ارنست

اِرْنْسْت [ernst]، پاول (کارل فریدْریش) (1866-1933م/ 1244-1312ش)، شاعر، مقاله‌نویس، قصه‌نویس و نمایش‌نامه‌نگار آلمانی که داستانهای کوتاه و مقالاتش در باب فلسفه، اقتصاد و ادبیات مشهور است.

ارنست نخست به تحصیل الاهیات پرداخت، اما بسیار زود سرخورده و مارکسیستی پُرشور شد و به‌سردبیری بِرْلینِر فُـلْکس تریبونه رسید، ولی با آغاز قرن 20م، روابط مارکسیستی خود را قطع‌کرد و«فروپاشی مارکسیسم»(1919م) را نوشت. او در رسالۀ «راهی به سوی شکل» (1906م) مخالفت خود را با ناتورالیسم هنری بیان داشت و خواستار بازگشت به کلاسیسیسم گردید. جست‌وجوی حقایق ابدی سبب شد او از طریق فلسفۀ ایدئالیستی آلمان به نوعی مسیحیت باز گردد که «آریادْنه در ناکسُس» (1912م) یکی از جلوه‌های آن است. 
درک ارنست از کلاسیسیسم در تراژدی برونْهیلد (1909م) به خوبی نشان داده شده است. با آنکه او اعتقاد داشت بزرگ‌ترین سهمش در ادبیات به سبب کار تئاتری اوست، رمانهایش شهرت بیشتری یافت و قصه‌های کوتاهش ستایش منتقدان را برانگیخت. رمان «باریکه راه خوشبختی» (1904م) که در واقع شرح زندگی خود اوست، بیش از 10 بار به چاپ رسید و «یادهای جوانی» (1930م) و «رویش از درون ویرانه‌ها» (1933م) که از فرهنگ عامه مایه گرفته بودند، نیز به شهرتی رسیدند. معروف‌ترین مجموعه داستانهای کوتاه او «قصه‌های کمدیَنها و بدکاران» (1920م)، و بهترین مجموعه مقالات او «گفت‌وگوهای خیالی» (1921م) است. «قیصرنامه»(1923- 1928م)،حماسه‌ای با100هزار بیت از مهم‌ترین آثار شعری اوست.     (112)