کردنبرد

کردنبرد \ kord-nabard \ ، روستایی از توابع دهستان سیاه‌رود، در جنوب شهر بومهن. 
روستای کردنبرد در °51 و ´52 طول شرقی، و °35 و ´36 عرض شمالی، در ارتفاع 591‘1متری از سطح دریا واقع شده است. این روستا در فاصلۀ 500‘4متری جنوب شهر بومهن، و در جنوب غربی روستای گلخندان جای دارد. 
نام خانوادگی اهالی کردنبرد بیشتر میوه‌ای، موسى، حیدری، سرابی، پازکیان، پازوکیان، خرمایی و انجیری است. جمعیت ثابت این روستا حدود 20 خانوار، اما شمار ساختمانهای احداث‌شده در آن بالغ بر 50 دستگاه است که برخی از آنها بیش از 3 طبقه دارند. بیشتر این ساختمانها متعلق به مهاجرانی است که به بومهن و این روستا آمده، و در آنجا اقامت گزیده‌اند و در اطراف بومهن، در کارگاههای صنعتی کوچک یا در مراکز دیگر به مشاغل خدماتی اشتغال دارند. بیشتر زمینها و تپه‌های اطراف روستای کردنبرد نیز قطعه‌بندی شده، و حصاری پیرامون آنها کشیده شده است. بیشتر جمعیت اصیل و بومی روستای کردنبرد به شهر بومهن یا تهران مهاجرت کرده‌اند و در حال حاضر، بخشی از ساکنان روستا را افغانهای مهاجر تشکیل می‌دهند.
بافت قدیم و خانه‌ها و بناهای تاریخی روستای کردنبرد تخریب، و همگی نوسازی شده‌اند. در مرکز این روستا، که بر فراز تپه‌ای نسبتاً کوچک قرار دارد، چند خانۀ قدیمی که بیشتر با خشت، سنگ و گل احداث شده‌اند و سقف آنها به صورت مسطح است و با تیرهای چوبی و تخته پوشانده شده، قرار دارد که همۀ آنها نیمه‌ویرانه‌اند. حمام تاریخی روستا در اوایل دهۀ 1370 ش، تخریب شده، و اثری از آن بر جای نمانده است. در مرکز این روستا، مسجدی به نام مسجد حضرت امیرالمؤمنین (ع) قرار دارد که در 1401 ق / 1360 ش، و در محل سابق مسجد خشت و گلی روستا، ساخته شده است. این مسجد مانند خانۀ یک‌طبقۀ معمولی است که هیچ نشانی از معماری مسجد در آن دیده نمی‌شود. در جبهۀ شرقی روستا نیز مدرسه‌ای نسبتاً بزرگ و وسیع در دهۀ 1380 ش احداث شده است که حدود 35 دانش‌آموز دارد. 
آب آشامیدنی و مصرفی اهالی این روستا از چاه، و آب کشاورزی محدود اهالی و باغها نیز از رودخانۀ گلخندان، و نیز از 5 حلقه چاهی که به صورت دستی حفر شده، و دارای عمق و آب محدود است، تأمین می‌شود. 
در اطراف روستای کردنبرد، مزارع و تپه‌ماهورهای کم‌ارتفاع، و نسبتاً همواری وجود دارد که در گذشته، کشت دیم در آنها صورت می‌گرفت؛ اما امروزه (1391 ش)، به رغم مناسب بودن برای زراعت، به‌سبب کمبود آب، از آنها بهره‌برداری نمی‌شود. در گذشته، شغل اهالی این روستا کشاورزی و دامداری بود؛ اما امروزه بیشترشان به مشاغل خدماتی در شهر بومهن روی آورده‌اند و فقط شمار بسیار اندکی از آنان به حرفه‌های پیشین اشتغال دارند. 
در اطراف روستای کردنبرد، شواهد فرهنگی فراوانی نظیر سفال از دوره‌های مختلف، به خصوص دوران سلجوقی تا صفوی مشاهده شده است. به نظر می‌رسد این سفالها که از انواع منقوش و غیرمنقوش، با لعاب و بدون لعاب و بیشتر چرخ‌سازند، از زیر خانه‌های تاریخی روستا که تخریب، و محل آنها برای احداث پی ساختمانهای جدید گودبرداری شده‌اند، خارج شده باشند. با توجه به این شواهد می‌توان قدمت روستای کردنبرد، و حتى گلخندان را مربوط به دورۀ سلجوقیان عنوان کرد. به طور قطع، به سبب وجود رودخانۀ سیاهرود و آب فراوان آن در گذشته، نبودن آلودگیهای امروزی در جریان آب، و نیز زمینهای مناسب، خاک فراوان و حاصلخیز در اطراف روستاهای یادشده، شرایط استقرار جمعیت و زندگی بی‌دغدغه در این منطقه فراهم بوده است. 

ناصر پازوکی طرودی