علوم

از سید نواب میرمحمد حسین فرزند حکیم محمد هادی خان علوی عقیلی خراسانی شیرازی که به دستور استاد خود میر محمدعلی حسینی، به سال 1195ق پس از نگارش «مجمع الجوامع» خود که قرابادین بزرگی است، در 1 «مقدمه» و 2 «مقاله» و 1 «خاتمه» نگاشته است.

از حاج محمدکریم خان بن ابراهیم قاجار کرمانی (1225-1288ق).

از ناشناسی که نام خود را در دیباچه نیاورده و می‌گوید خلاصۀ این علم در نوزده فصل، مذکور خواهد شد.

از ابراهیم قربانی ثم آمدی. جهانشاهی دینی است، بر پایۀ حدیث‌های اهل سنت و روایت حلی، ابولیث، بغوی، قرطبی و کسانی دیگر که نام آنان را در دیباچه آورده است.

از «بزرگترین وزیر اسکندر قانیوس و از کتاب‌های فرزانگان، ارسطاطالیس و دیگران» و تجربه‌های خود این کتاب را ساخت ]دیباچه[ در دیباچۀ 91 سطری آن از قانیوس حکیم، وزیر اسکندر که پیشگام این دانش بود و بایستی این کتاب را از او دانست و از کتاب‌های دیگر و نیز کتابی که در خزانۀ امیر ابوالحسن (بی‌نشانۀ دیگر) بوده و بهره برده است یاد می‌کند.

از ناشناسی که شاید نامش در بخش آغازین دیباچه بوده که افتاده است.

از ناشناس، بخشبندی نشده.

آغاز افتاده، سپس 3 برگ نونویس بجای افتادگی گذاشته‌اند. سپس سربند «مقالت هفتم» در علت هر عضو از سر تا قدم دارد.

از نادر میرزا قاجار، پور بدیع‌الزمان ]دیباچه[ که به تازی و پارسی چامه و چکامه‌ها نبشته بود ]دیباچه[. در دیباچه می‌افزاید.

از «حسین برزگر محصل شعبۀ تاریخ و جغرافیای دانشسرای عالی» (ص. ع). شاید رسالۀ تحصیلی بوده است و تاریخ 15/2/1315خ را دارد.

از ناشناس. دربرگیرندۀ دخل و خرج از ماه «قوس» که بایستی سال قمری باشد. پس از مراجعت از عراق به تهران.