آرثر

آرْثِر [ārser]، سِر جرج، بارونِت اول (1784-1854م/ 1998-1270ق)، کارگزار مستعمراتی انگلستان که در مقام فرماندار سرزمین وان دیمِن (تاسمانی کنونی؛ 1825- 1836م) بیهوده سعی کرد سرنوشت مصیبت‌بار بومیان آنجا را تغییر دهد، ولی تلاشهای او در جهت اصلاح نظام کیفری و توسعۀ اقتصادی این جزیره با موفقیت قابل ملاحظه‌ای همراه بود.

آرثر پس از انجام دادن مأموریتهای نظامی در جنگهای ناپلئونی در اروپا و مصر (1804-1814م)، به معاونت فرمانداری هندوراس بریتانیا گماشته شد. او در 1823م به معاونت فرمانداری سرزمین وان دیمن، و دو سال بعد که این مستعمره از نیو ساوث ویلز جدا گردید، به فرمانداری آنجا منصوب شد. در همان سال (1825م) وی به کمپانی سرزمین وان دیمن نیز در توسعۀ ناحیۀ شمال غربی این جزیره کمک کرد. آرثر با روستاییان متمردی که مهاجران را چپاول کرده، و با بومیان جنگیده بودند، مبارزه کرد و آنها را سرکوب نمود. تلاش او در محدود کردن زیستگاه بومیان به شبه جزیرۀ جنوب شرقی، پشت خط معروف به خط سیاه مهاجران مسلح، با شکست کامل روبه‌رو شد. تا 1835م باقی ماندۀ بومیان قبول کردند که در شمال شرقی تاسمانی در جزیرۀ فلینْدِرز مستقر شوند، ولی خیلی زود همۀ آنها در آنجا تلف شدند؛ آخرین تاسمانیایی اصیل در 1876م از بین رفت.
آرثر اردوگاهی برای زندانیان در پورت آرثر، و زندان نمونه‌ای برای پسران در دماغۀ پوئِر تأسیس کرد. وی همچنین به بهبود وضعیت مذهبی و آموزشی این مستعمره کمک کرد؛ اما مدیریت مستبدانه و تلاش او برای اعمال سانسور موجب خصومت مطبوعات سیدنی و تاسمانی با او شد.
در 1837م آرثر به معاونت فرمانداری کانادای علیا (اُنتاریوی کنونی) منصوب شد و درست پس از آنکه شورش مردم آن سامان برضد سلطۀ انگلستان سرکوب گردید، به آن سرزمین رسید. وی در 1842م به فرمانداری بمبئی منصوب شد و در 1846م از خدمت کناره گرفت و به انگلستان بازگشت.    (108)