مقاله

واژة خدیو، از وام واژه های ایرانی شرقی، در زبان فارسی، با دو معنای «شاه، سرور» و «خداوند، خدای بزرگ و یکتا» آمده است. واژه خدیو همانند واژه های معادل آن در دیگر زبان های ایرانی از واژه یونانی /auto-krator/ aύτokράτωρ به معنای «خود توانا، خود نیرومند» گرته برداری شده است.

گستره نامه‌نگاری‌ها متنوع است: از هایدگر که کربن نخستین مترجم او به زبان فرانسه بوده، تا کارل یاسپرس، گرشم شولم، اوژن یونسکو و حتی رنه مگریت. ترجمه این نامه‌ها با هدف قراردادن کربن در متن سنت فکری فلسلفه فرانسه قرن بیستم صورت گرفته است و می‌تواند در رفع کج‌فهمی از کربن راهگشا باشد. نامه‌ها از یادنامه هانری کربن (در مجموعه یادنامه‌های «لرن»L’Herne) انتخاب شده‌اند

آثار «بهرام فَرَه وشی» مهم اند؛ از این نظر که بیشتر جزو کارهای «نخستین بار» در ایران هستند. فره وشی زاده یک خانواده بسیار فرهیخته‌ است. پدر او علی محمد فره وشی، نامور و از مترجمان زبردست زبان فرانسوی بود و سفرنامه مادام دیولافوا را ترجمه کرد. بهرام فره وشی در چنین خانواده‌ای از بچگی با زبان فرانسه آشنا بود و تسلطش به زبان فرانسه یکی از دلایل موفقیتش است. او شاگرد ایران‌شناسان معروف فرانسوی، «امیل بنونیست» و «ژان دومناش» بود.

مطلب دیگری که در شعر اخوان حائز اهمیت است، این است که او در طول حیات هنری خویش برای انتقال تصویرذهنیت شاعرانه و احوال درونی از زبانی واحدو منفرد استقاده نکرده است؛ برحسب مضمون و محتوا،زبان هنر اخوان با خلق شعر حالت نرمی و درشتی و با صورت حماسی و تغزلی به خود می گیرد.

ابو محمد عبدالله بن المقفع از فحول ادبا و مترجمین قرن دوم هجری بود که به تصریح ابن مقله -چنان که صاحب الفهرست ذکر کرده است- یکی از ده تن بلغای درجه اول زبان عربی به شمار می رفت.

درباره هنر دو تصویر وجود دارد: اول اینکه هنر ارتباطی با دین ندارد و دوم، دین در ذات،با هنر ارتباط دارد. ما بنا بر نظر دوم می خواهیم اثبات کنیم که هنر از ارکان بنیادی دین است و زندگی معنوی و الهی بدون هنر نیست.

چکیده: موضوع اساسی در این مقاله فراهنجاری نحوی در دیوان شمس است که شگفتی و تنوعِ خاصّی به غزل­های وی می­بخشد. نگارنده، پس از پرداختن به موضوعاتِ آشنایی­ زدایی و برجسته­ سازی به­ عنوان مباحث مقدّماتی، مقاله را با تأکید بر مشخّصه­ هایی چون: تطبیق صفت با موصوف، عدم مطابقت نهاد با فاعل، ایجاد پرش ضمیر، گسترش دادنِ جزء اوّل فعل و نیز با طرح مؤلّفه­ هایی نظیرِ قلبِ نحوی، مطابقه­ ی فاعلی، چینشِ واژگانی، استعمال هنریِ فعل­های مرکب به­عنوان عناصر نظم­ آفرین، بیان می­کند که مولانا قصد دارد ضمن ایجادِ آشنایی­ زدایی و درنگ هنری، خواننده را برای کشف مقاصد زیباشناسی انحرافات و سرپیچی­ های نحوی خود که عبارت است از القاء مفهوم کثرت و تنوّع و گریز از محدودیّت­ها، ترغیب کند و نیز مخاطب را در رسیدن به شکل هنری خود از طریقِ توجّه به نقشِ عناصر نظم­ آفرین راهنمایی نماید.

یافته های تحقیق نشان می دهد که داستان رستم، اصلی سکایی دارد و این فرض با نبود نام رستم و زال در اوستا و طرح بسیار کمرنگ حضور این پهلوانان در ادبیات پهلوی، هر چه بیشتر تقویت می شود. این قوم با رسیدن به شرق ایران و تغییر نام «زرنگ» به «سیستان»، با خود، آمیخته ای از فرهنگ «دولت شهرهای» آسیای مرکزی را به ارمغان آورده اند، فرهنگی که ملهم از بن مایه های ایرانی، یونانی و هندی بود و ضمناً با فرهنگ کوشانی و شکوفایی هنری آن بیگانه نبود

برای تیمّن و تبرک، سخن را با چند حدیث دیگر آغاز می‌کنیم: ۱- بنا بر آنچه در منابع شیعی و سنی آمده است، در ماجرای هجرت پیامبر اکرم(ص) از مکه، در مراسم استقبال از آن حضرت در هنگام ورود به مدینه، گروهی از زنان دف می‌زدند و می‌گفتند: البدر علینا من ثنیّات الوداع وجب الشکر علینا ما دعی لله داع ایها المبعوث فینا، جئت بالامر المطاع

گوهر گرانبهای ادب فارسی خرد است که در تمام دوران مورد ستایش نویسندگان و شاعران قرار گرفته، در تطور زمان با تعابیر مختلفی مثل علم، عقل و معرفت از آن یاد شده است. خرد گاهی معادل عقل جزوی و معرفت ابتدایی است و گاهی معادل عقل کلی و معرفت شهودی است. اولی را خرد بسیط و دومی را خرد مرکب نام نهاده‌ایم. هدف این مقاله بر آن است که آیا هر خرد بسیط به خرد مرکب تبدیل می‌شود؟ و آیا منحنی تحول و تبدیل، تاریخی و زمانی است یا به صورت همزمانی اتفاق می‌افتد؟ در این تحلیل محتوایی شاعرانی مانند؛ پیشاهنگان ادب فارسی، معاصران رودکی، حکیم ناصرخسرو، عطار و مولانا مورد نقد و بررسی قرار گرفته‌اند