اخبار

بلاغت، که در زبان فارسی برای مفهوم آن گاه خود همین لفظ و گاه کلمات مفردو مرکب چون شیوایی و رسایی و سخن دانی و زبان آوری و شیرین سخنی و چیره زبانی به کار می رود، یکی از فنون اصلی و مهم ادب گفتاری و نوشتاری است و، در فرهنگ و تمدن قرون وسطایی زبان های لاتینی و یونانی،سومین «هنر» از هنر های هفت گانه ای است که درمدارس عالی تدریس می شده است .

نسخه بسیار نفیسی از «شرح اشارات امام فخر» مورخه به سال ششصد و هفتاد ونه است که در کتابخانه مدرسه نظامیه بغداد تحریر شده است و بسیار تمیز و منقح می باشد. این نسخه در 209 ورق بر روی کاغذ کاهی رنگ نسبة ضخیم نوشته شده است و مشتمل بر هر دو جزء منطق و فلسفه است. جزء اول که بخش منطق است در 68 ورق نخستین، و 141 ورق دیگر بخش فلسفه است که جزء دوم نسخه است.

در این ایام که فضلا و ادبای ایران که خدا نگهدار همه شان باد قصد اظهار ارادت و ابراز حق گزاری نسبت بخدمات بسیار بسیار ارزشمند ادبی و فرهنگی دانشمند والا مقام گرانمایه و شاعر ماهر بلند پایه، ادیب شهر جناب استاد پاکنهاد آقای دکتر محمد رضا شفیعی کدکنی را دارند و بدین منظور در مقام فراهم آوردن جشن نامه ای می باشند که در بر دارنده مقالاتی خواهد بود که ارادتمندان و دوستداران آن وجود عزیز تحریر و به حضورشان تقدیم می کند.

بخش بزرگی از قران مجید به حکایت داستان هایی اختصاص یافته که خداوند متعال از آن داستان ها به «قصه» و «بیان» و «موعظه» تعبیر می فرماید و این رشته «قصص و مواعظ» که از دوران آدم (ع) تا زمان حضرت خاتم صلی الله علیه و اله و سلم امتداد دارد همه در مقام تذکر و پند و اندرز و عبرت اندوزی و تنبه خواننده دل آگاه است و قران خود مکرر بدین مساله تصریح می فرماید.

خداوند متعال به فضل و کرم نامتناهی خویش مرحوم استاد مجتبی مینوی را در رحمت واسعه کامله خود جای دهد. شکی نیست که آن مرحوم یکی از نوادر فضلای زمان به شمار می رفت و در جامعیت در فنون ادب اگر در میان اقران خود بی نظیر نبود قطعا کم نظیر بود.

با جستجوی اجمالی که برای اطلاع بر ترجمه و احوال خازن کردم، جز آنچه ثعالبی در یتیمه‌الدهر (ج۳، ۳۲۵ـ ۳۳۹) در ذیل عنوان ابومحمد خازن،‌ و مختصراتی که در ضمن شرح احوال صاحب بن عبّاد و دیگر تضاعیف همان فصل «شعرای صاحب» آورده است، مع‌الاسف در هیچ مرجع دیگری اثری از این «خازن» نیست.

اشاره: بنا به دلایلی که قطعاً ناامنی یکی از آنها بوده، گنجینه‌ای از کتابها را در یکی از غرفات حرم رضوی پنهان کرده بودند که در پی تصادفی مبارک، تیغه‌ای برداشته می‌شود و آن کتابها نمایان می‌گردد. یکی از آنها دفترچه‌ای است حاوی اشعار ابومحمد عبدالله خازن که با تصحیح و تحقیق استاد مهدوی دامغانی و به همت میراث مکتوب در دسترس علاقه‌مندان قرار می‌گیرد. آنچه در پی می‌آید، بخشی تلخیص‌شده از مقدمه استاد مهدوی است.

كمتر كسی است كه امروزه زبان و ادبیات فارسی بخواند و به ادبیات عربی و فرهنگ و تاریخ اسلام چشم داشته باشد و استاد دانشمند آقای دكتر احمد مهدوی دامغانی را نشناسد. ایشان در 14 شهریور 1306 در مشهد مقدس در خاندانی اهل علم و تقوا دیده به جهان گشود. علوم متداول حوزوی و دانشگاهی را در زادگاهش و در محضر عالمان برجسته‌ای همچون پدر بزرگوارش مرحوم آیت‌الله محمدكاظم مهدوی دامغانی، آیت‌الله میرزا مهدی غروی اصفهانی، آیت‌الله حاج شیخ محمدرضا خدایی دامغانی، شیخ محمدتقی نیشابوری، مجتبی قزوینی و... فراگرفت و پس از گذراندن دورة دکتری زبان و ادبیات فارسی و استفاده از افاضات استادانی همچون میرزا مهدی آشتیانی، آیت‌الله شیخ محمد آملی، علامه قزوینی، جلال‌الدین همایی، بدیع‌الزمان فروزانفر، مدرس رضوی و...، از سال 1342 به تدریس در دانشگاه تهران پرداخت.

علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به مناسبت بزرگداشت استاد احمد مهدوی‌دامغانی پیامی صادر کرد.