شعر

از محمد بن سعید بوصیری (د 694ق/1295م).

از سراینده‌ای با تخلص «فانی»: مقامی یافت فانی در خرابات/ که هرگز ره نیابد شیخ رزّاق.

از اهلی شیرازی (د 942ق).
همان خ 1/212.

از مکتبی شیرازی (د 928ق/1522م).
همان خ 1/217.

از نظامی گنجوی، الیاس (د میان 607- 615ق).
همان خ 2/216.

مثنوی عاشقانه است، با سربندهای: رفتن شاهزادۀ بزرگی از دنیا و گرفتاری شاهزادۀ وسطی، در شکایت از عشق مجازی و تبدیل او آخرالامر بعشق حقیقی.

عشق و حماسۀ دینی است. ناشناخته. شاید دو منظومه جدا باشد رویهم 208 بیت.

از صایب اصفهانی، محمدعلی تبریزی تبار (اصفهان 1016- اصفهان 1081ق/ 1608-1667م).

از امرؤالقیس، ابووهب جندح بن حارث بن عمرو (د 566 م).

دارای: سروده‌هایی از صامت بروجردی، شترنامۀ حسینی قزوینی (ص 16 و جاهای دیگر)...

از ناشناسی كه خود را كرد می‌خواند: لا سیما من عیده سوءٍ آبق ـ كردی نشائه من شاهق (خاتمه).

از ملاحسن کاشانی آملی (سدۀ 7-8ق).
همان خ 1/270.

ایمیل یا شماره موبایل

رمز عبور

مرا به خاطر بسپار.

کاربر جدید هستید؟ ثبت نام در تارنما

کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟ بازیابی رمز عبور

ایمیل یا شماره موبایل

رمز عبور

تکرار رمز عبور

نام

نام خانوادگی

جنسیت

عضویت در خبرنامه.

قبلا در تارنما ثبت نام کرده اید؟ وارد شوید

در جستجوی چه هستید ؟