عرفان

از محمدباقر بن محمدجعفر ]دیباچه[. از گروه شیخیان، در پاسخ نایب‌السلطنه، كه از وی نام نمی‌برد، و بایستی كامران میرزا (د 1307ق) پسر ناصرالدین شاه باشد. (بامداد 3/149).

از محمود بن ابراهیم، که نام خود را در پایان آورده است و می‌افزاید که در 12 شعبان 1282ق، آغاز به نگارش جلد یکم «انیس العارفین» کردم و در 12 رمضان همان سال این مجلد را (در شهر قم) به پایان رساندم.

متن از ابن فارس، عمر بن ابوالحسن حموی (576 -632ق/81-1180-1234م).

نام رساله «فی آداب الخلوة» و نگارنده برفراز نسخه آمده است. شاید گرفته شده از «الانوار فیما یمنح لصاحب الخلوة» او باشد.

ناشناخته. نام نگارنده و رساله در دیباچه و پایان نیامده است. عرفان نظری است.

از سید ركن‌الدین حیدر آملی، سدۀ 8 ق.

از «شیخ المشایخ قطب العلماء سعدالحق و الملة والدین». به آنچنانکه بر فراز نسخه آمده و در پایان آمده است: «کتبه
محمد بن الحموی فی جواب سؤال و استدعاء داعی» پس بایستی از شیخ سعدالدین حموی، ابوالسعادات محمد بن مؤید حموی (586-650ق/1190-1252م) باشد. گفتاری است عرفانی کوتاه، دربارۀ نفس، بخشبندی نشده.

از خواجه عبدالله هروی و یا منسوب به او (د 481ق).

از آقا میرزا محمد باقر قهی اصفهانی (پایانه)، از گروه شیخیان، كه در شعبان 1286ق از وی به گونۀ زنده یاد شده است، و بایستی حاج میرزا محمد باقر بن محمد جعفر بن محمد صادق قهی اصفهانی همدانی (1239-1319ق) باشد.