پلنگ چال، پناهگاه

پلنگ‌چال، پناهگاه \ panāhgāh-e palang-čāl\ ، از مشهورترین و پررفت‌وآمدترین پناهگاههای مسیر درکه به قلۀ توچال. 
پناهگاه پلنگ‌چال در 1349 ش با نظارت ابوالقاسم نوروزی با وسعتی حدود 300 مـ2 و خوابگاهی با گنجایش 70 تا 80 تن تأسیس شده است (محمدی‌فر، 140). 
برای صعود به این پناهگاه که در ارتفاع 550‘2 متری از سطح دریا واقع شده است، نخست باید به محلۀ درکه رفت، سپس با گذر از کوچه ـ باغهایی زیبا در کنار رودخانۀ درکه، و عبور از راه‌باریکه‌ای، و پس از حدود دو ساعت راه‌پیمایی، به پناهگاه پلنگ‌چال رسید. سراسر مسیر درکه تا پناهگاه پلنگ‌چال از زیباترین مسیرهای صعود به قلۀ توچال و ارتفاعات شمال شهر تهران به شمار می‌آید. در نیمۀ راه درکه به پلنگ‌چال در ضلع باختری ارتفاع مشرف بر رودخانۀ درکه، دره‌ای پردرخت وجود دارد که به جنگل کارا موسوم است. 
از پناهگاه پلنگ‌چال مسیری در جهت شمال باختری وجود دارد که با 3 تا 4 ساعت کوه‌پیمایی به قلۀ توچال می‌توان صعود کرد. همچنین دسترسی به امامزاده داوود، قلۀ شاه‌نشین و یا ایستگاه 5 تله‌کابین توچال از این منطقه امکان‌پذیر است. پلنگ‌چال به‌جز امکانات پذیرایی از کوهنوردان، زمین مسطحی هم دارد که برای ورزش و بـازی مناسب است («پناهگاه ... »، بش‍ ؛ شعبانی، 84-85). 

مآخذ

«پناهگاه پلنگ‌چال»، کتاب اول (مل‍‌ )؛ شعبانی، محمد، کوه و زندگی، تهران، 1372 ش؛ محمدی‌فر، داوود، فرهنگ کوهنوردی و غارنوردی ایران، تهران، 1386 ش؛ نیز: 

Ketabeavval, www.ketabeavval.ir. 
حسن موسوی‌زاده