جواد مجابی: زندگی تو شعری ظریف است

1394/2/15 ۰۸:۵۶

مهری لنکرانی (کاشانی) نویسنده و شاعر ایرانی در ٨٠سالگی جهان را دور از وطن بدرود گفت. جواد مجابی به یادوارۀ این بانوی فرهنگ‌پرور پیامی ‌فرستاده است که می‌خوانید:دل بسیاری از آدم‌ها آن‌قدر کوچک است که جز دوست‌داشتن خود در آن نمی‌گنجد. دل بعضی به اندازۀ یک کشور، یک دنیاست، اهل دنیا می‌توانند در دل یک انسان جای داشته باشند، تا ساکنان این دل بزرگ، زنده‌اند، این دل نمی‌میرد. خانم مهری کاشانی دریادل بود و کسان با انواع سلیقه‌ها و مشرب‌ها می‌توانستند در ذهن او جایی درخور داشته باشند. خاندان پدری خانم مهری، اهل فضل و سیاست بودند و بزرگ‌منشی و آزادگی و دوست‌داشتن مردم، ارث او بود. پس از ازدواج، دایرۀ فعالیت اجتماعی او گسترش بیشتری یافت. او چون برادر خود، شریف لنکرانی، به ادبیات روی آورد و شاعر و داستان‌نویس شد و هنرمندشدن او به اعتبار رفتار انسانی‌اش اهمیت بیشتری یافت.

مهری لنکرانی (کاشانی)  نویسنده و شاعر ایرانی در ٨٠سالگی جهان را دور از وطن بدرود گفت. جواد مجابی به یادوارۀ این بانوی فرهنگ‌پرور پیامی ‌فرستاده است که می‌خوانید:دل بسیاری از آدم‌ها آن‌قدر کوچک است که جز دوست‌داشتن خود در آن نمی‌گنجد. دل بعضی به اندازۀ یک کشور، یک دنیاست، اهل دنیا می‌توانند در دل یک انسان جای داشته باشند، تا ساکنان این دل بزرگ، زنده‌اند، این دل نمی‌میرد. خانم مهری کاشانی  دریادل بود و کسان با انواع سلیقه‌ها و مشرب‌ها  می‌توانستند در ذهن او جایی درخور داشته باشند. خاندان پدری خانم مهری، اهل فضل و سیاست بودند و بزرگ‌منشی و آزادگی و دوست‌داشتن مردم، ارث او بود. پس از ازدواج، دایرۀ فعالیت اجتماعی او گسترش بیشتری یافت. او چون برادر خود، شریف لنکرانی، به ادبیات روی آورد و شاعر و داستان‌نویس شد و هنرمندشدن او به اعتبار رفتار انسانی‌اش اهمیت بیشتری یافت. فرهنگ هر کشور وطن افراد فرزانه آن سرزمین است. خانۀ او در لندن وطن همه شده بود. اهل هنر و ادبیات پنجشنبۀ هرماه در منزل  او گردمی‌آمدند و از ادبیات معاصر و حال‌وروز مملکت که از آن دور مانده بودند، سخن می‌گفتند. خانۀ او راهی گشوده به ایران داشت و هوای این کشور سال‌های سال درآن جریان می‌یافت. بارها در آن خانه حضور داشته‌ایم و از آن همه صفا و محبت بی‌دریغ بهره یافته‌ایم. خانم کاشانی با سعۀ‌صدر و گشاده‌دستی و مهربانی فطری، چنان رفتار می‌کرد که همه، خود را در خانۀ خود، در وطن خود می‌یافتند و در روشنای حضور او، غبار ملال و غربت را می‌زدودند.  مرگ پایان زندگی نیست، بلکه آغاز زندگی دوباره‌ای است که شخص در آن داوری می‌شود.تا موقعی که یاد تو در ذهن دیگران به‌خوبی و خوشی جریان دارد، تو زنده‌تر از پیش، با آنان خواهی ماند. خانم کاشانی با هوش و مهرورزی  و آزادگی‌اش، هنرمند ارجمندی است که  فرهنگ را جان زندگی می‌دانست. اندوه ما از غیبت جسم او، دیری نخواهد پایید؛ در برابر حضور پررنگ او در ادبیات و سلوک نجیبانه‌اش با مردمان و شوق‌وذوقی که به زندگی مادی و حیات معنوی داشت. ایران و این دوران، تو را فراموش نمی‌کند.

شرق