در روز جمعه ششم خرداد یکهزار و سیصد و بیست و هشت (۱۳۲۸)، محمد قزوینی پس از بیش از شصت سال خدمت به فرهنگ اسلامی ـ ایرانی و احیای بسیاری از آثار و مآثر ادبی و تاریخی زبان فارسی، در کمال غُربت در طهران ـ خیابان فروردین ـ کوچه‌ای که به مناسبت سکونت آن مرحوم در آن، نام «دانش» را بر آن نهاده بودند، در خانه کوچکی به شماره ۲۰ در حالی‌که فقط همسرش بانو رُزا و یگانه فرزندش «سوزان خانم» بر بالینش بودن
مجلس منزل مرحوم سپهبد باقر کاتوزیان (رحمت‌الله علیه) در خیابان وزرا یا تلویزیون در اراضی عباس‌آباد (و من بنده نمی‌داند که آیا پیش از آنکه مرحوم سپهبد کاتوزیان در آن منزل ساکن شود، آیا آن مجلس در خانه ایشان منعقد می‌شده یا خیر؟) این را هم عرض کنم که در میان امرای ارتش آن زمان مرحومان سپهبد مرتضی زاهدی (که با سپهبد فضل‌الله زاهدی هیچ نسبت خانوادگی نداشت) و سپهبد باقر و برادرش سپهبد کاظم کاتوزیان از تقوا و طهارت نفس و اعتقاد راسخ مذهبی ممدوحی برخوردار بودند.
این بنده بسیاری از سالها مرحوم مغفور حضرت امام‌خمینی (قدس سرّه) و مرحوم مبرور آیت‌الله آقای حاج میرزا احمد آشتیانی (طاب‌الله ثراه) را در آن مجلس زیارت کرده‌ام و نیز علمای مشهور طهران مانند: مرحومان حاج سید‌صدرالدین جزائری و حاج سیداحمد شهرستانی و حاج سید محمدباقر شهیدی گلپایگانی و حاج‌آقا ضیاء‌الدین استرآبادی و حاج سیداحمد هاشمی گلپایگانی و حاج سید محمدعلی سبط‌الشیخ و آقای میرزا محمدباقر آشتیانی و امثالهم (رحمهم الله تعالی) در آن مجلس شرکت می‌فرمودند
قدیمی‌ترین خاطره‌ا‌ی که این ناچیز از مجلس روضه دارد، مربوط به نود سال پیش از این است و آن مجلس منعقده در بیت‌الشرف مرحوم مغفور حضرت آیت‌الله‌العظمی حاج حسین قمی (رضوان‌الله علیه) است که این‌بنده را مادر و مادربزرگ مرحومم به همراه خود به آن مجلس می‌بردند
با فرارسیدن ماه محرم و ایام سوگواری بر سالار شهیدان و آموزش درس وفا و مجاهدت و درد دین و مردم داشتن، از این پس طی چند شماره مطالب ارجمندی خواهیم داشت به قلم پربار و شیرین استاد مهدوی دامغانی درباره مجالس عزاداری حضرت سید‌الشهدا(ع) در طول سنوات ۲۰ تا ۵۰ شمسی در تهران که از جهات متعدد حائز اهمیت است.
طولانی‌ترین خطبه نهج‌البلاغه، «خطبه قاصِعَه» است که محتوایی اخلاقی و اجتماعی دارد و موضوع آن نکوهش تعصب و خودپسندی است. این خطبه در اواخر حکومت امیرالمؤمنین(ع) در کوفه ایراد شده و امام در این خطبه درباره تفرقه اجتماعی هشدار داده و عاملان آن را سرزنش می‌کند.
شاید بتوان گفت کتاب «فصوص‌الحکم» مهمترین اثر عارف نامدار و نویسندۀ پرکار قرن هفتم هجری، محیی‌الدین ابن عربی (۵۶۰ـ ۶۳۸ق) و مشهورترین کتاب تصوف و عرفان نظری است. فُصوص جمع «فَص» به معنای نگین است و فصوص‌الحکم «نگین‌های حکمت» معنا می‌دهد و حاوی ۲۷ فص (و در واقع فصل) است که هر کدام مشتمل بر حکمت‌هایی است که به یکی از پیامبران الهی(ع) نسبت داده شده و محور بحث در هر بخش، یکى از امّهات و اصول معارف اصیل عرفانى است.
قمر بكلّی و بالمرّه در "عبدی" خودش منحل و مضمحل و فانی و به تعبیر ِ قرآنی كه فیلسوفان آن را از قران مجید اقتباس كرده اند ، قمر در عبدالحسین زرین كوب "مُندكّ" شد و تمام هم و غمّ و كشش و كوشش او بر آسایش و آرامش دكتر زرین كوب مصروف گشت و وجود خودش و همه حیثیات اجتماعی و علمی و شغلی خود را بر محور و مدار شوهرش منطبق میساخت
ایمان دارم که ایران، با مصائبی که طی قرون و اعصار از سر گذرانده، آزاد و آباد خواهد ماند و ان‌شاءالله همواره دست دشمنان از ساحت مقدس ایران زمین کوتاه باد
از کیفیت دقیق «محاکم » در اوایل دوران قاجار تا نخستین سال های پادشاهی ناصرالدین شاه، اطلاع جامعی در دست نیست، ولی بر اساس مدارک موجود، می توان دانست که در این مدت و لااقل تا سال 1275 هجری روش«قضا» و اصول محاکمات به همان نحوه گذشته بود و «محاکم » در پایتخت و شهر ها به «محاکم شرعی » و « محاکم عرفی» منقسم می شد
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید