حکمت

منطبق بر سفرهای چهارگانۀ عارفان: 1.من الخلق الی الحق، 2.بالحق فی الحق، 3.من الحق الی الخلق، 4.بالحق فی الخلق. در 4 «سفر»: 1.امور عامه (وجود و مظاهر آن)،
2.حکمت طبیعی (جواهر و اعراض)، 3.الهیات به معنای اخص،
4. در نفس و مبداء و معاد آن. با سربندهای «مسلک، مطلب، فن و فصل». در چند مجلد و چند بار چاپ شده است.

از ابن‌رشد اندلسی، ابوالولید محمد بن احمد بن محمد بن رشد (520-595 ق/1126-1199م). تحریر متوسطی ست از «پدیده‌های جوی» ارسطو در 3 «مقاله»: جو، دریا، شمس و قمر. این گفتار در مجموعه «رسائل ابن رشد» چ. حیدرآباد دكن، 1365ق، در 102ص چاپ شده است.

از محمد بن حسین مدعو به اسماعیل مازندرانی ]دیباچه[، كه همان ملااسماعیل بن محمدحسین بن محمدرضا بن علاءالدین محمد مازندرانی اصفهانی معروف به خواجویی، كه در خواجوی اصفهان می‌زیسته است (د 11شعبان 1173ق/1760م) می‌باشد. گفتاری ست دربارۀ نظریۀ میرداماد (د 1041ق/1631م) در آن‌باره.

از ابومحمدحسن دیلمی (د 771ق/1369م) فرزند علامۀ حلی.

از صاین‌الدین علی ترکه.

از خواجه نصیرالدین طوسی (د 672ق/1273م).

از آقاجمال خوانساری (د 1121ق).

از شمس‌الدین محمد بن احمد خفری از سدۀ دهم، که مرگش را 935 یا 942 یا 957ق نوشته‌اند.

شاید از ابوالحسن شریف قاینی، سدۀ 10ق باشد، که نسخه همراه است با دو کار دیگر او (نک‍ : روض الجنان، المعارف الالهیة، هف‍‌ ). گفتاری است فلسفی، بخشبندی نشده.

از ناشناس. آغاز و انجام افتاده، دربارۀ اقسام وجود، صفات باری، مقولات عشر. سربندها نانویس مانده، چنین به دست می‌آید که سربندهای «فصل» و «مبحث» نیز دارد.

از ابوالحسن بن احمد شریف قاینی، از سدۀ 10ق. دانشمندی پرکار بوده، کارهایی از وی به فارسی و عربی بازمانده است.