کلام

از ناشناسی که در پایانۀ نسخه از وی به «المحقق الشیخ المهاجر» یاد شده است.

از حاج محمد بن محمد كریم خان كرمانی (1263-1324ق/ 1847-1906م). در پاسخ امیراصلان. پرسشهایی بی‌شماره. نخستین پرسش دربارۀ مسائل ضروری و غیرضروری. سپس آنكه مؤسس ناطق است و یا خاتم، وحدت ناطق...

ناشناخته. در دیباچه و پایان از نگارنده نام برده نشده است.

از یدالله نظرپاک کجوری، استاد دانشگاه تهران. دربارۀ امتناع صدور کثیر از واحد، به عربی آمیخته به سروده‌های فارسی، بخشبندی نشده. گویا در 1314خ به انجام رسانده است، و از هموست در این فهرست: «التمهید لاثبات التوحید».

از محمد بن ملامحمد کوانه دوّلی (سرآغاز)، از مردم کرد عراق عرب، که نویسندۀ نسخه و شاگرد او، یعنی عبدالرحیم، در شهر خانقین می‌زیسته و در 1307ق برای استادش (نگارندۀ متن) درازای زندگی خواسته است (پایانه).

از حاج محمد بن حاج محمدكریم‌خان كرمانی (1263-1324ق/ از مجلسی دوم، محمدباقر بن محمدتقی (1037-1110ق/1628- 1847-1906م).

از عبدالواحد، که روزگارش به دست نیامد. نام سراینده و منظومه در دیباچه آمده است:
ز عبدالواحد اینک یادگار است
کـه ارشاد العوام روزگار است

از علم‌الهدی، صفی‌الدین ابوتراب مرتضی بن داعی بن قاسم حسینی رازی، از سدۀ ششم ق، و گفته شده از جمال‌الدین ابوعبدالله محمد بن حسن (حسین) رازی، نگارندۀ «نزهةالکرام و بستان العوام» (نسخه‌ها، 2/852) است، که خود در آن از این نگاشتۀ خویش نام برده است، و نیز به خواجه نصیرالدین طوسی و ابوالفتوح رازی نیز نسبت داده شده که درست نیست.

از رفیع‌الدین محمد بن حیدر حسینی طباطبایی نایینی، رفیعا (د 1082ق، بآنچنانکه بر سنگ خاکجایش نوشته).

از حاج محمدكریم‌خان بن ابراهیم قاجار كرمانی (1225- 1288ق/1810-1871م). در پاسخ حاج محمدصادق كرمانی، كه در اصفهان می‌زیسته است. در پاسخ چند پرسش او

از سیدمحمود خفری حسینی، که «المهذب فی علم الادب» (ذریعه، 23/294) را در 27 ج 2/1293ق به انجام رسانده است.