اخبار

مسألهٴ عمل و نسبت آن با نظر از مسائل اصلی فلسفه از قدیم تا کنون است. این مسأله در ادیان مختلف نیز به گونه ای دیگر مطرح شده است. عارفان ادیان عموماً علم بدون عمل را در دین نمیپذیرند و آن را موجب سکون و انحراف اهل دین میخوانند. در مقابل این ها نوعی عمل گرایی قشری نیز در تاریخ ادیان دیده میشود که یک نمونهٴ اصلیاش خوارج در تاریخ اسلام است. امّا در دورهٴ مدرن، نوعی دیگر از عمل گرایی با مبانی مختلف ظاهر شده که در فهم و اندیشهٴ دینی نیز اثر عمیق گذارده و منجر به پیدایش اندیشه ها و جریان های قائل به اصالت عمل در دین شده است.

میرشمس‌الدین ادیب سلطانی، «مترجم دانشمند فارسی» است. یكی، دو اثر از «ویلیام شكسپیر» را دست‌كم از یك جهت می‌توان با این «بزرگ‌ترین درام‌نویس همه سرزمین‌ها و زمان‌ها» مقایسه كرد؛ ناشناخته بودن بیش از حد زندگی هر دو، تا جایی كه راه به افسانه‌ها و قصه‌هایی باور نكردنی برده و شخصیت حقیقی‌شان را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است، منتها یكی در سده‌های شانزدهم و هفدهم میلادی (١٥٦٤-١٦١٦) در بریتانیا می‌زیسته و دیگری در سده‌های بیستم و بیست و یكم میلادی (متولد ١٣١٠ خورشیدی) در ایران.

علی غضنفری استاد دانشگاه، مترجم، شاعر و ترانه سرا که کار ترجمه این نامه‌ها را برعهده داشته است، در این باره به خبرنگار مهر گفت: نخستین آثار هِسِه در قالب­‌های سنتی قرن نوزدهم بودند. اشعارش به­ طور کامل به شیوه رُمانتیک پیوند دارند. زبان و روش نگارش وی نیز متأثر از نویسنده و شاعر بزرگ سوییسی گُتفرید کِلِر است.

امســال چهــارصـدمین سالگرد تولد شكسپیر است. سال‌های متمادی است كه در همه جای جهان در این روز یادش را گرامی می‌دارند و بر جایگاه سترگ او در تاریخ نمایش و تاریخ ادبیات انگلیسی تاكید می‌كنند. همزمان با بزرگداشت چهارصدمین سالروز درگذشت ویلیام شكسپیر، مراسمی در سالن تئاتر مستقل تهران برگزار می‌شود. این مراسم از امروز چهارم اردیبهشت‌ماه، ساعت ١٩:٣٠ در سالن تئاتر مستقل تهران برپا است. این رخداد بخشی از موجی است كه نابغه انگلیسی چهار قرن پیش ایجاد كرد. موجی كه قرن‌ها را با قدرت پشت سر‌می‌گذارد.

دکتر محسن اسماعیلی در یادداشت پیش‌رو به تبیین « فلسفۀ نیاز به حکومت از منظر نهج‌البلاغه» می‌پردازد و در پی پاسخ به این پرسش است که بر اساس آموزه‌های نهج‌البلاغه، فلسفه سیاست و حکومت چیست؟

نشست هم اندیشی «پیشرفت اسلامی ایرانی؛ نقشه راه تمدن نوین اسلامی» صبح امروز ۲ اردیبهشت ماه با حضور اساتید و کارشناسان فعال این عرصه در جوار حرم رضوی آغاز شد.

سهروردی تنها در دو موضع از آثار خود، از «هورقلیا» سخن گفته است: یک بار در کتاب المشارع والمطارحات، و بار دیگر در کتاب حکمة الاشراق؛ در کتاب اول، هورقلیا به عنوان یک عالَم (عالم اشباح مجرّده و مُثُل معلّقه) و در کتاب دوم، به عنوان یک مدینهٴ مثالی قلمداد شده است. قبل از سهروردی، هیچ مؤلّفی را نمیشناسیم که اصطلاح هورقلیا را به کار برده باشد. در این مقاله، استدلال شده است که هورقلیا در حکمت سهروردی همان شهر عتیق سیاوش، شاهزادهٴ کیانی است؛ در متون پهلوی، آن شهر به نام «کنگ دژ» خوانده میشود و ویژگیهای آن در متون گوناگون پهلوی، مانند دینکرد، بندهشن، روایت پهلوی، یادگار جاماسپی و زند بهمن یسن به کوتاهی ذکر شده است.

به گفتهٴ تیتوس بورکهارت، هنر اساساً «صورت» است. این سخن به ویژه دربارهٴ «هنردینی» مصداق دارد. زیرا «هنر دینی»، به گفتهٴ وی، به هنری گفته می شود که نه تنها «موضوع» آن، بلکه «صورت» آن نیز دینی است. برای همین، میان «صورت» و «معنی» یا «صورت» و «موضوع» در هنر دینی پیوندی ناگسستنی وجود دارد. داوری دربارهٴ دینی بودن یا نبودن یک اثر هنری نیز بر اساس همین پیوند، ممکن است. بنابراین، در این مقاله نخست به «جایگاه صورت در هنر دینی» و سپس به مسئلهٴ «بحران صورت در هنر دینی معاصر ایران» می پردازیم.

شهاب الدین سهروردی با تأسیس حکمت اشراقی تحوّلی عظیم در تاریخ اندیشهٴ ایرانی ایجاد کرد. حکمت اشراقی نگرش نوینی فراهم آورد که بر وجوه مختلف حیات فکری ایرانیان، و از جمله اندیشهٴ سیاسی ایرانی، تأثیری جدّی و تعیین-کننده برجای گذاشت. نظام وجودی و معرفتی اشراقی میدان فلسفی و فضای نوینی فراهم آورد که در ذیل آن شرایط امکان پیدایش افقی نو در تاریخ اندیشهٴ سیاسی ایرانی فراهم گشت. از آنجا که مهم ترین پرسش در فلسفهٴ سیاسی اسلامی به حاکم آرمانی و خصوصیات او مربوط می شود، شیخ اشراق با عرضهٴ پاسخی جدید به این پرسش تحوّلی در تاریخ اندیشهٴ سیاسی فراهم آورد.

تحقیقات دانشمند مصر شناس آلمانی، یان اسمان نه فقط درباره دوران باستان، بلکه درباره حافظه مصر، ظهور تک خداگرایی و روابط میان آن با خشونت است. با او درباره رابطه این دو فرایند، گفتگویی انجام شده که در زیر می خوانیم