اخبار

هنگامي كه مشيرالدوله از سوي احمدشاه قاجار به نخست وزيري منصوب گرديد، رضاخان با سمت وزارت جنگ در هيئت دولت حضور يافت. پس از چندي، رضاخان كه در پي فرصتي براي قدرت بيشتر و جولان در كشور بود، نخست وزير را تهديد كرد و موجبات ترس و سپس استعفاي او را پديد آورد. از آن سو، طرفداران سردار سپه نيز با غوغا سالاري در مطبوعات، رضاخان را بهترين گزينه براي رياست دولت معرفي كردند به طوري كه به خود احمد شاه نيز فهمانده شد كه فعلاً مرد ميدان ايران، فقط سردار سپه است. مشيرالدوله نيز مي‏دانست اگر شاه به اروپا برود، او قادر به كنار آمدن با سردار سپه و طرفداران او نخواهد بود.

ابوالقاسم عبداللَّه فرد متخلّص به حالت، در سال 1293ش در تهران به دنيا آمد. وي پس از اتمام دوران دبيرستان به شاعري روي آورد و وارد انجمن ادبي ايران گرديد. ايشان از سال 1317 در هفته‏نامه فكاهي "توفيق" سردبيري را به عهده گرفت و تا 1330 به سرودن اشعار و نوشتن مقالات فكاهي پرداخت. ابوالقاسم حالت علاوه بر آن كه با برخي جرايد و هفته‏نامه‏ها همكاري مي‏كرد، در اشعار غير فكاهي نيز موفق بود. فعاليت‏هاي او بسيار گسترده و شامل سرودن شعر و ترانه، نويسندگي و ترجمه و... مي‏شد.

سيدمحمد در روز دوم آبان‏ ماه سال ۱۳۰۷ در محله‏ي لنبان اصفهان متولد شد. پدرش سيدفضل‏الله مردي روحاني و متقي بود و در هفته دو روز را به روستاهاي اطراف مي‏رفت تا آنان نيز بتوانند نماز را به جماعت بخوانند. سيد در سن ۴ سالگي آموختن را آغاز نمود. در سن ۷ سالگي براي رفتن به مدرسه آماده شد و چون کودکي تيز و باهوش بود در کلاس چهارم ثبت‏نام کرد.

مشيرالدوله، صدراعظم ناصرالدين شاه، در روزهاي پاياني اولين سال صدارتش، لايحه‏اي به ناصرالدين شاه تسليم و در آن، اصول تشكيلات جديد دولت ايران را پيشنهاد نمود.

احمد شیرزاد نماینده مجلس ششم می گوید که حداد عادل و مهدی زاهدی که از نمایندگان مجلس هستند به دنبال حضور در کابینه و تصدی پست وزارت علوم هستند. در گفتگویی که سایت امید که متعلق به محمد رضا عارف است، منتشر کرد، احمد شیرزاد به حداد عادل گفت که محاسبه او برای تصدی وزارت اشتباه است.

مسأله از آن‌جا آغاز شد که خانم نعیمه اشراقی در فیس‌بوک خود مطلبی را نقل کرد که عکس‌العمل‌های شدید را از سوی طیف‌های مختلف در پی داشت. حال که به آرامش پس از طوفان رسیده‌ایم، از باب اعانت به مظلوم - که وظیفه‌ای انسانی اسلامی است - مطالبی را به عرض می‌رسانم؛ چون اعتقاد دارم خانم نعیمه اشراقی در این قضیه مظلوم واقع شده است:

