عرفان

ناشناخته. نام نگارنده و رساله در دیباچه و پایان نیامده است. عرفان نظری است.

نام رساله «فی آداب الخلوة» و نگارنده برفراز نسخه آمده است. شاید گرفته شده از «الانوار فیما یمنح لصاحب الخلوة» او باشد.

از «شیخ المشایخ قطب العلماء سعدالحق و الملة والدین». به آنچنانکه بر فراز نسخه آمده و در پایان آمده است: «کتبه
محمد بن الحموی فی جواب سؤال و استدعاء داعی» پس بایستی از شیخ سعدالدین حموی، ابوالسعادات محمد بن مؤید حموی (586-650ق/1190-1252م) باشد. گفتاری است عرفانی کوتاه، دربارۀ نفس، بخشبندی نشده.

متن از ابن فارس، عمر بن ابوالحسن حموی (576 -632ق/81-1180-1234م).

از ناشناس. پراكندۀ دعاها و گزارش دعاها است، برای برآوردن نیازهای این و آن جهانی، طلسم‌ها، جوشن كبیر و جوشن صغیر و جز آنها.

از محمود بن ابراهیم، که نام خود را در پایان آورده است و می‌افزاید که در 12 شعبان 1282ق، آغاز به نگارش جلد یکم «انیس العارفین» کردم و در 12 رمضان همان سال این مجلد را (در شهر قم) به پایان رساندم.

از میرزا بابا ذهبی شیرازی، راز، ابوالقاسم (د 1286ق/ 1869م)، گویا دنبالۀ «تباشیر الحکمة» (نک‍ : هف‍‌ ) اوست.

از خواجۀ طوسی، نصیرالدین محمد (د 672ق/1273م).

از محمدباقر بن محمدجعفر بن محمدصادق قهی اصفهانی همدانی (1239-1319ق/1824-1901م) (نك‍ : المعراج، هف‍‌ ).