اخبار

درویشان در درازنای تاریخ ایران، بیش‌تر بنابر اصول اخلاقی خود به مادیات بی‌توجه بوده‌اند. برخی گاه تا بدانجا به زندگی دنیوی پشت می‌‌کرده‌اند که آواره کوه و صحرا می‌‌شدند، در دل کوه و غاری پناه می‌‌جستند، به آذوقه‌ای ناچیز قانع بودند و همه عمرشان در راز و نیاز به درگاه پروردگار وقف می‌‌شد. کسانی اما در میان درویش‌ها بودند که زندگی در میان مردم را ترک نمی‌‌گفتند و در شهرها و آبادی‌ها ساکن بودند. آن‌ها نیز به دنیا و متعلقات‌اش دل نمی‌بستند و اموال خود را بر نیازمندان وقف می‌‌کردند.

بعدازظهری از روزهای بهاری است؛ بیست‌وششم فروردین‌ماه در کوچه‌پس‌کوچه‌های تهران، جایی در حوالی امامزاده عبدالله و میدان آذری. درویشی دوره‌گرد در مدح امام‌رضا(ع) اشعاری را می‌خواند. خورجینی روی دوش دارد و محاسنی بلند روی صورت. لباس‌هایی بلند بر تنش است و کلاه و دستار درویشان بر سر دارد. صدایش انگار از اعماق تاریخ مرا صدا می‌زند. این صدا همواره در تاریخ، گونه‌ای یاریگری را می‌طلبد؛ یاری درویشان برای تأمین معیشت و خرج زندگی. دلم می‌خواهد به او کمک کنم و دستی که با صدایی هواخواه ائمه به سویم دراز شده را پس نزنم...