لواسانی، شکرالله

لواسانی \ lavāsānī \ ، شکرالله (د 1319 ق / 1902 م)، ملا شکرالله لواسانی، فقیه و مجتهد عصر ناصری. 
او فرزند ملا لطف‌الله سینکی بود و در سینک لواسان متولد شد (معصوم‌علیشاه، 3 / 639). پس از طی دوران کودکی، برای تحصیل به اصفهان رفت و نزد میرزا محمد علی قائنی ریاضیات فرا گرفت و در محضر میرسید حسن مدرس اصفهانی، فقه و اصول آموخت. سپس به تهران بازگشت و به قصد ادامۀ تحصیل به نجف رفت و در محضر شیخ مرتضى انصاری و دیگر بزرگان حوزۀ نجف شاگردی کرد (اعتمادالسلطنه، 1 / 250؛ شریف، 207). وی پس از چندین سال اقامت در نجف، به تهران بازگشت و عهده‌دار امور شرعی، تألیف و تدریس شد. او در آن دوره در زمرۀ علمای صاحب‌نام تهران به شمار می‌رفت (معصوم‌علیشاه، همانجا). 
ملا شکرالله ظاهراً با صوفیه میانۀ خوبی داشته، به طوری که چندی مهمان معصوم‌علیشاه در خانقاه معصومیه بوده است (همو، 3 / 633). معصوم‌علیشاه نیز او را در سینک درحالی‌که عمرش متجاوز از 70 سال بوده، ملاقات کرده است (3 / 639). 
لواسانی در 14 شوال 1319 ق / 24 ژانویۀ 1902 م در تهران درگذشت (همانجا) و در جوار امامزاده حمزه در آستانۀ حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) دفن شد (شریف، 209). 
از آثار او ست: فضائل السادات، در اخبار؛ و منتخب الختوم، در ادعیه که نخستین بار در زمان حیات مؤلف به چاپ رسیده است (اعتمادالسلطنه، همانجا). 

مآخذ

 اعتمادالسلطنه، محمدحسن، المآثر و الآثار، به کوشش ایرج افشار، تهران، 1380 ش؛ شریف رازی، محمد، اختران فروزان ری و طهران، قم، مکتبة الزهراء؛ معصوم‌علیشاه، محمدمعصوم، طرائق الحقائق، تهران، 1345 ش.

مینا احمدیان