منطق

از قاضی عضدالدین عبدالرحمان بن رکن‌الدین احمد ایجی شیرازی

از علیرضا تجلی اردکانی (د1085یا 1088ق/1674یا 1677م).

از فاضل چوری، به آنچنانکه در پایانۀ نسخه آمده است و در 1317ق از وی به گونۀ زنده، یاد شده است. حاشیه‌ای است بر حاشیۀ ملاعبدالله یزدی. در این فهرست چند جا از سیدحسن چوری کُرد نام رفته است، که می‌تواند همین کس باشد.

متن «سلم العلوم» از قاضی محب الله بهاری سندیلوی (د 1119ق) فرزند عبدالشکور. نسخۀ در دست دیباچه را ندارد.

ناشناخته. نام نگارنده در دیباچه نیامده است و می‌گوید: برای یكی از شاگردان خود، این را در «مقدمه»ای و 5 «باب» نگاشتم، و در پایان «خاتمه» ای: الباب الاول فی المعانی المفردة، فصل فی الكلی و الجزئی. الباب الثانی فی القول الشارح. الباب الثالث فی القضایا و احكامها. الباب الرابع فی صورة الادلة و الحجج. الباب الخامس فی مواد الادلة. الخاتمة. اسامی العلوم كالمنطق و الكلام و النحو و غیرها.

از خواجه نصیرالدین محمد بن طوسی (597-672ق/1201-1273م). گزارشی است بر «الاشارات و التنبیهات» ابن سینا (375-427ق)، با توجه به شرح فخر رازی که به گفتۀ طوسی در دیباچه، وی در رد نظریات ابن سینا از مرز شرح‌کننده گذشته است. سپس قطب رازی کتابی در داوری میان آن دو به نام «المحاکمة بین شرح الاشارات» را نگاشت.

از قره داود، یکی از شاگردان سعدالدین تفتازانی (د 791ق)، که نام «داودیه» در پایان یکی از نسخه‌ها (ش 1593، 1708) آمده است. متن «شرح الشمسیة» (نک‍ : هف‍‌ ) همان تفتازانی است. در آن آمده: اعلم اولاً ان الاستاد (رح) جعل فی شرح الرسالة الشمسیة فی وجه ضبط الکتاب المذکور (گ 6 ر). حاشیه‌ای است با سربندهای «قال الشارح، قوله».

-

از قاضی عضدالدین ایجی، عبدالرحمان بن احد شافعی شیرازی (700 یا 701-756ق). گفتاری ست كوتاه، بخشبندی نشده، در یك صفحه. با «شرح» و «حاشیه»های بسیار.

از شمس‌الدین محمد بن اشرف سمرقندی (د پیرامون 600 یا 590 ق)، كه برای نجم‌الدین عبدالرحمان، در آداب بحث و مناظره، در 3 «فصل» نگاشته است: 1. فی التعریفات، 2. فی ترتیب البحث، 3. فی المسائل التی اخترعتها. نام نگارنده بر فراز و نام مهدالیه در دیباچه آمده است.

از قزلچی، كه از «زبدةالحكمة» (هف‍‌ ) بر می‌آید كه نام كامل او «مولانا علی قزلچی» است. وی بایستی از سدۀ 12ق و استاد و پیرمحمد معروف برزنجی (1166-1254ق) باشد.