اخبار

برنامه‌های هفته میراث فرهنگی و روز جهانی موزه تشریح شد. محمدحسن طالبیان، معاون میراث فرهنگی نمایش شاهنامه بایسنقری و رونمایی از نفیس‌ترین قرآن جهان از مهم‌ترین برنامه‌های این هفته معرفی کرد.

گردهمایی تجلی شاهنامه در فرش ایرانی همزمان با روز جهانی موزه و هفته میراث فرهنگی در موزه فرش برگزار می شود. به گزارش روز شنبه روابط عمومی موزه فرش ایران اجرای نقالی، شاهنامه خوانی، برخوانی و پرده خوانی بر اساس فرش شاهنامه کهنمویی از برنامه های این گردهمایی است.

شهرام ناظری در مراسم گرامی‌داشت هنر نقالی و روز فردوسی از بی‌توجهی و حتی سنگ‌اندازی دستگاه‌های فرهنگی دوره‌های پیشین بر سر راه خواندن و فهم «شاهنامه» سخن گفت. او همچنین با اشاره به آنچه کوته‌نظران با «شاهنامه» کردند از این موضوع انتقاد کرد.

دکتر نصرت الله رستگار پژوهشگر بازنشسته انستیتوی ایران شناسی آکادمی علوم اتریش است که سال های زیادی در آکادمی علوم اتریش و در زمینه ایران شناسی و به خصوص شاهنامه کار کرده است. مرکز پژوهشی میراث مکتوب گفت و گویی در خصوص فعالیت های ایشان پیرامون شاهنامه انجام داده است. متن کامل آن را در ادامه می خوانید.

گمان می‌کنم مهم‌ترین مسئله در گاهان (گات‌ها، سرودهای اشوزرتشت) رودررویی راستی و دروغ است. زرتشت برای این دو، کلیدواژه‌های «اشه» و «دروج» را به کار می‌برد. در برابر آن، چیزی قرار می‌گیرد که دروغ نامیده می‌شود. دروغ، آسیب و زیان است و سخن نادرست و گمراه‌کننده. بنابراین، کسی که دروغ می‌گوید،‌ هنجار هستی را برهم می‌زند و آشوب و زیان پدید می‌آورد. در آیین مهرپرستی نیز پدیده‌ای به نام « مهر دروج» داریم که همان پیمان‌شکنی است.

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: فردوسی فرهنگ ایران را در جهان بلندآوازه کرد. علی جنتی که ظهر روز جمعه 26 اردیبهشت‌ماه در آیین اختتامیه بزرگداشت فردوسی در تئاتر شهر مشهد سخن می‌گفت اظهار کرد: بدون شک شاهنامه حافظ راستین سنت‌های ملی و شناسنامه اصیل هویت ایرانی است که شاید بدون وجود آن اثری از بسیاری از آداب و رسوم ما در طول تاریخ باقی نمانده بود.

محمد محمد علی ار پایان بازنویسی‌اش از شاهنامه فردوسی به نثر خبر داد. محمد محمد علی از تالیف اثر تازه‌ای از خود خبر داد و گفت: به تازگی بازنویسی شاهنامه فردوسی به نثر را به پایان برده‌ام و امیدوارم به زودی بتوانم برای آن ناشری پیدا کنم.

شاهنامه، اثر سترگ حكیم‌ابوالقاسم فردوسی طوسی بی‌گمان شاهكاری عظیم و اعجاب انگیز است. این اثر گرچه به ظاهر روایت زندگی و دوران پادشاهان و پهلوانان كهن و اساطیری ایران را در بر می‌گیرد، اما در باطن این اثر گرانقدر دریایی از معارف، حكمت‌ها و ارزشهای عالی نهفته است. و بی‌تردید آنچه این اثر بی‌بدیل را از یك كتاب صرفاً حماسی جدا می‌كند، همین روح معنا و نگاه ژرف سراینده آن به هستی و جهان پیرامون خویش است و به همین اعتبار است كه عنوان«حكیم» را به حق برازنده فردوسی می‌دانیم.

یكی از معماهای ناگشوده قدیم در آن چه از محیط فرهنگی شاهنامه می‌دانیم آن است كه نگارگری این كتاب با اسم و رسم والایی كه به هم رسانده، حدود 300 سال پس از پدید آمدن نخستین نسخه‌های خطی از خود كتاب سابقه دارد. درباره این معما به چندین طریق می‌توان سخن گفت.از هر طرف هم كه به راه شكافتن این معما برویم چیزی بر آشنایی ما با فرهنگ ایران افزوده خواهد شد. اما هیچ یك از این راه‌ها و افزوده‌ها سر به سر چنگی به دل نمی‌زند. حرف این مقاله این است كه راه درست حل معما شاید شناخت بهتر و كامل‌تر پیامدهای اجتماعی و اندیشه‌ای حاكمیت مغولان و یا غرابت‌های فرهنگ شهری آن روزگار باشد.

خردگرایی از اندیشه‌های بنیادین فرهنگ ایرانی است، زیرا این فرهنگ، سعادت و رستگاری آدمی را در استخدام خرد می‌داند. از این دیدگاه خرد بزرگترین موهبت الهی و مهم‌ترین ابزار برای مبارزه با دیوهایی است که در درون آدمی به صورت صفات ناپسند چون حرص، خشم، حسد و... فروخفته‌اند.