مقاله

عبدالمحمد آیتی. مترجم، نويسنده و پژوهشگر نامدار معاصر و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی. بیشتر کارهای او در حوزۀ ادبيّات فارسى، ادبیات عرب، فلسفه و تاريخ است و ترجمه‌های سلیس و خوشخوان متعدد او از زبان عربی شهرتی ویژه دارد

جغرافیای شاهنامه، با وجود تحقیقاتی که تا کنون شده، هنوز ابهاماتی دارد.

محمدحسین بُشرویه‌ای، در چهاردهم شهریور ۱۲۷۶ در بُشرویه (از شهرهای خراسان جنوبیِ امروز) و در خانواده‌ای که اهل فضل و دانش بودند، دیده به دنیا گشود. پدرش، آقا شیخ علی بشرویه‌ای، از بزرگان بشرویه و از شاعران دورۀ مشروطه بود.

مهدوی دامغانی در تابستان ۱۳۲۴، پس از گذراندن تحصیلات حوزوی در زادگاهش (مشهد) تا پایان دورۀ «سطح»، به تهران آمد و دانشجوی دانشکدۀ معقول و منقول (الهیات) شد. پس از پایان دورۀ لیسانس (خرداد ۱۳۲۷)، به این نتیجه رسید که بهتر است لیسانس دیگری هم از دانشکده‌ای دیگر بگیرد.

استاد اسماعیل سعادت در پنجم مهرماه ۱۳۰۴، در خوانسار متولّد شد. او تحصيلات مقدّماتى را در مكتب و با آموختن قرآن آغاز كرد. پس از دورۀ دبستان، سال‌هاى اوّل و دوم دبيرستان را در خوانسار به پايان رسانيد و سال سوم دبيرستان را در مدرسۀ حكيم نظامى اصفهان گذراند.

شیراز، خطه تمدن خیز و ادب پرور، زادگاه و مدفن گاه دو شاعر شیرین سخن و اندیشمند، سعدی شیرین گفتار و حافظ شکر مقال جایگاه ممتازی در ادب فارسی دارد که تاجیکان این شهر را کعبه شعر و ادب تلقی می کنند و زیارت مرقد این دو سخنور شهیر آرزوی هر تاجیک است.

دکتر کورش صفوی، زبانشناس شهیر و بلندآوازهٔ ایرانی، از زمرهٔ دانشمندانی است که حقیقتاً” و عملاً” در روند آموزش عمومی و تخصصیِ زبانشناسی (به هر سه گونهٔ شفاهی_کلاسی، شفاهی_کنفرانسی و مکتوب) و نیز در شاهراه تولید علم (در حوزهٔ زبانشناسی) بی‌همال و بی‌همانند بود.

نگرانی ما برابر شرق شناسی تقریبا از روز نخستی که پای این تحقیقات به دنیای ما وارد شده وجود داشته است. حس ما نسبت به این تحقیقات، بی شباهت با برخورد ما با دیگر فراورده های غربی نیست، و البته اینجا حساس تر است. به طور کلی ما نگران «دانش غربی» بوده ایم و همیشه با پرهیز سراغ آن رفته ایم.

یکی از رساله های خوشنویسی که در ابتدای سده بیستم تألیف شده است، رساله تذکره الخطاطین می‌باشد. این رساله در ماوراءالنهر - منطقه ای که پیشینه تذکره نویسی بسیار درخشانی دارد - توسط محمد ادریس خواجه راجی بخارایی در قالب نظم سروده شد.

یادگارنویسی بر دیوار بناهای مهم تاریخی، چون مسجدها و آرامگاهها و یا مکانهای طبیعیِ پررونق چون کنارۀ چشمه‌ها و دیوارۀ غارها و صخره‌های مشرِف بر مسیرهای مهم، از جملۀ کارهایی است که مانند بسیاری از مفاهیم عرفی و فقهی با گذشت زمان تغییر موضوع و مفهوم داده‌است...