آب، ماه پنجم در تقویم سریانی و هشتم در تقویم خورشیدی کشورهای عربی (در تقویم میلادی)، برابر با ماه اوتِ (اوغُسطُس) فرنگی. این ماه 31 روز دارد و پس از تَموز و پیش از اَیْلول است. این کلمه ریشۀ سامی دارد و صورت قدیم‌تر آن «اَبو» است (ERE, III/ 74). بیرونی آن را آب، اَب و اوب ضبط کرده است ( الآثار ... ، 141، 282، 300). در سال عرفی یهودیان، آب ماه یازدهم (همو، التفهیم، 230)، و در سال دینی آنان ماه پنجم به شمار می‌رود که دارای 30 روز و برابر ژوئیه ـ اوت فرنگی است.

آب در تقویمهای یهودی ماه اندوه و سوگواری است و چون به عقیدۀ یهودیان در آغاز این ماه هارون، برادر موسى، در‌گذشته است، آن روز را روزه می‌دارند. در روز نهم این ماه بود که به فرمان خدا بسیاری از کسانی که از مصر بیرون آمده بودند، از ورود به سرزمین موعود ممنوع شدند. همچنین یهودیان ویران‌شدن بار اول و دوم بیت‌المقدس را در این ماه می‌دانند (همو، الآثار، 282). آب در ادبیات فارسی غالباً یکی از ماههای تابستان به شمار آمده است (نک‍ : لغت‌نامه ... ).

مآخذ

بیرونی، ابوریحان، الآثار الباقیة، به کوشش ادوارد زاخاو، لایپزیگ، 1923 م؛ همو، التفهیم، به کوشش جلال‌الدین همایی، تهران، 1318 ش؛ لغت‌نامۀ دهخدا؛ نیز:

ERE.

احمد تفضلی