ابراهیم، امام زاده

ابـراهـیـم، امـامـزاده \ emām-zāde ebrāhīm\ ، امامزاده‌ای در شمال باختری آبادی آبنیک، واقع در بخش رودبار قصران. دربارۀ نسب و محل شهادت ایشان در کتاب کنز الانساب آمده است: «ابراهیم بن امام رضا (ع) با دو فرزند موسى و طیب از بغداد روی به ولایت رودبار قصران نهادند. چون به موضع آهنک [آبنیک] رسیدند، ایشان را شهید کردند» (ص 99).
بقعـۀ امامـزاده ابـراهیم بـا مساحتی حـدود 600 مـ2 در قسمت باختری رود آبنیک واقع است (سروقدی، 158). برخی قدمت بنای اولیۀ این امامزاده را متعلق به سده‌های 5 و6 ق، و برخی دیگر نیز متعلق به سده‌های 8 و 9 ق دانسته‌اند. 
بنای کهن که بقعه‌ای معمولی با پوششی از خاک، سنگ، آهک و ساروج بوده، در دورۀ ناصرالدین شاه بازسازی شده است (حبیبی، 33). بنای این امامزاده مشتمل بر دو بخش است: بخش اول که بقعۀ اصلی نیز به ‌شمار می‌رود، از داخل مربعی‌شکل، و از خارج دایره‌ای‌شکل ناقص و دارای گنبد شاخ‌بزی است. بخش دوم، اتاق مستطیل‌شکل کوچکی است که در خاور بنای اصلی و در جهت شمال ـ جنوب احداث شده، و معماری خاصی ندارد.

ازارۀ داخلی بنای امامزاده و فضای پیرامونی آن با سنگ مرمر سفید و سبز تزیین و کفۀ آن با سنگ مرمر مفروش، و بقیۀ بدنۀ بنا با گچ اندود شده است. در ضلع خاوری این امامزاده کتیبه‌ای از جنس کاشی نصب شده که بر روی آن عبارت «امامزاده ابراهیم بن علی بن موسی‌الرضا (ع)» نوشته شده است و در اصلی ورودی به داخل امامزاده نیز در این قسمت قرار دارد. بنای امامزاده ابراهیم از 1376 تا 1380 ش مرمت شده است. این بنا در مهرماه 1382 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است (پازوکی، 1/ 358- 359).

مآخذ

پازوکی طرودی، ناصر، آثار تاریخی شمیران، تهران، 1382 ش؛ حبیبی، حسن، امامزاده‌ها و تربت برخی از پاکان و نیکان، تهران، 1388 ش؛ سروقدی، محمدجعفر، بقاع متبرکۀ استـان تهـران، تهـران، 1384 ش؛ کنـز الانساب، بمبئی، 1302 ق.

حسن موسوی‌زاده