تنگه بیدی، دره

تنگه‌بیدی، دره \ darre-ye tange-bīdī\ ، دره‌ای کوچک در شرق دارآباد. 
در گـذشـتۀ نه‌چندان دور و تا پیش از آغاز ساخت‌وسازهای بی‌رویه در کوهپایه‌های شمالی تهران، در شرق دارآباد تنگۀ کوچک و باصفایی پر از درخت بید به نام تنگه‌بیدی وجود داشته، و چشمۀ پرآب آن نیز به همین نام خوانده می‌شده است. به گفتۀ ریش‌سفیدان محل، این تنگه خلوت، ساکت و باصفا بوده، و به‌سبب سایۀ درختان بید و خنکای هوا در پای چشمه، جایی بسیار دل‌چسب و دلپذیر بوده است، اما اکنون دیگر آن وضعیت را ندارد و موقعیت آن کاملاً تغییر یافته است. 
اگر از دارآباد به طرف درۀ خرگوش‌نو حرکت کنیم و از محلی که هم‌اکنون، شهرک مسکونی صدف در آنجا احداث شده است، به طرف شمال غربی اندکی تغییر مسیر دهیم، به تنگۀ بن‌بست‌مانندی که همان تنگه‌بیدی است خواهیم رسید. در کنار این دره و در شرق کوهپایه‌های دارآباد، در مجاورت سوهانک، دره‌ای به نام درۀ جوزار، و جایی به نام شِنگزار و نیز جایی به نام سوته‌بیشه وجود داشته است که مکانهایی سرسبز و خرم بوده‌اند. شنگزار، یورد یا چراگاه باصفا و پردرختی بوده که گیاه شنگ به فراوانی در آنجا می‌روییده، و از سوهانک راهی به سوی آنجا وجود داشته است. 
برای دسترسی پیاده و از راه کوه به درۀ تنگه‌بیدی باید نخست از دارآباد به محدودۀ تأسیسات منابع طبیعی وارد شد و از آنجا به محلی به نام تختی لژ (که اکنون شهرک و مجتمع مسکونی است) رفت تا پس از حدود یک ساعت راه‌پیمایی، به ابتدای درۀ تنگه‌بیدی رسید. 

مأخذ

قیدی، فرامرز (از اهالی محل)، گفت‌وگو با مؤلف. 

سیما صفری