اخبار

در قرن دوم و سوم، اشتغال داشتن به دیانت برای عده‌ای اصل زندگی بود. در این دوره، گروهی تحت عنوان «زهاد» به وجود آمدند که به دنیا و لذات آن پشت می‌کردند و بیشتر اهل عمل بودند. در همان زمان در مناطق مختلف ایران نیز بودند افرادی که دغدغه دینداری و شناخت خدا را داشتند و می‌کوشیدند تا از طریق شناخت و معرفت به خدا تقرب یابند. در واقع، از قرن سوم به بعد در شرق خراسان نیز عده‌ای حکیم خوانده شدند، این حکما بعدها جزو طبقات صوفیه قرار گرفتند.

چهارمین دوره نکوداشت بین المللی مولانا، عصر پنجشنبه هشتم مهر با حضور جمعی از فارسی زبانان سراسر جهان و هنرمندان عرصه فرهنگ و هنر در سالن همایش های بین المللی دانشگاه شهید بهشتی برگزار شد.

ششمین همایش «مهر مولانا» با حضور مصطفی ملكیان، نصرالله پورجوادی و عطا انزلی مولوی پرستیدنی نیست

چهارمین همایش بین‌المللی نکوداشت مولانا با حضور مولوی پژوهانی از 14 کشور جهان و یک هزار ادیب و فرهیخته از سراسر کشورمان، با محوریت بهره‌گیری از سروده‌های وی در دعوت جهانیان به صلح فردا برگزار می‌شود.

چهارمین دوره همایش نکوداشت مولانا، هشتم مهرماه سال جاری و با شعار «عرفان کاربردی در راستای صلح جهانی» برگزار می‌شود. ​چهارمین دوره همایش نکوداشت مولانا برگزار می‌شود

جبر و اختیار از مسائل مهم کلامی ـ دینی است که در عرفان و فلسفه نیز مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. با پذیرش جبر، معمای مسؤولیت انسان و معمای خلق گناه از سوی خدا مطرح می شود و با قبول اختیار (تفویض) معمای محدود شدن قدرت خدا و استثناپذیری، قانون استثناناپذیر علّیّت چهره می نماید. متکلمان، فلاسفه و عرفا، هر یک با معیارهای خود کوشیده اند به حل معماها نایل آیند

پرونده مثنوی معنوی مولانا بعد از مدت‌ها تلاش بالاخره در مسیر ثبت نهایی در حافظه جهانی یونسکو قرار گرفت. این در حالی است که هم‌اکنون افغانستان هم به توافق ایران و ترکیه پیوسته و قرار شده که این شاهکار ادبی به طور مشترک به نام هر سه کشوری که به نوعی در این میراث فرهنگی- ادبی سهیم هستند؛ ثبت شود. بنا براین گزارش سال گذشته بعد از سفر رئیس کتابخانه ملی ترکیه به ایران، بحث ثبت مشترک این اثر با همکاری دو کشور در حافظه جهانی یونسکو مطرح شد.

برخی از عرفان پژوهان این مشکل را یکی از ویژگی های مشترک تمام عرفان های موجود در شرق و غرب عالم -چه در گذشته و چه در حال- می دانند. به بیان ایشان آنچه از متون عرفانی استفاده می شود این است که عرفا زبان را برای بیان و در میان نهادن تجارب و ژرف نگری هایشان با دیگران، نارسا و یا حتی به کلی بی فایده می یابند و اظهار می دارند که آنچه به تجربه می یابند، ناگفتنی یا بیان ناپذیر است. عارفان از زبان استفاده می کنند ولی در عین حال می گویند کلماتی که به کار برده اند از عهده آنچه می خواهند بگویند و قصد آن کرده اند، برنمی آیند:

جلال الدین بلخی،ملقب به مولوی، مشهور به مولانا که مغربیان و همچنین برخی از قشریون، اعم از شیعه و سنی، اورا به رومی و ملای رومی و مولای رومی می شناسند؛ اگرچه از اجله علمای اهل سنت و شیخ حنفی با مسلک اشعری است، اما این اعجوبه ذوق و شعور و اندیشه جهان بشریت، در میان اهل سنت به عنوان یکی از اوتاد مذهب تسنن، چندان پایگاه معروف و محوریت قابل توجه و شهرت و سیره و سان قابل تأسی و التفاتی ندارد. الا شخصیت غیر مذهبی اوکه از نقش وجدانی‌اش قابل باز شناسی است.

لازم است در ابتدای مقاله این نکته را یادآور شوم که بیت فوق در بعضی نسخ مثنوی با مصراع «ماهی از سر گَنده گردد» آمده که به نظر من صحیح آن «… از سر گُنده» است و در نسخه های معتبر از جمله مثنوی نیکلسون نیز به همین معنی نقل شده است. این بیت در دفتر سوم مثنوی از ابیات قصه ای است که با عنوان «حکایت امیر و غلامش که نماز باره بود ….» آمده و در آنجا مولانا می خواهد بگوید که فرمان اصلی اعمال و رفتارهای ما از هوشمندی و عقل «هستی» یا از اراده حاکم بر تکوین و تحولات عالم منشأ می گیرد که ما عمدتاً نسبت به ریشه آنها وقوف نداریم.