مصیب قره‌بیگی: بابک احمدی از آن دست روشنفکرانی است که کسی نمی‌تواند دقیقاً بستگی و وام­‌گیری اندیشه‎های او را در یک مسیر مشخص قرار دهد. بیشینه‌ی کسانی که تاکنون به نقد وی پرداخته‌اند، احمدی را یک چپ نو دانسته‌اند، یک نئومارکسیست یا بهتر بگویم «پسامارکسیست». با چنین خوانشی، وی در کنار کسانی چون «اسلاویو ژیژک»[۱]، «جرجیو آگامبن»[۲] و «آلیِن بادیو»[۳] قرار می‌گیرد. نوشتن چندین مقاله و کتاب درباره‌ی مارکس و مارکسیست‌ها (همانند ژان پل سارتر)[۴] و اشتیاق وی به مکتب فرانکفورت و اندیشه‌ی انتقادی، شاید بهترین گواه برای نئومارکس بودن بابک احمدی باشد. با یک همسنجی ژرف، پی خواهیم برد که قطعاً تفاوتی میان اندیشه‎های بابک احمدی با کسانی چون «مراد فرهادپور»، «منوچهر آشتیانی»، «حسین بشیریه» و «محمدرضا نیکفر» وجود دارد. از دیگر سوی، پسامارکسیست‌های اروپایی، همچون ژیژک، آگامبن و بادیو نیز با همه‌ی تفاوت‌هایی که با هم دارند (و این تفاوت زاییده‌ی نگرش چندگانگی فرهنگی و در اصل، برگرفته از پسامدرنیته است)، اما همانندی‌های آنان با بابک احمدی چندان که باید چشمگیر نیست.

کانتی که در ایران می‌خواهیم بشناسیم و تاکنون شناخته‌ایم تنها در موارد خاصی، همان کانتی است که اروپاییان به خصوص آلمان‌ها او را می‌شناسند و این موضوع نخستین مسئله برای کانت‌شناسی در دو منطقه‌ی فرهنگی مغایر هم است. بنابراین مقدمتاً با شرح همین مسئله شروع می‌کنیم.ابتدایی‌ترین پرسش این است که من با چه دیدگاهی به کانت می‌نگرم و او را می‌شناسم؟ آیا من با دیدگاه یک آلمانی یا اروپایی به کانت نگاه می‌کنم؟

همزمان با هشتاد و پنجمین سالروز تولد شهید آیت الله دکتر بهشتی، کانون دانش آموختگان دبیرستان دین و دانش قم در تهران اعلام موجودیت کرد. مدارس و مكتبخانه‌ها همواره در رشد و توسعه جوامع بشري مؤثر بوده‌اند، اما در اين ميان بعضي از مدارس هستند كه در روند تاريخي و تحولات سياسي و اجتماعي نقش ويژه‌اي را بازي كرده‌اند. به طوري كه نام و نشان آن‌ها نه‌تنها به صرف نقش و جايگاه يك مدرسه بلكه به عنوان كانون تحولات مطرح است. مدرسه «دين و دانش قم» كه حدود 60 سال از تأسيس آن مي‌گذرد از جمله مدارسي است كه دانش‌آموختگان آن در جريان انقلاب اسلامي و سال‌هاي پس از آن در جايگاه‌هاي مديريتي كشور نقش داشته‌اند.

روابط ايران و انگلستان به لحاظ تاريخي به دوران ادوارد ششم در انگلستان كه هم‌دوره با ايلخانيان مغول در ايران بود، باز مي‌گردد. انگلستان در آن زمان كوچك و دورافتاده از ايران بود. آنچه اروپاييان را در آن زمان به ايران علاقه‌مند مي‌كرد، مسأله مغول‌ها بود. مغول‌ها به نفع اروپاييان جلوي پيشروي اسلام را گرفتند. سلاطين اروپا و پاپ براي مغول‌ها پيغام مي‌فرستادند كه كه ما حاضر به همكاري با شما در سركوب مسلمانان هستيم. نخستين انگليسي كه از ايران اطلاعاتي به دست مي‌آورد، «ريچارد چنسلر»، دريانوردي است كه به كار تجارت مشغول بوده است. آنچه در آن زمان براي انگلستان جذابيت زيادي داشت، هندوستان بود.