برای نخستین‌بار در سال اول دانشجویی، در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، سه جلد کتاب به‌هم‌پیوسته به نام «فهرست مقالات فارسی» از استاد زنده‌یاد ایرج افشار دیدم. جلد نخست آن بسیار مفصل بود و فهرست موضوعی تحقیقات و مطالعات ایران‌شناسی به زبان فارسی را میان سال‌های ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۸ به مدت ۱۰سال در بر می‌گرفت که در نشریات ادواری چاپ شده بود.
یاد و نام فردوسی بزرگ که روز پاسداشت زبان فارسی به نام اوست گرامی باد.
ایران سرزمین مهر و ایمان، سرزمین آفتاب و روشنایی، سرزمین عشق و عرفان، از دیرباز صحنۀ حوادث بی‌شماری بوده است. این هوّیت ملّی و ایرانی بوده که آن را در برابر این حوادث زنده و پابرجا نگه داشته است. این هویّت در بستر زبان فارسی است که رنگ می‌گیرد و می‌بالد.
در این نوشتار نسخه مصحح مرحوم فروغی با ویرایش استاد بهاءالدین خرمشاهی مورد استفاده قرار گرفته، جز در بخش بوستان و گلستان که به تصحیح شادروان دکتر یوسفی مراجعه شده است.
چند سالی است که جنجال بر سر مصادرۀ برخی مفاخر فرهنگی در رسانه‌ها و فضاهای مجازی پخش می‌شود. آنچه اتفاق افتاده، معلول است و آنچه مغفول مانده، علت است. تا علل و اسباب این حوادث روشن نشود، راه علاج آسیب و پیشگیری از وقوع موارد مشابه کار آسانی نیست.
به‌راستی که سبب رواج و رونق زبان فارسی را می‌باید در جایی از روح و روان زیبایی‌جوی و زیبایی‌پرست آدمی سراغ گرفت، ورنه این همه کامگاری زبان فارسی را در گستره‌ای بدین وسعت چگونه می‌توان توضیح داد؟
یك سال از جاودانگی محمدعلی اسلامی ندوشن نویسنده و محقق فرهنگی و ادبی معاصر گذشت. او در بیش از نیم قرن فعالیت علمی و فرهنگی خود حدود 70 عنوان كتاب منتشر كرد كه با تامل در ادب فارسی و تاریخ و تمدن ایران درصدد بود نشان‌های روشنی از فرهنگ و هویت ایران به دست دهد و البته در این بین ده جلد از این آثار ماندگار درباره شاهنامه و فردوسی نوشته شده است
ترجمه از آثار غربی برای جامعه‌هایی که تاکنون در حوزه‌های مختلف فرهنگی نتوانسته‌اند پدیدآورنده یا آفریننده باشند و دست به ابداع و ابتکار بزنند و در عرصه‌هایی حتی نتوانسته‌اند روش پژوهش غربی را یاد بگیرند کاری است اجتناب‌ناپذیر.
بدون‌شک یکی از خصال برجسته دکتر باطنی، دقیق‌بودن و جدی‌بودن ایشان در کارهایش بود. ایشان در کارهای علمی سختگیر بود و در این زمینه اهل تعارف و مسامحه نبود. اگر اثری یا نوشته‌ای یا پژوهشی را به دور از معیارهای علمی تشخیص می‌داد، بدون رودربایستی و خیلی صریح، نظر خود را می‌گفت.
در نخستین ساعات بامداد چهارشنبه ، دوم فروردین ۱۴۰۲، استاد احمد سمیعی گیلانی درگذشت. استاد در ۱۰۳ سالگی ، ودر کمال آرامش و بی تحمل هررنج زمین گیری وبسترافتادگی ، مرگ را پذیرفت و جامه تن تهی کرد.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید