ادی

اِدی [edī]، مِری‌بِیْکِر (1821-1910م/1236- 1328ق)، بنیان‌گذار اعتقاد دینی‌معروف به«علم مسیحی» در ایالات متحدۀ آمریکا. تحصیلات رسمی ادی به‌سبب بیماری‌ناتمام ماند، ولی او در خانه به خواندن و نوشتن ادامه داد و ازنوجوانی به نوشتن نثر و سرودن‌شعر پرداخت. در1843م ازدواج‌کرد، ولی شوهرش پیش از تولد پسرشان درگذشت. او که تقریباً همیشه از بیماری ستون  مهره‌ها رنج می‌برد، دائماً به مسائل مربوط به تندرستی می‌اندیشید. مری بیکر درمان از طریق هومیوپاتی را آزمود. در 1853م با دندان‌پزشکی ازدواج کرد. پیش از آنکه در 1873م کارشان به طلاق انجامد، شخصی به نام کویمبی که گروه زیادی را بدون دارو درمان کرده بود، مری بیکر را معالجه کرد.
مری بیکر پنداشت که کویمبی روش درمانی مسیح را از نو کشف کرده است و در این باره سخنرانیهایی کرد و در مطبوعات مقاله‌هایی نوشت. به رغم بیانیه‌هایی رسمی که کلیسای تشکیل شده به دست خود او بعداً در ردّ تأثیر کویمبی صادر کرد، برخی محققان وی را یکی از سرچشمه‌های مهم معتقدات ادی می‌دانند. اندکی پس از مرگ کویمبی، بیماری ادی عود کرد و در 1866م در سلامت او افتی عظیم پیدا شد، چنان‌که از درمان خود نومید گردید؛ ولی در همان سال پس از خواندن عهد جدید شفا یافت و او این رویداد را آغاز کشف علم مسیحی دانست. وی پس از جدایی از همسرش چند سالی را در تنهایی سپری کرد و به نوشتن و تکمیل نظام فکری خود و آموزش آن به تنی چند پرداخت. در 1875م کتاب «علم و تندرستی» را انتشار داد که پیش از مرگش با عنوان «علم و تندرستی با راهنمای کتاب مقدس» تجدید چاپ شد. این کتاب را پیروانش آسمانی تلقی کردند که همراه با عهدین، کتاب مقدس این کیش جدید را تشکیل می‌داد.
ادی در 1879م به تأسیس کلیسای مستقل خود (به نام نخستین کلیسای «علم مسیحی») اقدام کرد که پس از چند سال منحل‌شد،ولی تأسیس این کلیسا مقدمه‌ای برای تشکیل «کلیسای مادر» در سالهای بعد شد.

ادی در 1883م ماه‌نامۀ کریسچن ساینس جورنال، در 1898م‌هفته‌نامۀ کریسچن ساینس سِنتینِل، و در 1908م کریسچن ساینس مانیتِر را بنیادگذاشت که نشریۀ اخیر در بین روزنامه‌های معتبر ایالات متحدۀ آمریکا یکی از معروف‌ترینهاست. تشکیلات دیگری از قبیل هیئتهایی برای آموزش و سخنرانی و کمیته‌های انتشاراتی که به همت خانم ادی ایجاد شد، به ترویج «علم مسیحی» ادامه دادند.
از آثار دیگر اوست: «نوشته‌های گوناگون»(1896م)، «نگاهی به گذشته و تأملی در نفس» (1892م)، «وحدت خیر» (1887م)، «علم بنیادین الاهی» (1908م).    (100)