مقاله

اکنون نشر میراث مکتوب به میان‌سالی رسیده و دوران خردسالی و نوجوانی را پشت سر گذاشته و به سستی و پیری دچار نشده‌است و بی‌شک آن‌قدر آب دیده و ورزیده شده که آیندۀ روشن‌تری را نوید دهد و قله‌های بلندتری را فتح کند.

روایت غالب محققان از سرایش شاهنامه این است که فردوسی این کار را در حدود ۳۶۵ تا ۳۷۰ هجری آغاز کرد، تدوین نخست را در ۳۸۴ به پایان برد، در سال ۳۹۴ بخشی از شاهنامه را به محمود تقدیم کرد، اثرش را در سال ۴۰۰ به پایان برد و این اثر نهایی را دوباره به محمود تقدیم کرد و ابیاتی نیز پس از سال ۴۰۰ در اینجا و آنجا به شاهنامه افزود.

على‌اکبر دهخدا، ادیب، شاعر و منتقد اجتماعى معاصر. در سال ۱۲۹۷ق/ ۱۲۵۷ش، در تهران، در کوچۀ قاسم على‌خان محلّۀ سنگلج زاده شد. پدرش، خان باباخان، که مَلّاکى متوسّط از مردم قزوین بود، هنگامى که فرزند ارشدش، على‌اکبر، نُه ساله بود، درگذشت، و مادرش، که «مَثَل اعلاى مادرى» بود، ناگزیر پنج فرزند خود را «در کنف تربیت خود گرفت».

فرهنگ سخن درواقع، برای ایران مدرن نوشته شده و حتی از نویسندگان مقالات و یادداشت‌های نشریات نیز فراوان شاهد مثال دارد. از همین فرهنگ سخن مجلداتی دیگر تولد یافت که آنها هم همگی از همت این دانشمند آزادۀ ایرانی ناشی شده‌اند.

در تاریخ سنتی زرتشتی مطلبی درباره ی کوروش بیان نشده و به عبارت بهتر سنت زرتشتی و حتی خدای نامه ها و شاهنامه های برجای مانده از دوران ساسانیان درباره ی او سکوت پیشه کرده اند و حتی اشارات کتب تاریخی اسلامی به او نیز بسیار مغشوش است.

میرزا محمدحسین‌خان ادیب اصفهانی، ملقب به فروغی و ذکاءالملک، از شخصیت‌های چندوجهی عصر ناصری و مظفری بود، مردی شاعر، ادیب، مترجم، مؤلف، ویراستار زبانی و ادبی، سردبیر مجله‌ای پیشگام، نوآور و تأثیرگذار، مدیر فرهنگی و انتشاراتی، مدرس و از صف اول پیشگامان معتدل جریان اصلاح‌طلبی و تجددخواهی در ایران عصر قاجار.

استاد بجنوردی، در صفحه صفحه کتابهای پرعمقش، و دردل‌های دانشجویان و طالبان علم، و در ذهن و زبان دوست‌داران علم و عدل و معنویت و اخلاق، همچنان خواهد درخشید که: الناس موتی و اهل العلم احیاءُ!

دایرةالمعارف یهود، یهودیت و صهیونیسم از عبدالوهاب محمد المسیری، ترجمه مؤسسه فرهنگی مطالعات و پژوهش‌های تاریخ خاورمیانه، یکی از آثار مهم درباره فلسطین بود که در سال‌های حضورم در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، منتشر شد.

پاپلی، نمونۀ یکی از انسان های دردمند و دغدغه مند اجتماع ایران است . فردی بسیار زیرک، دقیق، هوشیار و با حافظه ای سرشار که از پس گذشت شصت سال، چنان خاطرات را بازگو می کند که انگار دیروز اتفاق افتاده است. صحنه ها بسیار زنده هستند و خواننده در همان آن می پندارد که خود نویسنده است که دارد رخدادها را می یبیند .

ما كه هستیم؟ برآمده و به جای مانده از نسل‌های سپسین نیاكان غارنشین وشكارگران روزگاران پارینه‌سنگی و یا روستانشینان هزاره‌های نوسنگی كه از هزاره‌های پیش از تاریخ به علت‌ها ودلیل‌های بسیار، به تناوب از دیگرمناطق محتمل جنوبی وغربی و شمالی وشرقی به جغرافیای سرزمینی كه به ایرانش می‌شناسیم مهاجرت كرده بودند؟