گفتگو

در بخش اول گفت‌وگوی مفصلی که با پروفسور فرهنگ رجایی داشتیم، بحث با این اندیشه‌ورز سیاسی را از ارتباط میان فلسفه و سیاست آغاز کردیم و به موضوعاتی چون ضرورت حضور فیلسوفان در تصمیم‌گیری‌ها، مهندسی فرهنگی، اندیشه‌ورزی و چگونگی انسان ورزیدن پرداختیم تا به گفت‌وگو درباره موضوع «تمدن» رسیدیم و سوال درباره «تمدن» و «مدنیت» سرآغاز بخش دوم گفت‌وگو شد.

به عقیده رجایی، دسته‌بندی کردن کشورها به دو دسته «توسعه‌یافته» و «درحال‌توسعه» صحیح نیست و به جای آن باید بگوییم که کشورها یا بازیگرند یا نابازیگر و همین سخن او ورودی خوبی برای آغاز بحث با این اندیشه‌ورز سیاسی شد.

احسان‌الله شکراللهی درباره مواجهه شاعر با ناملایمات دوران گفت: غم و شادی برای عارف هر دو رویی از یک سکه است که تفاوتی با هم ندارد. عارف جهان را از جایی رفیع‌تر می‌نگرد و غم و شادی را فرستاده‌ای از سوی حضرت حقی می‌داند و به روایت سعدی هر چه از دوست رسد نیکوست

الهام مستاجران، نویسنده کتاب «نامه‌های منظوم فارسی (از آغاز شعر فارسی تا پایان قرن نهم)» گفت: در نامه‌های منظوم کهن فارسی، طبقه اجتماعی، قدرت و نفوذ مخاطب، چگونگی و قالب و ساختار پیام را مشخص‌ کرده است.

یک پژوهشگر ادبی با اشاره به هنر بیهقی در استخدام کلمات گفت: شیوه روایت او همان چیزهایی است که در روایت‌نویسی مدرن رعایت می‌شود، اما مسئله فوق‌العاده دیگر این است که بیهقی با اینکه خودش در وقایع شرکت داشته است، بسیار منصفانه و بی‌طرفانه می‌نویسد.

نویسنده کتاب «شرح شکن زلف» بر این باور است؛ مسئله اصلی حافظ شیرازی تمرکز بر عشق و نکوهش ریا و تظاهر بود؛ او بیانگر درد جامعه است، شعر حافظ شعر آواز نیست؛ شعر «فکر» است.

قریب به ۸۰۰ سال از گشایش قلعه الموت توسط هولاکوخان و لشکریان مغول می‌گذرد. در طول قرن‌ها قصه آشیانه عقاب، قلعه الموت و خداوندگار نامدارش حسن صباح، به افسانه‌ای رازآمیز در ذهن علاقه‌مندان به تاریخ ایران بدل شده و پیرامون آن داستان‌های عجیب و غریب بسیاری ساخته و پرداخته شده، ماجراهایی گاه باور نکردنی و شگفت‌انگیز که برخی ریشه در واقعیت دارند و بسیاری بر آمده از تخیل خلاق آدمیان هستند.

دو استاد ادبیات و مولوی‌پژوه با بیان آنکه اعجاز مولانا ایجاد آشتی و زدودن اختلافات میان «شریعت»، «طریقت» و «حقیقت» است تصریح کردند: مهمترین آموزه سراینده «مثوی معنوی» برای بشر امروز نگاه جامع به عالم هستی است.

۱۴ مهرماه روز تهران است. هشت سال پیش در دوره چهارم مدیریت شهری، طرحی به‌عنوان روز تهران به شورا پیشنهاد شد. هدف از تعیین این روز آن بود که تهران بیشتر معرفی شود و امکاناتش که غریب مانده بود، بیش‌ از قبل شناسایی شود.

آدم‌های غیرمتخصص زیادی را دیده‌ام كه برای آگاهی از آنچه در صدر اسلام رخ داده، تاریخ طبری می‌خوانند یا كسانی را كه علاقه‌مندند برای آشنایی با تاریخ، تاریخ بیهقی بخوانند. همچنین زیاد شنیده‌ام كه می‌پرسند، آیا شاهنامه یك كتاب تاریخی است؟ آیا سلسله‌های پیشدادیان و كیانیان وجود داشته‌اند؟ چرا در شاهنامه اسمی از هخامنشیان و مادها نیست؟ نگرش عموم ما به تاریخ و علم تاریخ، بسیار ساده‌انگارانه است و فكر می‌كنیم تاریخ خیلی ساده یعنی هر آنچه در گذشته رخ داده و دانش تاریخ یعنی روایت آنها.