عرفان

از خواجه ابوالمؤید محمد بن خطیرالدین بن لطیف بن معین‌الدین قتال بن خطیرالدین بن بایزید بن فریدالدین عطار نیشابوری ]دیباچه[، معروف به محمد غوث گوالیاری (د 970ق/ 1562م).

متن عربی از «شیخ شهاب‌الدین مقتول» ]دیباچه[ سهروردی. ترجمه از فخرالدین ابوالمكارم، در شرح و خواص چهل نام خدا با سربندهای «اسم اول، اسم دوم تا اسم چهلم».

از میرزا ابوالحسن، جلوه زواره‌ای اصفهانی بن سید محمد (احمدآباد گجرات 1238 ـ تهران 1314ق). حاشیه‌ای ست بر «شرح فصوص الحکم» ابن عربی. از ذریعه (6/126) برمی‌آیاد که «شرح» از صدرالدین محمد قونوی (د 672ق) می‌باشد.

از «شیخ المشایخ قطب العلماء سعدالحق و الملة والدین». به آنچنانکه بر فراز نسخه آمده و در پایان آمده است: «کتبه
محمد بن الحموی فی جواب سؤال و استدعاء داعی» پس بایستی از شیخ سعدالدین حموی، ابوالسعادات محمد بن مؤید حموی (586-650ق/1190-1252م) باشد. گفتاری است عرفانی کوتاه، دربارۀ نفس، بخشبندی نشده.

از میرزا بابا ذهبی شیرازی، راز، ابوالقاسم (د 1286ق/ 1869م)، گویا دنبالۀ «تباشیر الحکمة» (نک‍ : هف‍‌ ) اوست.

از مرتضی قلیخان شاملو، نگاشتۀ 1089ق.

منسوب به حضرت علی(ع). در سبب نامش گفته شده است که در آن آمده «انا الواقف علی التطنجین» ]الذریعه[.

از حاج محمد بن حاج محمدکریم‌خان کرمانی (1263-1324ق/ 1847-1906م). در پاسخ یکی از دوستان، در راز آفرینش حضرت آدم در زمان مخصوص.

از ناشناسی که می گوید اصل این کتاب هندی بود و آن را هندویان «امرت کنید» و بعضی «خواص حیات» خوانند.

از عبدالرحمان جامی.
همان خ 2/101.

بایستی از سعدالدین حموی، محمد بن مؤید (586-650ق) باشد. (نک‍ : حقیقة النفس). گفتاری است عرفانی، کوتاه و بخشبندی نشده، دربارۀ ذکر.