آغاجی

 آغاجی \āqājī\، ابوالحسن علی بن الیاس بخارایی، شاعر فارسی‌زبان سدۀ 4 ق / 10 م، و از امرای دربار نوح بن منصور سامانی (سل‍ 366-387 ق / 977-997 م). 
آغاجی معاصر دقیقی شاعر بود و ثعالبی او را در شمار شعرای عربی‌گوی آورده، و ضمن نقل دو نمونه از اشعار عربی او، گفته‌است که وی گاه اشعار فارسی خود را به عربی ترجمه می‌کرده‌است. به‌گفتۀ همو، دیوان شعر آغاجی در خراسان مشهور بوده است (2 / 114).
نام آغاجی در منابع قدیم مانند لغت فرس اسدی (برای نمونه، نک‍ : ص 12، 19، 32)، ترجمان البلاغۀ رادویانی (برای نمونه، نک‍ : ص 35، 84، 95)، لباب‌ الالباب عوفی (نصف اول، ص 31-32) و المعجم فی معاییر اشعار العجم شمس قیس رازی (ص 241- 242) آمده، و در برخی از آنها، اشعاری از او نقل شده است. اشعار اندکی که از او بازمانده، بیشتر اخلاقی، وصفی و عاشقانه است.

مآخذ

ثعالبی، عبدالملک، تتمة الیتیمة، به ‌کوشش عباس اقبال آشتیانی، تهران، 1353 ق؛ رادویانی، محمد، ترجمان البلاغة، به ‌کوشش احمد آتش، استانبول، 1949 م؛ شمس قیس رازی، محمد، المعجم، به ‌کوشش محمدتقی مدرس رضوی، تهران، 1314 ش؛ عوفی، محمد، لباب ‌الالباب، به ‌کوشش ادوارد براون، لیدن، 1324 ق / 1906 م؛ لغت فرس، اسدی‌ طوسی، به‌ کوشش محمد دبیرسیاقی، تهران، 1356 ش.

جعفر شعار (دبا)