آسیه

آسیه \(āsiye(a\، زنی از بنی‌اسرائیل در زمان حضرت موسى (ع)، و همسر رامسِس دوم، فرعون مصر در سدۀ 13 ق‌م. در قرآن کریم دو بار از این بانو، بی‌ذکر نام، یاد شده است: یک بار در شرح برگرفته شدن موسى (ع) از نیل (قصص / 28 / 9)، و بار دیگر به‌هنگامی که از خداوند می‌خواهد او را از فرعون و قوم ستمکارش رهایی بخشد و بهشت را روزی وی سازد (تحریم / 66 / 11). 
هنگامی‌که آسیه به موسى (ع) ایمان آورد، فرعون به ایمان وی پی برد و از او خواست تا از پرستش خدای یگانه دست بدارد، اما آسیه نپذیرفت. فرعون دستور داد که او را شکنجه کنند. برپایۀ روایتی، در پایان شکنجه‌ها، سنگی بزرگ بر آسیه فرود آوردند، اما پیش از آنکه سنگ بر او افتد، روح از تنش پرواز کرده بود. قرآن کریم از آسیه به‌عنوان نمونۀ زنان پرهیزگار و موحد یاد می‌کند. نیز از پیامبر اسلام (ص) نقل شده که آسیه در کنار مریم، خدیجه و فاطمه (ع)، در شمار بهترین زنان بهشت است (سیوطی، 5 / 245-246). 

مآخذ

سیوطی، الدر المنثور، قاهره، 1314 ق؛ قرآن کریم. 

محمدعلی مولوی (دبا)