عرفان

از محمدباقر بن محمدجعفر ]دیباچه[. از گروه شیخیان، در پاسخ نایب‌السلطنه، كه از وی نام نمی‌برد، و بایستی كامران میرزا (د 1307ق) پسر ناصرالدین شاه باشد. (بامداد 3/149).

متن از ابن فارس، عمر بن ابوالحسن حموی (576 -632ق/81-1180-1234م).

از «شیخ المشایخ قطب العلماء سعدالحق و الملة والدین». به آنچنانکه بر فراز نسخه آمده و در پایان آمده است: «کتبه
محمد بن الحموی فی جواب سؤال و استدعاء داعی» پس بایستی از شیخ سعدالدین حموی، ابوالسعادات محمد بن مؤید حموی (586-650ق/1190-1252م) باشد. گفتاری است عرفانی کوتاه، دربارۀ نفس، بخشبندی نشده.

از محمود بن ابراهیم، که نام خود را در پایان آورده است و می‌افزاید که در 12 شعبان 1282ق، آغاز به نگارش جلد یکم «انیس العارفین» کردم و در 12 رمضان همان سال این مجلد را (در شهر قم) به پایان رساندم.

از آقا میرزا محمد باقر قهی اصفهانی (پایانه)، از گروه شیخیان، كه در شعبان 1286ق از وی به گونۀ زنده یاد شده است، و بایستی حاج میرزا محمد باقر بن محمد جعفر بن محمد صادق قهی اصفهانی همدانی (1239-1319ق) باشد.

ناشناخته. نام نگارنده و رساله در دیباچه و پایان نیامده است. عرفان نظری است.

از میرزا بابا ذهبی شیرازی، راز، ابوالقاسم (د 1286ق/ 1869م)، گویا دنبالۀ «تباشیر الحکمة» (نک‍ : هف‍‌ ) اوست.

نام رساله «فی آداب الخلوة» و نگارنده برفراز نسخه آمده است. شاید گرفته شده از «الانوار فیما یمنح لصاحب الخلوة» او باشد.

از غزالی طوسی، حجةالاسلام ابوحامد محمد بن محمد (450 یا 451-505ق/1058-1111م). در 4 بخش: ربع العبادات، ربع العادات، ربع المهلکات و ربع المنجیات. هریک در 10 کتاب، رویهم 40 «کتاب». سپس خود آن را گزیده و به فارسی درآورده «کیمیای سعادت» نام نهاده است.