موالی تونی، دیوان، یک مسمّط و دو تخمیس / سید رضا صداقت حسینی

1395/11/13 ۱۰:۲۰

موالی از شعرای متوسط عصر صفوی و از سرایندگان خوش طبع و الحان آن دوره بوده و اشعارش در حد کمال و نهایت حال و روانی مقال و متضمن انواع صنایع لفظی و معنوی و تشبیهات و استعارات می‌باشد.

موالی از شعرای متوسط عصر صفوی و از سرایندگان خوش طبع و الحان آن دوره بوده و اشعارش در حد کمال و نهایت حال و روانی مقال و متضمن انواع صنایع لفظی و معنوی و تشبیهات و استعارات می‌باشد. در دیوانش بارها به مباحث نعت و توحید، منقبت حضرت محمد(ص) و ائمه اطهار و مراثی آنان پرداخته است. در اشعارش به موالی تخلص می‌نموده و در سرودن شعر به شاعران پیش‌تر از خود مانند انوری و جامی نظر داشته  و از شعر آنها پیروی می‌کرده است. از موالی تنها یک دیوان خطی به جای مانده است که در کتابخانه مجلس شورای اسلامی نگه داری می‌شود. این دیوان شامل قصاید، مسمط، غزلیات، تخمیسات، ساقی نامه، قطعات و رباعیات و حاوی 3659 بیت می‌باشد. موالی سرانجام در سال 949 هجری چشم از این دنیای فانی فروبست.

درآمد
مولانا موالی تونی، از شعرای سده سده‌ی نهم و دهم هجری، اصلش از قصبه‌ی تون ( فردوس فعلی) بوده ولی ساکن دارالعباده یزد بود. او ضمن اشعارش به این موضوع چنین اشاره می‌نماید:

زان دیارم که آید از خاکش / بوی مهر و محبت حیدر

زان دیارم که هر نهال که خاست / داشت مهر علی و آل، ثمر

بوده‌ام در دیار شیعه بسی / کرده‌ عمرها به دهر سفر

 در تشیع ولی چو مردم تون / در نیامد کسی مرا به نظر

پیام بهارستان سال ششم پاییز 1392 شماره 2 (پیاپی 21)

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی