن سینا (375-427ق)، با توجه به شرح فخر رازی که به گفتۀ طوسی در دیباچه، وی در رد نظریات ابن سینا از مرز شرح‌کننده گذشته است. سپس قطب رازی کتابی در داوری میان آن دو به نام «المحاکمة بین شرح الاشارات» را نگاشت.

از ناشناسی که نام خود را در دیباچه نیاورده است و در پایان، تاریخ انجام را چهارشنبه 9 ذیقعدۀ 1130 یا 1230ق (هر دو خوانده می‌شود) آورده است.

ناشناخته. گفتاری است كوتاه و بخشبندی نشده. با سربندهای «بدانكه».

از محمد بن حسین، شاگرد مولانا حیدر بن احمد، که بایستی از نیمۀ یکم سدۀ 13ق باشد (نک‍ : الحاشیة علی شرح الرسالة الوضعیة، از همو).

از قره داود، یکی از شاگردان سعدالدین تفتازانی (د 791ق)، که نام «داودیه» در پایان یکی از نسخه‌ها (ش 1593، 1708) آمده است. متن «شرح الشمسیة» (نک‍ : هف‍‌ ) همان تفتازانی است. در آن آمده: اعلم اولاً ان الاستاد (رح) جعل فی شرح الرسالة الشمسیة فی وجه ضبط الکتاب المذکور (گ 6 ر). حاشیه‌ای است با سربندهای «قال الشارح، قوله».

از ابهری ـ حسام‌الدین کاتی (سدۀ 8ق).