1395/8/1 ۱۱:۲۹
مهدی محقق، رئیس انجمن آثار و مفاخر در آئین بزرگداشت حضرت آیت الله سیّدرضی شیرازی(ره) ضمن شرح سابقه دوستی خود با این عالم فرزانه با انتقاد از شور و نشاط کم در کسب دانش گفت: طلبه باید بعد از کسب دانش استاد به آن بیافزاید.
به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی انجمن آثار و مفاخر، آئین بزرگداشت حضرت آیت‌الله سیّدرضی شیرازی(ره) شامگاه دیروز چهارشنبه (28مهر‌ماه) در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی با حضور آیت‌الله شهرستانی، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدمیثم خامنه‌ای، دکتر سیدحسن شهرستانی، عضو هیأت مدیره انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، دکتر احمد مسجدجامعی، عضو شورای شهر تهران، دکتر علی مطهری، نماینده مجلس شورای اسلامی، دکتر غلامعلی حدادعادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، دکتر مجیدی، رئیس کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، پروفسور سیدحسن امین , حجت‌الاسلام و المسلمین سیدمحمود دعایی، مدیرمسئول روزنامه اطلاعات برگزار شد. در این آیین دکتر مهدی محقق، رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، حضرت آیت‌الله دکتر سید مصطفی محقق داماد، رئیس شورای تولیت بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار و عضو پیوسته فرهنگستان علوم ایران، حضرت آیت‌الله ابوالحسن شریف طبرستانی، استاد حوزه علمیه مروی و مجتهدی، حضرت حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر محمدعلی مهدوی‌راد، عضو هیأت علمی دانشگاه تهران و منوچهر صدوقی‌سُها، نویسنده، پژوهشگر و استاد فلسفه اسلامی به بیان دیدگاه‌های خویش درباره حضرت آیت الله سیّدرضی شیرازی پرداختند. محقق با اشاره به شرح سابقه آشنایی با حضرت آیت‌الله سیّدرضی شیرازی(ره) گفت: من آیت‌الله سید رضی شیرازی را متجاوز از 70 سال پیش زمانی که در مدرسه مروی درس می‌خواندم، می‌شناسم. چند سال بعد از شهریور 20 گذشته بود و طلاب، یک شور خاصی نسبت به تحصیلات حوزوی و تحصیلات قدیمه داشتند، به‌ویژه طلاب جوان ازجمله مرحوم حاج آقا محیی‌الدین انواری، حاج آقا جزایری. در این میان حاج آقا رضی شیرازی درخشش بیشتری داشتند. بالای سرش ز هوشمندی می‌تافت ستاره بلندی
وی با قرائت بیت «بالای سرش ز هوشمندی/ می‌تافت ستاره بلندی» در وصف این عالم فرزانه ادامه داد: هنگامی که ایشان امامت «مسجد شِفا» را در خیابان یوسف‌آباد عهده‌دار شدند، گاه‌گاه در اعیاد من خدمت ایشان می‌رسیدم و یاد دوران گذشته را زنده می‌کردیم. دوره‌ای که مدرسه مروی دوره درخشانی بود و مرحوم سیدمیرزا مهدی آشتیانی «کفایه» تدریس می‌کردند. ما نزد مرحوم آقا سیدهادی ورامینی درس مقدمات می‌خواندیم. رئیس انجمن آثار و مفاخر فرهنگی افزود: مرحوم جلال آل احمد که آن هنگام دانش‌آموز دبیرستان «دارالفنون» بود هم به آنجا می‌آمدند و خدمت ایشان درس می‌خواندند. ایشان پسر آقا سید احمد طالقانی، از علمای تهران بودند. شور و نشاطی در آنجا بود علاوه بر این استادانی با شوق بودند که در منازلشان تدریس می‌کردند؛ مثلا مرحوم آقا شیخ محمدتقی آملی که من افتخار شاگردی ایشان را داشتم یا مرحوم حاج آقا تهرانی. محقق اظهار کرد: من خودم در مدرسه سپه‌سالار قدیم خدمت مرحوم آقا میرزا مهدی آشتیانی درس می‌خواندم و در آن جا حوزه تهران واقعا حوزه‌ای به معنای واقعی بود. 10 یا 15 مدرس در مدارس یا در منازلشان تدریس می‌کردند، اما امروز واقعا باعث تأسف است که روزبه‌روز این شور و نشاط کمتر می‌شود در حالی‌که باید زیادتر شود. آنچه در کسب دانش فراموش شده است!
این چهره ماندگار کشور با اشاره به لزوم توجه رویکرد اسلام به پرورش عالم گفت: هر عالمی که از دنیا می‌رود، می‌گوییم متأسفانه جانشین ندارد، در حالی‌که سنت اسلامی مبنی بر این بوده که هر عالمی که در 30 سال به یک مرتبه‌ای رسیده در 20 سال به شاگردش درس بدهد و آن 10 سال را شاگردان، آن علم را ترقی و تعالی ببخشد. حتی محمدبن زکریای رازی در کتاب «الشکوک علی الجالینوس» می‌گوید: «سرّ این‌که متأخرین با سوادتر از متقدمین هستند همین است که اگر بنا باشد نسلی بعد از نسل علم تنزل کند علم به کجا کشیده می‌شو؟» وی افزود: قطب‌الدین شیرازی نیز در اول کتاب «شرح الکتاب القانون تحفه السعدیه» می‌گوید زیان‌آورترین جمله‌ای که در مدارس علمیه گفته شده این جمله بوده است: «ماترک الاول للاخره شی.» اگر طلبه بیاید بگوید: «من هر کاری کنم به مرتبه آیت‌الله بروجردی نمی‌رسم»، این غلط است. بایستی بگوید من باید معلومات ایشان را به‌دست بیاورم و بعدا چیزی بر آن‌ها بیافزایم. الان آن سنت علمی که در آن وقت وجود داشت، کاملا برعکس شده است. محقق ادامه داد: وقتی آیت‌الله آملی به من می‌فرمودند که: «من و آقای آیت‌الله حسن‌زاده آملی دوتا بچه 16 تا 17 ساله از مازندران به اینجا آمده‌ایم و اگر حمایت مادی و معنوی آقای شیخ محمدتقی آملی نمی‌بود ما دو نفر می‌بایستی شاگرد بقال می‌شدیم.» ببینید یک چنین محیطی وجود داشت. آن وقتی که آقا میرزا مهدی آشتیانی در مدرسه سپه‌سالار قدیم به من حجره و حقوق دادند و شهریه معین کردند، من کوچک‌ترین طلبه آن مدرسه بودم و استادها تشویق می‌کردند و طلاب را به منزله فرزندان خود می‌دانستند. امیدوار هستیم که این مجالس و بزرگداشت این بزرگان باعث ارتقاء علم و دانش شود. حال این علم و دانش در حوزه یا در دانشگاه باشد.
منبع: ایبنا
کاربر گرامی برای ثبت نظر لطفا ثبت نام کنید.
کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما
کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور
کد تایید به شماره همراه شما ارسال گردید
ارسال مجدد کد
زمان با قیمانده تا فعال شدن ارسال مجدد کد.:
قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید
فشردن دکمه ثبت نام به معنی پذیرفتن کلیه قوانین و مقررات تارنما می باشد
کد تایید را وارد نمایید