مقالات

موضوع بندی

جستجوی الفبایی

خلأ | حسین معصومی همدانی خَلَأ، صورتِ فارسیِ واژۀ عربی «خَلاء»، اصطلاحی در طبیعیات قدیم و فیزیک جدید، که مفهوم کلی آن فضایی سه‌بُعدی است که از هرگونه ماده‌ای تهی باشد.
خلاصة الحوادث | علی میرانصاری خُلاصَةُ ‌الْحَوادِث، نخستین روزنامۀ «یومیۀ» ایران که هفته‌ای 5‌ روز (به‌ استثنای روزهای جمعه و یکشنبه)، در تهران با حروف سربی چاپ و توزیع می‌شد.
خلافت الله* |
خلافت اللهی* |
خلدی* |
خلج | حمیدرضا دالوند خَلَج، از اقوام ترک‌تبار که از پیش از ورود اسلام به ایران تا روزگار مغول در مناطق میان تخارستان و سیستان می‌زیستند؛ از آن پس به‌تدریج کوچ کردند
خلخال | سیمین محقق خَلْخال، شهرستان و شهری در استان اردبیل. شهرستان خلخال: این شهرستان با وسعتی حدود 980‘ 3 کمـ2‍‍، در جنوب استان اردبیل جای دارد.
خُلع |
خلجیان | هدی سید حسین زاده خَلَجیان، دومین سلسله از سلاطین مسلمان دهلی (سل‍ 689- 720 ق / 1290- 1320 م)، که از تختگاه خود، دهلی، بر بخشی از شبه‌قاره فرمان راندند.
خلف | محمدعلی لسانی فشارکی خَلَف، ابومحمد خلف بن هشام بن ثعلب اسدی، ملقب به بَزّار (150- جمادی‌الآخر 229 ق / 767- مارس 844 م)، مُقری بزرگ بغداد، قاری دهم از قاریان ده‌گانه، و راوی اول قرائت حمزۀ کوفی از قاریان هفت‌گانه.
خلعت | مهبانو علیزاده خِلْعَت، یا خَلعت، پارچه و جامه‌ای گران‌بها، که به صورت هديه یا قدردانی و تجلیل به کسی می‌بخشیده‌اند. اصطلاح تشریف نیز به جای خلعت، و به مفهوم آن در گذشته رواج داشته است.
خلف اقطع | رضوان مساح خَلَفِ اَقْطَع، ابن خلیفۀ باهلی (د ح 125 ق / 743 م) شاعر اموی معاصر با جریر و فرزدق. در برخی منابع، از او به خلف بن خلیفه یاد شده
خلف بن احمد* |
خلف احمر | عنایت الله فاتحی نژاد خَلَفِ اَحْمَر، ابومُحْرِز خلف بن حیان الاحمر، لغت‌شناس و راوی معروف ایرانی‌تبار (د ح 180 ق / 796 م).
خلفای راشدین | صادق سجادی خُلَفایِ راشِدین، عنوانی است که بنابر بعضی روایات، پیامبر اکرم (ص) بر جانشینان خود اطلاق کرده، و خطاب به امت اسلامی فرموده است...
خلفیه* |
خُلق |
خلقت* |
خلق و امر* |
خلم | محسن احمدی خُلْم، شهری باستانی در ولایت سمنگان افغانستان. این شهر پیش‌تر، تاشْقَرقان نامیده می‌شد و در 1325 ش / 1946 م، بار دیگر نام تاریخی خود «خلم» را بازیافت
خلوت | بخش ادیان و عرفان , محسن شرفایی مرغکی خَلْوَت، اصطلاحی در عرفان اسلامی به معنای تنهایی جستن و دوری گزیدن از اشخاص و امور، و خالی کردن قلب از آفات و شهوات.
خلوتیه | علیرضا ابراهیم خَلْوَتیّه (ترکی: حَلوِتیه)، از طریقه‌های صوفیانۀ ترک که شاخه‌های پرشمار آن در مناطق مختلف جهان پیروان بسیار دارد
خلیع* |
خلود | مسعود تاره , حسن مهدی پور خُلود، آموزه‌ای قرآنی، در قالب بشارت و انذار، مربوط به سرنوشت اخروی انسان و دوام بهشت و دوزخ برای اهل آنها.
خلق | صمد موحد , احمد پاکتچی , فرامرز حاج منوچهری , فاطمه لاجوردی خَلْق، اصطلاحی در فرهنگ اسلامی به معنای آفرینش که محوری‌ترین اصطلاح در این حوزۀ معنایی است. در لغت عرب، خلق به عنوان یک مصدر به معنای ساخت و آفریدن است.
خلافت | احمد پاکتچی خِلافَت، اصطلاحی در فرهنگ اسلامی که ریشه در قرآن کریم دارد؛ بنیاد آن به خلافت آدم و داوود (ع) بر روی زمین بازمی‌گردد
خلیج فارس | عباس سعیدی خَلیجِ فارْس، پیشرفتگی بزرگ آب در خشکی، و بخشی از دریای پـارس باستان در جنوب ایران. نام و نام‌گذاری: این بدنۀ آبی بزرگ از زمان باستان تاکنون، پیوسته «دریای پارس» یا «خلیج فارس» نام داشته است
خانواده | سيد مصطفي‌ محقق‌ داماد , علی بلوکباشی , ژاله آموزگار , امیر هوشنگ مهریار , مهرداد عربستانی , حمیدرضا افسری , شهلا اعزازی خانِواده، گروهی از افراد که از راه پیوند زناشویی و خونی، و نیز روابط دیگر مانند فرزندخواندگی با هم در اقامتگاهی مشترک زندگی می‌کنند و کوچک‌ترین واحد اجتماعی نهادینه‌شده در جامعه را تشکیل می‌دهند.
خاور دور | پرویز امین خاوَرِ دور، یا شرق دور، اصطلاحی جغرافیایی که اروپاییان در سدۀ 19 م، برای مشخص کردن کشورهای آسیای شرقی وضع کردند.
خاورمیانه | پرویز امین خاوَرْمیانه، اصطلاحی جغرافیایی که معمولاً برای مشخص کردن کشورهای واقع در جنوب غربی آسیا و شمال شرقی افریقا به کار می‌رود.
خاورشناسی* |
خاوری | مهدی نمازی خاوَری، تخلص، نام یا لقب چند شاعر پارسی‌گوی. 1. خاوری شیرازی، میرزا فضل‌الله، فرزند عبدالنبی حسینی فرزند میرزا ابوالقاسم شریفی حسینی شیرازی از بزرگان سادات شیراز، و برادر بزرگ‌تر میرزای راز، از شاعران و فضلای سدۀ 13 ق / 19 م.
خانی | ابوالفضل ابراهیمی خانی، عبدالمجید بن محمد (1263- 1318 ق / 1847-1900 م)، صوفی نقشبندی، عالم، ادیب و شاعر دمشقی.
خانیکوف | محسن احمدی خانیکوف، نیکلای ولادیمیروویچ1 (1819- 1878 م)، ایران‌شناس، مردم‌شناس و جغرافی‌دان روسی. او در ناحیۀ لیخوین2 (پس از 1944 م چکالین3 نامیده شد
خبوشان* |
خبر واحد | فرامرز حاج منوچهری خَبَرِ واحِد، اصطلاحی در دانش اصول و حدیث، به مثابۀ قسیم خبر متواتر؛ و آن عبارت از خبری است که دست‌کم در یکی از طبقات راویان آن محدود به یک یا قلیلی از رجال باشد و نتواند به حد تواتر برسد.
خبر | فرامرز حاج منوچهری خَبَـر، اصطلاحی مشترک میان دانش کلام، اصول فقه و حدیث، با همان معنای واژه. کلمۀ خبر در طول دست‌کم 3 سدۀ نخست هجری مراحل مختلفی را از معنای واژه به سمت اصطلاح‌شدگی طی نموده...
خبیص* |
ختل | علی کرم همدانی خُتَّل، یا خُتَّلان (در گویش تاجیکی: خَتْلان)، سرزمینی کهن در ماوراءالنهر، و امروزه نام استانی (ولایتی) در جنوب تاجیکستان به مرکزیت شهر قرغان‌تپه.
ختلانی | فاطمه لاجوردی خُتَّلانی، خواجه اسحاق، رکن‌الدین ابواسحاق (اسحاق) بن علیشاه (آرامشاه) (مق‍ 826 یا 827 ق / 1423 یا 1424 م)، از مشایخ طریقۀ کبرویه، خلیفه و جانشین میر سید علی همدانی.
ختم* |
ختن | وهاب ولی خُتَن، واحه و شهری کهن در شمال غربی چین، واقع در استان سین‌کیانگ.
ختنه سوران* |
خجندیان* |
خجند | محسن احمدی خُجَنْد، شهری کهن در ماوراءالنهر، امروزه مرکز استان (ولایت) سغد در جمهوری تاجیکستان.
ختنه | علی بلوکباشی خَتْنه، نوعی عمل جراحی بر روی آلت تناسلی که بنابر سنتهای فرهنگی و دینی رایج در میان برخی از اقوام جهان و پیروان برخی از ادیان صورت می‌گیرد و بر دو گونه است: ختنۀ مردان و ختنۀ زنان.
خدابنده | کریم شریعت خُدابَنْده، شهرستانی در جنوب استان زنجان، به مرکزیت شهر قیدار نبی. این شهرستان از شمال به ابهر، از خاور به بوئین زهرا (استان قزوین)، از جنوب به کبوتر‌آهنگ (استان همدان)، از جنوب باختری به بیجار (استان کردستان) و از باختر به ایجرود محدود است.
خدابنده، سلطان محمد* |
خداشناسی* |
خداش بن زهیر | بابک فرزانه خِداشِ بْنِ زُهَیْر (اصغر)، ابن ربیعة بن عَمرو بن عامر بن صَعْصَعۀ عامری، شاعر عصر جاهلی.

مقالات

ورود به سایت

ثبت نام

در جستجوی چه هستید ؟

مقالات

ورود به سایت

ثبت نام