اخبار

نشست علمی معرفی بخش عروض فارسی از کتاب «الابداع فی العروض» اثر ابن‌فرخان، قرن ششم (بر اساس تصحیح عمر خلّوف و نسخه خطی کتابخانه نور عثمانیه) سخنرانی علی‌اصغر قهرمانی‌مقبل، عضو هیأت علمی دانشگاه شهید بهشتی، در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد.

بیست و چهارمین نشست «صد کتاب ماندگار قرن» به بررسی کتاب «فرهنگ بزرگ انگلیسی-فارسی» تألیف سلیمان حییم و نقش آن در فرهنگ‌نویسی دو زبانه اختصاص یافت.

پرفسور رودی متی، ایران‌شناس و صفویه‌پژوه گفت: صفویه دوره بسیار مهم و جالبی است. خصوصا برای درک ما از ایران امروزی اجتناب‌ناپذیر است. به نظر من صفویان پیوند محوری بین سده‌های میانه یعنی دوره‌های مغولان و تیموریان و دوران مدرن محسوب می‌شوند. بسیاری از نهادهای سیاسی و نظامی آنها به دوره مغول برمی‌گردد.

با وجود گذشت 67 سال از درگذشت صبا، نام و كارنامه این موسیقیدان، آهنگساز، نوازنده و آموزگار موسیقی همچنان در مباحث هنری موضوعیت ویژه دارد.

چهارم دی‌، «روز بزرگداشت رودکی»، فرصتی است برای پاسداشت مقام «پدر شعر فارسی» که نه‌تنها در ادبیات فارسی، بلکه در عرصه‌ی جهانی نیز به‌عنوان نمادی از فرهنگ و هنر ایرانی شناخته می‌شود. رودکی، با آثاری جاودان همچون «بوی جوی مولیان» و سبک شعری نوآورانه‌ی خود، نقش مهمی در تثبیت زبان و ادبیات فارسی و ترویج ارزش‌های انسانی داشته است.

رئیس دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شیراز با بیان اینکه رودکی پدر شعر پارسی است، گفت: توجه به اشعار رودکی به حفظ یکپارچگی فرهنگی و یکپارچگی قلمرو زبان فارسی کمک می‌کند.

محمدعلی فروغی دردشتی (۱۲۵۶ – ۵ آذرماه ۱۳۲۱)، نامور به ذُکاءُالمُلک، نویسنده و سیاستمدارِ نامدار ایرانی و از فعالان و مبارزان برجسته‌ی جنبش مشروطه بود.

کتاب «بازایران‌شناسی؛ گفتارهایی میان‌رشته‌ای» در سیزده گفتار، پنجره‌هایی را به موضوع بازاندیشی در ایران‌شناسی می‌گشاید که هر یک، راه را برای پژوهش‌های بعدی هموار کرده و امکان تحقیق و تأمل در مفاهیم «ایران»، «ایرانی» و «ایران‌شناسی» از منظر نگاهی درونی و ایرانی را فراهم کرده‌اند.

«محمّدعلی موحّد»، عرفان‌پژوه، حقوق‌دان، تاریخ‌نگار، مصحّح و ادیبِ پیش‌کسوت، روز شنبه، یکم دی ماه در بیمارستان بستری شده است.

احمد محیط طباطبایی گفت: شاهنامه بایسنقری به تنهایی موزه ای جامعی در نقاشی است که تغییر و تحول جایگاه نقاشی دوره تیموری و حرکت به آینده را نشان می دهد، شاهنامه بایسنقری می تواند به تنهایی یک موزه تعریف شود که همه زوایا در آن معلوم است، وقتی در تصویر گری ها چهره های تاتار و ترکان را می بنیم نشان از حاکمان وقت دارد.