تاریخیت انسان در عرفان ابن‏ عربی / نصرالله حکمت

1395/3/4 ۱۳:۳۶

انسان در عرفان ابن ‏عربی ، نه انسان ماهوی آن ‏گونه که ـ مثلاً ـ ارسطو می گوید، بلکه انسان تاریخی است . مطابق علم‏ الاسماء تاریخی ، حقیقت در هر دوره ای به گونه ای خاص ظهور می کند؛ و انسان به عنوان مظهر تام حقایق وجودی ، با ظهور تاریخی حقیقت ارتباطی وثیق دارد. وی با آگاهی از مظهریت خود، می تواند از لابه‏ لای چرخه تاریخ و بستر زمان عبور کند و به بی‏ زمانی و جاودانگی برسد.

چکیده: انسان در عرفان ابن ‏عربی ، نه انسان ماهوی آن ‏گونه که ـ مثلاً ـ ارسطو می گوید، بلکه انسان تاریخی است . مطابق علم‏ الاسماء تاریخی ، حقیقت در هر دوره ای به گونه ای خاص ظهور می کند؛ و انسان به عنوان مظهر تام حقایق وجودی ، با ظهور تاریخی حقیقت ارتباطی وثیق دارد. وی با آگاهی از مظهریت خود، می تواند از لابه‏ لای چرخه تاریخ و بستر زمان عبور کند و به بی‏ زمانی و جاودانگی برسد. به‏ این‏ ترتیب نگاه تاریخی ابن‏ عربی به انسان ، با نگاه اصالت تاریخ روزگار مدرن ، کاملاً متفاوت می شود؛ زیرا در نگاه مدرن ، بیرون از تاریخ حقیقتی وجود ندارد؛ در حالی‏که در عرفان محیی الدین، همه تلاش انسان برای خروج از تاریخ و رسیدن به حقیقت هستی است .

پژوهشنامه علوم انسانی دانشگاه شهید بهشتی 1385 شماره 52

دریافت مقاله

منبع: پرتال جامع علوم انسانی