اخبار

جوزف روز استاد فلسفه دانشگاه وسلیان آمریکا است. علایق او در فلسفه بیشتر در حوزه فلسفه علم و نقش علم در جامعه متمرکز است. روز یکی از بزرگ‌ترین و شناخته‌شده‌ترین مترجمان و شارحان فلسفه هایدگر نیز به‌شمار می‌رود. از او تا کنون کتب و مقاله‌های گوناگونی به چاپ رسیده است که بیشتر آن‌ها در حوزه فلسفه قاره‌ای علم بوده‌اند. پریسا صادقیه مترجم فلسفه های قاره ای علم گفت‌وگوی جالبی را با جوزف روز در حوزه فلسفه علم قاره‌ای به انجام رسانده است که تمرکز آن بیشتر بر روی فلسفه علم هایدگر است. روز در این گفت و گو هم چنان درصدد دفاع از خطوط کلی فلسفه علم هایدگر است.

پنجاه‌ویکمین نشست خانه‌ی کتاب مربوط به نقد و بررسی کتاب «مسائل اساسی پدیدارشناسی» مارتین هایدگر بود که با حضور «محمدرضا حسینی بهشتی»، «شمس‎الملوک مصطفوی»، «محمد زارع شیرین کندی» و مترجم کتاب «پرویز ضیاءشهابی» در سرای اهل‌قلم برگزار شد. در بخش نخست گزارش آمد: پدیدارشناسی هایدگر تفاوت‎هایی بنیادین با پدیدارشناسی هوسرل دارد؛ هایدگر درست از جایی شروع می‎کند که هوسرل تعلیق (Epoch) کرده است، یعنی از وجود شروع می‎کند؛ وی شاگردی است که از سنت استاد فاصله می‎گیرد و در نهایت می‎بینیم که «پدیدارشناسی آگاهی» هوسرل تبدیل به «پدیدارشناسی وجود» در هایدگر می‎شود. در ادامه سخنان «محمد زارع ‎شیرین کندی» و «محمدرضا بهشتی» می‎آید.

چرا هایدگر در سال ۱۹۳۳ گام درست را برداشت؟ هایدگر ژیژک اگر شر ریشه در پیچیدگی‌های خود هستی داشته باشد، آیا این امر سرانجام انسان را از مسئولیت شر انضمامی معاف نمی‌کند؟ به‌عبارت‌دیگر، پرسش ازاین‌قرار است که «آیا هایدگر در نسبت دادن منشأ شر به یک منفی‌بودگی در خود هستی، صراحتاً شر را به‌عنوان یک انحراف ضروری انتولوژیک توجیه نمی‌کند؟» اگرچه حساسیت بی‌اندازه و تقریباً فوبیایی هایدگر به اخلاق می‌تواند به سادگی مبین پذیرش ضمنی رفتار اخلاقیِ زننده‌ی خود وی و فقدان رویکردهای ابتدایی اخلاقی باشد، اصرار معارضان وی بر همین ویژگی‌ها‌ی هایدگر به‌مثابه یک شخص نیز نادرست است، چنان‌که گویی با نشان دادن کمبود شخصی استانداردهای ابتدایی اخلاقی نزد هایدگر می‌توان از تکلیف دشوار مواجهه با موضوعاتی که اندیشه‌ی هایدگر اقامه می‌کند پرهیز کرد

ژاپنی‌ها کوشیدند با اعزام کسانی به غرب تمامی فلسفه‌ی غرب را از نزدیک درک کنند و آهنگ کلی آن‌ها بیش از ستیزه‌جویی، گفت‌وگوی فرهنگی و تماس با جهان مدرن بود نه بازگشت به جهان برگشت‌ناپذیر قدیم. چیزی که شما با عنوان نقد سوبژکتیویته به هایدگر نسبت می‌دهید در ایران تعبیر شد به جهاد با نفس اماره؛ و سوبژکتیویته ترجمه شد به موضوعیت نفسانی.

یک مدرس فلسفه درباره سوبژکتیویته گفت: متافیزیک در سوبژکتیویته به تمامیت می رسد. منظور هایدگر ازبحران آخرالزمانی عالم کنونی این نیست که حضرت مهدی(ع) در آخر الزمان ظهور می کنند و همه چیز درست می شود و عالم تمام می شود.

یک مدرس فلسفه درباره متافیزیک از نظرگاه هایدگر گفت:متافیزیک می خواهد کل موجود را بفهمد یعنی می خواهد حقیقت و ماهیت و ذاتش را کشف کند. یعنی متافیزیک طرح پرسش از حقیقت موجودات می کند.