1395/12/16 ۱۱:۰۱
بر اساس منابع موجود، سابقه‌ی تذکره نویسی فارسی به دهه‌ی پایانی قرن پنجم و اوایل قرن ششم باز می‌گردد. در این سال‌ها، ابوطاهر خاتونی، از رجال دولت سلجوقی و از بزرگان ادب آن دوره، به تالیف تذکره‌ای در احوال و اشعار شاعران پارسی‌گوی دوره‌ی خود دست یازید و آن را مناقب اشعرا نام نهاد.
منابعی ارزشمند برای شناخت شاعران موسیقی دان و نوازندۀ این دوره
بر اساس منابع موجود، سابقه‌ی تذکره نویسی فارسی به دهه‌ی پایانی قرن پنجم و اوایل قرن ششم باز می‌گردد. در این سال‌ها، ابوطاهر خاتونی، از رجال دولت سلجوقی و از بزرگان ادب آن دوره، به تالیف تذکره‌ای در احوال و اشعار شاعران پارسی‌گوی دوره‌ی خود دست یازید و آن را مناقب اشعرا نام نهاد. بدین‌قرار، او پایه‌گذار سنتی در فرهنگ مکتوب ایرانی شد که به نام تذکره نویسی فارسی اشتهار یافت. از آن قرن تاکنون دوره‌ای نهصد ساله پشت سر گذاشته شده است. در طول این دوره، که خود به چند مقطع زمانی تقسیم می‌گردد، آثار بسیاری در حوزه‌ی تذکره نویسی فارسی تالیف شده که شمار آن‌ها، اعم از تذکره و شبه تذکره، بیشتر از پانصد اثر است.
یکی از این مقاطع، که طولانی ترین آن‌ها نیز به شمار می‌رود، متعلق به عصر صفویه است که حدود دویست‌و‌پنجاه سال به درازا کشیده شد. در طول این دوره، نزدیک به صد اثر از مجموع پانصد تذکره‌ی یاد شده، یعنی یک پنجم آن، تالیف شد.
نامه فرهنگستان دوره چهاردهم پاییز 1393 شماره 1 (پیاپی 53)
دریافت مقاله
منبع: پرتال جامع علوم انسانی
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید